Auteur: admin

Vandaag sprak ik Henk.

Ik liep terug van mijn vrijwilligerswerk op de Schakelafdeling en liep door de gang waar vorig jaar mijn schilderijen hingen voor het Tielse Tinten-project. Al mijn schilderijen zijn vorig jaar meegenomen en tot een paar weken terug waren de muren in die gang weer leeg. Nu hangen er schilderijen van Henk.

“Hé, ben jij Henk?”, vraag ik aan een man die nieuwe prijskaartjes naast de schilderijen die gesigneerd zijn met ‘Henk’ hangt.
Ja, dat was-ie.
“Hoi, ik ben Luna. Ik heb hier vorig jaar mijn schilderijen opgehangen.”
“Oh, eh”, zegt Henk.
“Leuk dat er nu eindelijk dingen hangen, het was hier 20 jaar leeg, maar het was dus mijn idee om wat met deze muren te doen.”
“Ja, eh, je mag hier niet zomaar iets ophangen”, zei Henk.
“Dat weet ik”, zei ik, “maar er hing hier al 20 jaar niets.”
“Ik ben gevraagd door het Facilitair Bureau.”
“Oh.”
“Ik heb wel van iemand gehoord die iets deed met een goed doel.”
“Ja, dat was ik, alle schilderijen die ik heb opgehangen mochten worden meegenomen en als iemand het schilderij wat waard vond, dan konden ze doneren aan de Kankerstichting. Ik heb in de Tielse Courant gestaan en in de Zakengids en in De Gelderlander.”
“Oh, eh, ik wil ook iets doen met een goed doel, maar ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken. Ik wil elke 3 maanden een ander schilderij beschikbaar stellen. “
“Oh, wat een leuk idee.”
“Dus, eh, daarvoor moet ik bij jou zijn?”
“Nou, eh, nee, mensen mochten al mijn schilderijen gewoon meenemen, dus ik had er verder geen omkijken naar.”
“Ja, nee, dat ga ik niet doen.”
“Maar wat jammer dat het Facilitair Bureau mij niet even heeft gemaild om me te bedanken voor het goede idee. Want nadat mijn schilderijen hier hingen zijn er ophangrails gekomen en nieuwe plinten en nou ja, jouw schilderijen hangen er nu ook.”
“Je mag hier alleen in het ziekenhuis hangen als je een inschrijving bij de Kamer van Koophandel hebt”, zegt Henk.
“Heb ik”, zeg ik.
“Oh”, zegt Henk, “eh.”

Henk zegt wel vaker ‘eh’.

“Maar hartstikke leuk dat je hier hangt hoor, dan hoeven de mensen die aan het revalideren zijn of hier doorheen lopen niet meer tegen die depressieve muren aan te kijken”, zeg ik.

En toch steekt het me dat het Facilitair Bureau mij niet even een mailtje heeft gestuurd. En dat ziekenhuis Rivierenland nooit een reactie gegeven op mijn Tielse Tinten-project. Blijkbaar was het wel een goed idee van me om schilderijen in die gang te hangen. Blijkbaar zijn er wel vergaderingen over geweest. En blijkbaar was het ook een goed idee van me om een schilderij te verloten of doneren en om daar en goed doel aan te koppelen. Maar blijkbaar was een mailtje naar mij teveel moeite. Toegegeven: ik heb hen ook niet gemaild om te vragen of ik m’n schilderijen er op mocht hangen.

“Hoe gaat het eigenlijk met je moeder?”, vraagt Henk als ik wegloop.
Oh, Henk kent me dus wél.
“Hartstikke goed, die is weer thuis”, zeg ik.
En dat is het belangrijkste.

