Auteur: luna

Ik kom gewoon zaterdag en dan halen we een paar rollen behang en dan knallen we het er gewoon tegenaan”, had vriendin L. afgelopen dinsdag tegen me gezegd. Ik hou van daadkrachtige vrouwen. Dus wij gisteren in de auto met hond Kelly naar Design for Delight in Zaandam. Het was moeilijk kiezen uit de honderden 60’s en 70’s behangetjes, dus koos ik degene die er Libelle-gezellig uitzag. Daarna een tussenstop gemaakt bij de Hanos waar ik werd overspoeld door hebzucht en uiteindelijk met 18 flessen Gewurztraminer, 6 flesse rode wijn, 1 fles witte port, 1 fles Cachaça en een paar andere flessen sterke drank die ik voornamelijk koos om de leuke fles, naar buiten liep. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. toen ze de auto weer startte. Eenmaal thuis een fles wijn opengetrokken, de keuken uitgeruimd, behangplaksel geroerd en gewoon begonnen. Beetje meten, beetje knippen, beetje passen. We dachten het in een uurtje of 2 af te hebben, maar uiteindelijk zijn we er 6 uur mee bezig geweest. Terwijl een strook behang lag te drogen namen wij een wijntje en een lijntje en complimenteerden onszelf met de keuze van het behang. “Wij zijn goed bezig”, zei vriendin L. “Wij zijn zeker goed bezig”, zei ik. Nadeel van het hele behanggebeuren waren onze scheve muren en het feit dat het ontwerp in elkaar door moest lopen. “Zeg L., had jij eigenlijk wel eens eerder behangen?”, vraag ik als we klaar zijn. “Nee, jij?”, vraagt L. terug. “Nee, ik ook niet”, zeg ik. “Maar dan hebben we dat toch mooi even strak voor elkaar gekregen.” “Ja”, zegt L. “wij zijn goed bezig geweest.” We zijn zelfs zo goed bezig geweest dat we volgende week zaterdag bij haar gaan behangen.

Net met P. en laktijger Bruce Lee naar de dierenarts geweest, omdat hij toch wel erg veel nieste en behoorlijk zwaar ademhaalde. Antibioticakuurtje moet helpen, volgens de dierenarts. Terug met de taxi, de ART-TAXI welteverstaan, waarmee gereden wordt door Marc, een voetbalvriend uit het verleden van partner P.! Leuke rit, leuke kerel, leuke taxi: www.art-taxi.nl

“Kan ik jou misschien ergens van herkennen?”, zei ze. Naast me stond een meisje met rood haar. Krulletjes. Leuk. Spontaan. Zou ze misschien denken dat ze een blind date met me had? Maar P. zat tegenover me, dus dat zou ze vast niet denken. “Van een website”, zei ze. “Ja! Hoi, ik ben Chantall”, zei ik. “Ik ben Michelle” zei het meisje met het rode haar, “maar ik dacht dat je Luna heette. “Ja, ik ben ook Luna”, zei ik, “op internet.” “Wel heel grappig dat ik jou hier tegenkom, bij dit restaurant, want hier ben ik dankzij jou”, zei ze. “Oh”, zei ik. P. en ik waren net gaan zitten bij Manzano, mijn favoriete tapasrestaurant in Amsterdam, even lekker een rauwe tonijn met citroen eten. “Ja, jij had geschreven dat je hier zo graag at, dus ik ga er nu met m’n vriendje eten”, vertelde Michelle. Ze vroeg of alles goed ging met Bruce Lee. Ze had mijn site dus ook onlangs nog bezocht. “Ja, hij is alleen een beetje kaal, maar alles gaat goed”, zei ik. “Eet smakelijk nog”, zei Michelle even later en toen verdween ze richting restaurant. “Wat een leuk meisje”, zei ik tegen P., “en wat toevallig.” Ik ben wel vaker herkend, maar het blijft raar. Zomaar ergens iemand tegenkomen die heel veel van me weet. Mij leest. Ook op Dancevalley, bij de toiletten, had een jongen naar me geroepen: “Leuke site.” En dat was dat. Waarschijnlijk hebben Michelle en de jongen op Dancevalley nog nooit een reactie geplaatst. Eigenlijk geeft het merendeel van mijn lezers nooit een reactie. En ik sta meestal niet stil bij wie deze site lezen. Herkend worden maakt het ineens toch een stuk tastbaarder. Dat er échte mensen deze site lezen en niet gewoon een bezoekersaantal. Luna is een klein beetje beroemd en stiekem is dat best wel leuk.

Gerustgesteld door de gedachte dat het allemaal toch écht niet erger dan dit kon worden liep ik met een tas vol lekkere boodschappen richting huis. Partner P. en ik hadden besloten ons in te laten lakken door klusjesman E. die in de keuken al was begonnen met het aanbrengen van laklaag 3. De klusjesman zou richting voordeur lakken met zijn lakroller en wij zouden 5 uur in het kantoor en de slaapkamer blijven tot de lak weer droog zou zijn. Terwijl ik de voordeur opendeed hoorde ik P. van beneden roepen dat ik snel naar beneden moest komen. Beneden trof ik P. aan met Bruce gewikkeld in een handdoek. Bruce was ontsnapt en was over de nog natte lak gaan rollen. Bruce met grote ogen in paniek, P. stond grote angsten uit, want hij dacht dat Bruce dood zou gaan. Ik moest eigenlijk een beetje lachen om het tafereeltje. Het kon dus nog wel erger. Bruce buikje zat helemaal onder de lak. Al een beetje hard geworden. Bruce onder de warme kraan gezet en flink ingesopt met Dove. Uitspoelen. Bruce vond het eigenlijk wel lekker onder de warme kraan, of hij was te geschrokken om tegenwerking te bieden. Tien minuten later keek hij me, gewikkeld in een grote rode handdoek bibberend aan. Hij moest hoesten en niezen. “Komt dat door die lak of door het water?”, vroeg P. aan me. Geen idee, dierenarts bellen. Die adviseerde om Bruce te knippen. “En als het niet lukt, of als hij nou wel ziek wordt, dan kun je hier naartoe komen, dan scheren we hem”, zei de dierenarts. Met een nagelschaartje heb ik zoveel mogelijk van de lak van z’n pootjes, buik en staart geknipt. Echt zielig! Bruce ziet er niet uit en we hopen maar dat hij geen lak binnen heeft gekregen. Voordeel; hij ruikt nu wel lekker naar Dove.