Auteur: luna

P. en ik mogen natuurlijk helemaal niet zeiken. We hebben een kast van een huis, midden in het centrum van Amsterdam. Onze verwarming doet het, we kunnen koken en sinds een paar weken kunnen we ook douchen. Wij zitten er dus eigenlijk heel warmpjes bij. Daarnaast gaan er in deze wereld nog steeds zielige kindjes dood van de honger en heeft een groot gedeelte van de wereld geen dak boven het hoofd. Als we dat laatste in ogenschouw nemen, mogen we dus zeker niet zeiken. We doen het toch. Bijna elke dag. Het huis is nog lang niet af, maar P. en ik hebben de energie niet meer om ook maar iets aan het huis te doen. We zijn helemaal murw. Na een 60-urige werkweek heeft P. geen puf meer om een verfkwast te pakken en daarnaast doet hij waarschijnlijk meer kwaad dan goed. En als ik in m’n eentje met een verfkwast in m’n hand sta, dan laat ik hem na 2 minuten al weer vallen en ga ik stilletjes op de bank liggen huilen. De moed zakt me in m’n schoenen als ik eraan denk wat er nog allemaal moet gebeuren. Ik kan gewoon écht niet meer en ik baal ervan dat ik qua energie en ondernemendheid niet meer kan tippen aan hoe ik zelf 1 jaar geleden was. Gewoon stukgeslagen door malafide bouwmannetjes. Ik zuchtte elke dag. Maar eergisteren en gisteren kwam vriendin D. haar energie, haar handigheid, maar vooral een hele frisse wind door het huis waaien. Tegeltjes voegen; geen probleem voor haar. Een stuk plakplastic op de ramen zodat we eindelijk van die lelijke gordijnen af zijn; geen probleem. Kozijnen afbikken, schuren, verven; allemaal geen probleem. Ze kan alles, ze doet alles en ze vindt het nog leuk ook. En het fijne is; als zij er is, dan doe ik zelf gezellig mee. Misschien moet ik partner P. maar eens inruilen voor zo’n handige vrouw.

Mijn partner P. kan van alles, maar handig is hij niet. En m’n wasmachine was al bijna 4 weken kapot. Hij maakte een geluid alsof hij elk moment kon ontploffen. Ik hoopte tevergeefs dat de wasmachine het vanzelf weer zou gaan doen. Iets met magie. Op de momenten dat ik naar magie verlangde, verlangde ik eigenlijk naar een handige man. Een man die zijn lichaam met liefde tegen de vlakte gooit om de gootsteen te ontstoppen, die vol passie een dressoirtje van de IKEA in elkaar timmert of die vol enthousiasme een in de weg staande muur kapot rost. Of een handige man die met al zijn intelligentie en machismo een wasmachine uit elkaar schroeft. Vooral dat laatste. Maar als je zo’n handige man niet hebt, dan moet je hem dus lenen. Vandaag leende ik mijn handige man van Suffinetje. Haar handige man had onlangs haar wasmachine al gerepareerd en voorzien van een nieuwe motor. En haar handige man was van mening dat hij mijn droogstaande wasmachine weer nieuw leven kon inblazen. Hij had immers al vaker met dat bijltje gehakt. Hij vroeg wat, hij luisterde wat, hij draaide de hele handel open, hij belde wat naar de Bosch en kwam, samen met de echte Bosch-monteurs tot de conclusie dat er een bh-beugel in mijn wastrommel klem moest zitten. “Ik mis geen bh-beugel”, zei ik. “Die mis je wel”, zei hij en hij ontschroefde mijn wasmachine tot op het bot. “Dit zou een armbandje kunnen zijn, maar ik denk toch eerder dat het een bh-beugel is”, zei de handige man en hield triomfantelijk een stukje verfomfaaid ijzer omhoog. Vervolgens schroefde hij de wasmachine weer in elkaar, wenste mij veel plezier met wassen en reed met zijn motor weer richting Suffinetje. Hij kwam, hij zag en hij overwon. Wat een held! Zucht. Ik denk dat ik maar eens op zoek ga naar die bh zonder beugel.
www.suffie.com (voor vrouwen die net als ik een handige man zoeken)

Ik lig in bed en probeer zonder m’n hoofd al te veel te bewegen de dingen die om me heen liggen te bekijken. Mobiele telefoon; check. Portemonnee; check. Pilstrip; check. Digitale camera; check. Bril; check. Sleutels; check. “Je gaat met de taxi naar huis en je belt me als je thuis bent hè?” Laast gekozen nummer is ex S. om 1.15; check. Geen belangrijke verheffende zaken te doen vandaag; check. Dorst; check. Partner P. was een nachtje weg voor z’n werk; check. Aan de hand van de foto’s op het LCD-schermpje van m’n camera volgt de reconstructie. Tapas eten in de Manzano met werkelijk goddelijke rauwe tonijn met citroen en net zo goddelijke carpaccio. De rest was ook best lekker en hebben we weggespoeld met 2 flessen rosé. Daarna volgt 1 biertje. Het is altijd nog 1 biertje. “Kom, we gaan naar Lang Leve de Lol”, zegt ex S. en voor ik het weet staan hij en ik als enige gasten in de kroeg te karaokeën met de barman. “Jij bent echt goed man”, zeg ik tegen de barman als hij klaar is met ‘My Way’, “daar moet je wat mee doen.” Ex S. zingt tussen de glazen bier door ‘Senza Una Donna’, ‘In the Air Tonight’ en ‘Things can Only get Better’ en houdt de microfoon vast alsof hij het elke dag doet. Ik sta zo vals als een kraai ‘Like a Virgin’ te zingen, neem nog maar een biertje en besluit dat het Nederlandstalige repertoire misschien meer m’n ding is. “Iemand zei dit is Annabel, ze moet nog naar het station”, zing ik even later. Met succes, want de kroeg begint vol te stromen en voordat ex S. zich aan de 18-jarige toeristenmeisjes gaat vergrijpen verlaten we het pand. We gaan naar de Cooldown. “Ja!!! We gaan naar de Cooldown!”, roep ik enthousiast. Als je in de Cooldown staat, dan weet je eigenlijk dat je al te ver heen bent. Dat je sowieso al veel te veel gedronken hebt en dat dat ene pisbiertje dat je in je hand hebt net de genadeslag geeft. Een ongelooflijke kater; check.