Ik ben een sucker voor vintage jurkjes. Ik draag ook niet anders. Toen ik nog in Amsterdam woonde ging ik bijna elke maandagochtend naar de Noordermarkt om daar ook bijna iedere week met een vintage jurkje thuis te komen en misschien is die Noordermarkt wel het enige dat ik écht mis sinds ik in Tiel woon. Want in Tiel is het qua kledingaanbod nogal behelpen. En dat is een bloody fucking understatement. Nu moet ik niet zeiken, want ik heb genoeg vintage jurkjes in mijn kast om de komende 10 jaar mee vooruit te komen, wat zeg ik, die vintage jurkjes zijn zo degelijk en tijdloos dat ik ze nog kan dragen als ik 80 ben, maar toch, maar toch! Ik heb in de afgelopen jaren 200 jurkjes verzameld die me niet meer dan een tientje per stuk hebben gekost, maar ik wil ook af en toe wat nieuws! En iedereen die zegt dat materiële zaken niet gelukkig maken en dat het in het leven gaat om liefde, pure liefde, heeft het mis! Het scoren van een vintage jurkje voor 5 euro maakt mij intens gelukkig en ik voel een diepe, hele pure liefde voor ieder vintage jurkje in m’n kast. Dus. Toen ik hoorde van een vintage KILO-sale sloeg ik lichtelijk op tilt. Vintage kleding voor 15 euro per kilo? Dat zijn dus ongeveer 4 tot 6 jurkjes per kilo voor 15 euro? Dat, dat, dat, dat, dat, dat is puur geluk in het oude Trouw-gebouw aan de Wibautstraat. ‘Ik MOET, MOET, MOET hier naartoe’, sms-te ik naar vriendin R., ‘ik ga VIP-tickets scoren en je MOET mee.’ En vriendin R. ging mee. Net als dochter S. en haar nichtje. Al vonden dochter S. en haar nichtje er geen reet aan; allemaal grote bakken met muffe jurken, rokken, jumpsuits, broeken, sjaals, truien, hoeden en petten uit jaren dat ze zelf nog niet eens geboren waren en dan allemaal vrouwen die hysterisch in die bakken staan te graaien. OMG! Hoe ontzettend niet gaaf voor meisjes van 13! En hoewel ik normaal gesproken een zeer verantwoordelijke moeder ben, werd ik daar tussen al die bakken verblind door al dat moois en vooral al dat goedkoops. Het kon me niets schelen dat de meisjes er niets aan vonden, want ik moest scoren! Het ging even lekker helemaal om me, myself and I! “Als jullie er toch niets aanvinden, ga dan maar even een colaatje drinken hierboven”, zei ik, “we komen jullie straks wel halen en geen snoepjes aannemen van vreemde mannen.” Zo’n 1,5 uur later pikten vriendin R. en ik de meisjes weer op. Ik heb 8 kilo aan vintage jurkjes gekocht en ik ben rondom gelukkig. En omdat de meisjes zo lief hadden gewacht mochten ze daarna wat leuks met glitters en studs uitzoeken bij de Coolcat.
www.c4cvintage.nl

Deze column schreef ik een tijdje terug voor een vriendin van vroeger die op dat moment nog een Spiritueel Centrum had. Zij koos er echter voor om een ander spiritueel pad én levenspad te gaan bewandelen en haar Spirituele Centrum te verlaten. De column werd dus nooit gepubliceerd. Daarom plaats ik ‘m hier.

Hé, hé, moet je horen, dit geloof je niet, maar ik mag een column gaan schrijven voor een spiritueel centrum “, heb ik de afgelopen maanden tegen iedereen die het maar wilde horen verteld. Want ik, spiritueel? Ja, daar moest ik toch wel even hard om lachen. Mijn omgeving vond het trouwens ook wel grappig.

Want ben ik spiritueel in de Van Dale-betekenis van het woord? Nee. Zien anderen mij als spiritueel? Ook niet. Zie ik mezelf als spiritueel? Nee. Maar ik heb wel minstens 100 spirituele boeken in huis (‘Leer Nee Zeggen’, ‘De Kracht van het Nu’, ‘Vier vragen die je leven veranderen’, ‘Zen Mind Beginner’s Mind’ en natuurlijk alle boeken van Paulo Coelho). Allemaal aangeschaft in tijden van heel grote ellende (zo ongeveer eens per 2 maanden). Ik heb een abonnement op de Flow (een ’tijdschrift voor vrouwen die graag wat meer tijd voor zichzelf willen, die op zoek zijn naar authenticiteit en rust’) en ik heb 2 jaar psychologie gestudeerd (dé studie voor vrouwen die vooral zichzelf beter willen begrijpen). Dus ik heb honderden (zelfhulp)boeken gelezen en misschien wel 1000 tijdschriftartikelen, dus aan theoretische kennis ontbreekt het niet. Helaas is niets van die teksten blijven hangen. Ik heb geen spiritueel kompas waarop ik vaar. Ik doe maar wat.

Maar als ik mezelf niet eens als spiritueel zie, hoe stel ik mezelf dan voor aan spirituele types? Want ik neem aan dat lezers van deze column, toch allemaal in min of meerdere mate geïnteresseerd zijn in spiritualiteit. Wat heb ik op spiritueel vlak te bieden wat ze zelf niet eerder lazen in boeken als ‘Leer Nee Zeggen’, lazen in een tijdschrift als de Happines, of hoorden in gesprekken met hun spirituele vriendinnen, hun goeroe, hun yoga-meester of Zen-boeddhistisch leraar? Niks.

Ik voel me regelmatig als zo’n Chinees circusmeisje met van die porseleinen borden op stokjes. En maar draaien en draaien en draaien en hop, daar kan nog een stokje op en nog een bord en nog een stokje met nog een bord en hé, kijk, met je voeten kun je ook nog wat borden omhoog houden! Soms (dagelijks) maak ik me zorgen wat er gebeurd als er zo’n bord valt (een opdrachtgever die me door de economische crisis niet meer kan betalen, een kapotte wasmachine, of nog erger; relatieproblemen, ziekte, dood).

Het afgelopen jaar leek het alsof alle borden 1 voor 1 van hun stokjes vielen. En dat leek niet alleen, dat was ook zo. Opdrachtgevers bleven uit, konden me niet of minder betalen, mijn moeder werd zeer ernstig ziek en balanceerde 6 maanden tussen leven en dood, mijn vader raakte ondertussen zijn baan bijna kwijt, ik moest als enig kind ineens gaan mantelzorgen voor mijn ouders, mijn vriend en ik kregen rekeningen die we amper konden betalen en we kozen er mede daarom voor om te gaan verhuizen naar een andere woning. Alle bordjes waren gevallen en ik zat tussen de scherven.

Mijn tip voor spirituele types; bij de Kringloop verkopen ze hele leuke tweedehands borden. Met bloemetjes.

“Als ik er niet meer ben”, zegt m’n moeder, “dan mag je alles gewoon weggooien hoor”, en ze wijst naar alle knutselspullen die in ladekasten om haar heen staan.
“Hallo!”, zeg ik, “je was toch nog niet van plan om het bijltje erbij neer te gooien hè?”
“Nee, maar ik zeg het maar even, je hoeft niks te bewaren, mij interesseert het niet.”
“Laten we nou eerst donderdag maar afwachten, misschien valt het mee en hebben ze dat kleine stukje kanker dat er sowieso nog zat op de foto’s gezien?”

Maar ja, toch weer die angst.

Dinsdagochtend kreeg mamma een telefoontje van de huisarts. De uitslag van het bevolkingsonderzoek borstkanker was niet goed. Meteen donderdag terugkomen voor een nieuwe röntgenfoto’s en een bioptie. Verbazing en verslagenheid in huize Van den Heuvel alom. Want m’n moeder is het afgelopen jaar door zoveel scans gegaan, MRI-scans, CT-scans, weet ik veel hoeveel onderzoeken, operaties, weet ik veel hoeveel bloedonderzoeken. En dan zou ze nu ineens ook borstkanker hebben? We vonden het überhaupt al raar dat ze naar dat bevolkingsonderzoek toe moest, maar de huisarts had toch geadviseerd om te gaan, want de ene kankersoort hoeft niets met de andere te maken te hebben.

Dus ja, toch weer die angst.

M’n moeder is sinds ze thuis is zoveel stappen vooruit gegaan. Alle onderzoeken waren steeds goed. Ze hoefde niet aan de chemo. Ze hoefde niet bestraald te worden. Ze kwam aan, is na maanden eindelijk weer op haar oude gewicht. Toen ze in december thuis kwam ging ze overal naar toe met een rolstoel, daarna met een rollator en nu wandelt ze elke dag weer 3 kwartier zonder hulpmiddelen. Haar huishouden is een stuk beter op orde dan dat van mij en ze zeemt zelfs de ramen. Ook de buitenramen van de bovenverdieping, een klusje wat ik in m’n leven nog niet gedaan heb! En ze voelt zich niet alleen goed, ze ziet er ook supergezond uit.

“Ah joh, ma,”, zegt de verkering,”anders wordt jij toch gewoon de Angelina Jolie van Nederland? Je lijkt er ook wel een beetje op.”

Humor.
Gecombineerd met een beetje angst.

Precies een jaar geleden stond, of eigenlijk lag, mijn moeder er een heel stuk minder florissant bij dan vandaag. Via de Timehop App, een handige App waarmee ik elke dag kan zien wat ik vorig jaar twitterde of op Facebook plaatste, kreeg ik de afgelopen dagen de tweets door die ik precies een jaar geleden plaatste.

31 mei 2012, 9:01 Jesus, m’n moedertje nu ook al aan de zuurstof… Hoe snel kan alles gaan? #ademinenademuit

31 mei 2012, 17:54 Het gaat steeds slechter met m’n moeder… Nieren uitgevallen, catheter, vocht in buik, drainage… :-( #ademinenademuit

31 mei 2012, 23:28 Ik weet nu 36 uur dat mamma Luna ongeneeslijk ziek is… Het voelt als 36 weken…

31 mei 2012, 23:30 Ondertussen word ik omringd door liefde, zoveel liefde… En ik voel me, mede daardoor, zo sterk… #maarikhuilenhuilenhuil

1 juni 2012, 10:32 Die 2 seconden nadat je wakker wordt en je nog niet beseft in welke vreselijke film je zit…

1 juni 2012, 14:49 Spoedoperatie…

1 juni 2012: 15:04 Ik wacht en wacht en bid…

1 juni 2012, 19:12 Mijn God! Nier eruit, stuk darm eruit, weet ik veel hoeveel abcessen eruit… Nu op IC in kunstmatige coma… #bijnaniettedragendit

2 juni 2012, 17:07 Ze is er nog… Aan beademing en weet ik veel hoeveel draden… Maar ze kon me aankijken, knikken en in m’n hand knijpen… #nubidden

2 juni 2012, 21:47 Had ik al verteld dat ik naar de kerk geweest ben in het ziekenhuis? Ik ben dus gaan bidden… #noshit

3 juni 2012, 9:15 Mamma wil hier nog niet weg en is aan het vechten als een jonge hinde! #trots

3 juni 2012, 11:20 Wat is mijn moeder een sterke vrouw! #vanbeademingaf #vechten

Ik wilde vanaf het moment dat zij ziek werd zo ontzettend bewijzen dat ik het ook alleen kon. Dat ik heus wel voor mezelf kon zorgen. En voor iedereen om me heen. Dat ik een stoere vrouw was. Sterk. Dat ik zonder haar kon. Zonder haar. Zonder mijn moeder. Zonder degene waarvan ik dacht nooit zonder te kunnen. Ik wilde laten zien dat ze me alles al geleerd had wat er te leren viel. Dat zij los kon laten. Dat ik los moest laten.

En ik kan het ook alleen. Maar wat ben ik blij dat ik het nog niet alleen hoef te doen. Dat ik nog niet hoef los te laten.

3 juni 2013, 13:46 Ik ben er nog… En mamma ook!

Ik wilde gisteren Ibiza niet verlaten. Ik was al 4 of 5 keer eerder op Ibiza geweest, maar ik had het er steeds na een dag of 4 wel gehad. Dan wilde ik naar huis. Naar de poezen. Ik heb m’n leven lang heimwee gehad, maar toen ik gisteren de deur van onze villa op Ibiza dichttrok kon ik wel janken en ze hadden Nina en de katten in mogen laten vliegen en dan was ik er het liefst nooit meer weggegaan. Ik had in toeristische foldertjes over Ibiza wel vaker zinnetjes gelezen als ‘people came and never left’ en wat had ik gisteren graag gewild dat dat mijn leven was. “Dat betekent dat je een goede vakantie hebt gehad”, zei vriendin R. optimistisch. “Of dat ik het thuis gewoon kut heb”, grapte ik. Maar in die grap zat natuurlijk een dikke kern van waarheid. Thuis zou het hele circus dat het normale leven heet weer beginnen om 6:00. Er lagen nog zo’n 5 wassen op me te wachten en met alle vakantiewas erbij zouden dat er wel 8 worden. En dan ook weer elke dag boodschappen doen, eten koken, afwassen, strijken, stofzuigen, dweilen, the whole shebang. Weer gesprekken met de ‘coach’ van m’n vader over Spoor1, Spoor2, Wet Poortwachter, weer met hem naar de Arbo-arts en tussendoor nog even een hernia-operatie, want ondanks een versleten rug en een hernia moet er toch al gesproken worden over een andere baan voor m’n vader, inclusief sollicitatie-trainingen, want dat zijn nou eenmaal de regels hier in Nederland en die regels zijn niet altijd te begrijpen. En binnenkort ook weer de 2-maandelijke check-up van m’n moeder en toch altijd weer die spanning of ze wel of niet aan de chemo moet. Weer die belastingpapieren die ingevuld moeten worden en dan nu snel graag, want weer veel te laat. Weer die regen. Weer die kou. Weer in m’n eentje achter de computer of naaimachine. Weer die financiële stress en onzekerheid of de dingen die ik maak wel verkocht gaan worden. Weer dat gedoe. “Een week is toch veel te kort, ik heb het gevoel dat ik hier net pas ben”, zei ik. “Ik ben net pas een beetje relaxt en ik heb een week totaal geen andere gedachten gehad dan wat ik zal ik eens gaan eten of wat ik eens zal gaan drinken en of het tijd wordt om me nog een keer in te smeren met factor 50 en welk boek ik nu zal ik nu eens gaan lezen op de e-Reader.” Vriendin R. gaf me een knuffel en een dikke kus op m’n wang en toen moest ik m’n tranen al helemaal wegslikken. Volgend jaar ga ik een maand.

 LUNA EN HET BIKINI-DRAMA – 16 JUNI 2007

Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 2 – 21 JUNI 2007

Het zat me toch niet lekker, dat van die bikini. Ik kon het risico nemen om zonder passende bikini naar Ibiza te vertrekken, maar de kans dat ik daar wél een goed exemplaar zou vinden schatte ik niet hoog. Nee. Het moest vandaag gebeuren. Dus om 11.00 begon ik met het passen van diverse modellen bij de Bijenkorf. Daarna de H&M. En daarna naar nog meer winkels. Niks paste. Niks stond kek. Alles stond verre van sexy. Ik staarde iedere keer naar een albino walvis in een te strak slipje. Of een te strakke bikini. En dan had ik de grootste aanwezige maat aan. De fucking bloody, fucking kledingmaffia. Kut-kledinghoeren uit Italië. Kut-kledinghoeren uit Spanje. Fuck! Fuck! Fuck, ze allemaal! Ik besloot naar de C&A te gaan. Als ze ergens weten hoe Hollandse heupen in elkaar zitten, dan is het daar wel. Dacht ik. Na het passen van de vierde C&A-bikini besloot ik er even bij te gaan zitten op het bankje in de paskamer. Ik begon te denken dat het misschien toch aan mij lag. Ik was dik. Ik was niet meer een beetje lekker chubby. Nee, ik was dik. Ik was wit en dik en als het zo moest, nou dan ging ik dus mooi niet naar Ibiza. Ik was de dikste en witste van heel Amsterdam en daar kon ik wel om janken. En dat deed ik ook. Van pure frustratie. Er zat maar 1 ding op. Ik moest mijn ‘geen-tweedehands-ondergoed’ principe overboord gooien. Dus ik fietste naar Laura Dolls, dé vintage-winkel van Amsterdam. En het eerste badpak dat ik daar paste was meteen raak. Wat zeg ik? Dat badpak deed wonderen voor mijn figuur! Wat een lekker wijf was ik eigenlijk! En wat zat m’n haar goed! En die bril! Leuk zeg! Die maakte het plaatje helemaal af! Ik droeg een typisch jaren 50 badpak met een hysterische bloemenprint in zwart, groen en blauw. Het was een topstuk. Ik was een topstuk! Ik kon zo in een tijdschrift! De 2 andere fifties badpakken die ik daarna paste zaten ook als gegoten. En voor de 15 euro per stuk hoefde ik het niet te laten, dus ik rekende even later alle drie de badpakken af. En dat ze tweedehands zijn en dat een of ander vrouwtje er misschien 50 jaar geleden in heeft gepist kan me weinig interesseren. Wat? Al heeft ze zich volledig onder gescheten terwijl ze dit badpak droeg! Niks staat mij meer in de weg om straks over de stranden van Ibiza te paraderen.

LUNA EN HET BIKINI-DRAMA, PART 3 – 17 MEI 2013

Het is inmiddels 6 jaar later en ik ga weer naar Ibiza. Vriendin L. en vriend N. vroegen of we meegingen en bloody fucking hell, wat zijn de verkering en ik toe aan vakantie en aan zon! Dus wij zeiden ‘ja’ en we kunnen al weken, maanden niet wachten tot we in het vliegtuig zitten, maar het bikini-drama waar ik 6 jaar geleden tegenaan liep, speelde weer op. De badpakken die ik 6 jaar geleden kocht waren fantastisch, maar, het waren vintage badpakken, die dus ook gemaakt waren van vintage materiaal. Na elk robbertje zwemmen moest ik 3 uur in de zon om het badpak weer te laten drogen. En wanneer ik aan het zwemmen was zoog het badpak zich zo vol water dat ik, nou eh, niet helemaal natuurlijk, maar wel zo ongeveer, naar beneden zonk van het gewicht. Ik zag er dus wel fabulous uit, maar ik voelde me helemaal niet zo fabulous. Ik voelde me nog steeds een nijlpaard tussen de bikini-meisjes van 18 met maatje 36. Dus de 3 vintage badpakken verdwenen na die Ibiza-vakantie van 6 jaar geleden linea recta in de vuilnisbak en ik besloot om nooit, nooit, nooit meer te gaan zwemmen. Toen onze huidige Ibiza-vakantie een feit was zei ik daarom meteen tegen de verkering dat ik niet in een bikini ging. “Waar maak je je druk om?”, vroeg hij zich af, “ik ga gewoon in m’n blote reet in dat zwembad hoor.” Eh, ja, dat moest hij lekker zelf weten, maar ik vind dat toch een grensje dus ik had toch eigenlijk graag wel een soortement van badpak-achtig iets gehad. Of een burka, kon ik ook niet verbranden door de zon. “Dan koop je dat toch?”, zei hij. “Ja, ja, jij hebt makkelijk lullen, maar weet je wel wat voor drama dat is met mijn figuur?” “Hoezo, jouw figuur”, zei hij, “je bent hartstikke lekker, dus hou nou maar op met zeiken.” Maar ik wil gewoon een badpak dat voor mijn Hollandsche heupen is gemaakt en waar vooral m’n tieten heel goed in uitkomen, want je moet je positieve eigenschappen accentueren en je ietwat, eh, dikkere eigenschappen camoufleren. En dat alles graag gemaakt van een hedendaags textiel wat binnen 5 minuten droog is. En ik schaam me dus totally niet voor m’n lichaam, want ik heb nu eenmaal heupen en een buikje en een vetje hier en daar, maar ik schaam me wél ietwat voor het bedrag dat ik heb uitgegeven voor m’n nieuwe badpak: € 89,95. Maar toen ik het aantrok wist ik dat het iedere euro waard was. Het is een fifties badpak, maar gemaakt van nieuw en dus opdroogbaar materiaal. Met kersjes en dus ook een beetje with love from Tiel, the Betuwe.

Dus voluptueuze vrouwen van Nederland, verenigd u! Bij TopVintage.nl verkopen ze badkleding (en ook broeken, rokken, jurken, etc.) voor vrouwen in alle maten. Al zullen vrouwen met een maatje-meer, een kont-meer, tieten-meer en vooral met heupen-meer het er helemaal fantastisch vinden!

Vriendin L. en ik zouden dit lange Hemelvaarts-weekend met onze mannen, vriend Y., dochter S. en vriendinnetje I. én de honden naar een camping in de Biesbosch gaan en we zouden wel zien hoe en wat. Gewoon even relaxen, beetje wandelen met de hondjes, gewoon even lekker bijkomen. Maar vrijdag moest er ineens een andere activiteit gepland worden dan hangen onder de grote koepeltent met een wijntje en van die lekkere met roomkaas gevulde tomaatjes. En voor ik het wist zat ik in de auto richting een kano-verhuurbedrijf. “Oh, ik zie dit niet zitten hoor, ik zie dit niet zitten”, kermde ik. “Wat dan?”, vroeg de verkering. “Nou, Nina, wat moeten we met Nina?”, zei ik, maar ik durfde niet te vertellen dat ik het ook niet zag zitten om met hém in een kano te gaan, want hij is heel sportief en sterk en ik ben vooral heel paniekerig en ongecoördineerd en het zou gegarandeerd uitlopen op een echtscheiding, dit hele kano-festijn! “We kunnen Nina toch niet in een kano zetten!”, zei ik, “ze weegt 40 kilo en waarschijnlijk is ze nog banger dan ik om in een kano te zitten.” “Ah, joh, maak je niet druk”, zei de verkering, maar dat deed ik dus wel. En ik probeerde me enigszins stabiel te houden toen ik een uur later onze Nina in een 2-persoonskano getild zag worden. Ik had even daarvoor gezegd dat ik dus echt, echt, echt niet met Nina samen in 1 kano durfde. En ik ging ook niet met 1 van de meisjes, want straks zouden ze verzuipen en dan was het mijn schuld en dan moest ik het aan hun moeders gaan vertellen!! Maar ik voelde me uiteindelijk toch het veiligst bij m’n eigenste verkering, dus de enige optie was toch om samen met hem in de hardplastic kano te gaan. En om vanaf de kade toe te kijken hoe Nina door vriend Y. werd weg gepeddeld.

En iedereen vond dat normaal! Nina ging staan in de kano, liet de kano schudden en vriend Y. was niet bang, de meisjes waren niet bang, vriendin L. was niet bang, vriend N. was niet bang en ook de verkering was niet bang. De enige die bijna zat te janken van angst was ikzelf. “Ik ben niet bang voor mezelf!”, zei ik tegen de verkering toen we met z’n allen een breed stuk rivier moesten over kanoën, “ik ben bang dat Nina uit de kano van vriend Y. springt en met de stroming wordt meegesleurd en verzuipt. Trauma! Trauma! Ik wil terug! Ik wil gewoon terug! Ik vind dit helemaal niet leuk! Dit is niet mijn idee van ontspannen!”

Zo’n 4 uur kanoën later kwam ik relaxt én in een keurige cadans met de verkering de haven binnen peddelen. Hond Nina zat inmiddels gezellig in de kano van J. en mij en vond het allemaal prachtig. Ze was 1 keer eerder uit de kano gesprongen, maar was door vriend Y. weer naar binnen gehesen. Niks aan de hand! En na 3 uur angst en zeiken en zeuren had ik m’n eigen paniekstrijd maar opgegeven en me gerealiseerd dat het ergste wat kon gebeuren was dat iemand in het water zou vallen, maar dat iedereen kan zwemmen. Had ik beter 4 uur eerder achter kunnen komen.