42 IS HET NIEUWE 18

En ineens was ik het zat. Vriendin A. had nogal onverwacht de sleutel van haar nieuwe huisje gekregen en ik wilde eigenlijk meteen even snel op en neer om haar te feliciteren, maar Purmerend ligt niet naast de deur en met het openbaar vervoer zou het een reis van 2,5 uur heen en 2,5 uur terug worden. Nu was het ritje dat ik 2 dagen later maakte ook iets meer dan een uur heen en een uur terug, maar M. moest me er naartoe rijden. En nu vind ik het al jaren en jaren en jaren geen enkele moeite om me overal naartoe te laten rijden door m’n partner, door m’n vader, door een vriendin, door een treinmachinist of door een buschauffeur, maar ineens was ik het zat.

“Ik ga het maandag meteen regelen”, zei ik tegen M. op de weg terug van Purmerend naar Tiel.

En ik regelde het. Ik maakte een afspraak voor m’n eerste les, de tweede les, de derde les en inmiddels al de vierde les, ik kreeg een cd-rommetje met daarop m’n theorielessen, ik vroeg een gezondheidsverklaring aan bij het CBR en ik machtigde de rijschool om in de toekomst een praktijkexamen te reserveren.

Waar ik in het verleden altijd redenen had om niet te beginnen met rijlessen, kon ik die nu ineens niet meer vinden.

Toen ik 18 was vond ik een rijbewijs helemaal niet nodig. Ik was veel te druk met studeren, m’n vriendje en uit huis gaan. M’n moeder had ook geen rijbewijs, dus waarom zou ik er dan aan beginnen?

Ik ging in Amsterdam wonen en ja, jeetje, in Amsterdam je rijbewijs halen? Waarom? Wat hadden P. en ik in Amsterdam centrum eigenlijk überhaupt aan een auto? De wachttijd voor een parkeervergunning was 2 jaar en al had je een vergunning en een auto, dan nog moest je een uur rondrijden voordat je een parkeerplek voor je auto had gevonden. Daarnaast… mijn hele leven speelde zich af binnen de ring van Amsterdam, dus alles was sowieso veel sneller te bereiken met de fiets en eventueel met de metro of de bus.

Ooit had ik even het plan om te beginnen met autorijlessen toen ik net bij P. en uit Amsterdam weg was. Ik zou m’n rijbewijs halen, zodat ik al m’n vrienden in Amsterdam kon blijven zien. Maar de meeste vriendschappen verwaterden, sommige vrienden bleken geen vrienden, sommige vrienden vonden Amsterdam – Tiel een stuk verder dan Tiel – Amsterdam en ik kreeg een nogal jaloers vriendje dat liever wilde dat ik elk weekend bij hem en z’n dochter op de bank zat dan dat ik m’n vrienden in Amsterdam zou bezoeken. En als ik naar Amsterdam wilde, dan kon hij toch gewoon mee?

Tijdens m’n relatie met J. is m’n angst voor autorijden ontstaan en ik moet eerlijk toegeven; die angst zit er nog wel een beetje in. Al is het niet de angst om zelf te rijden, het is de angst om andere weggebruikers tegen te komen die net zo roekeloos en agressief rijden als hij. Ik herinner me mijn constante spanning om naast hem te zitten in de auto, mijn smeken of hij iets rustiger kon rijden, zijn schreeuwen dat ik me pas met zijn rijgedrag mocht bemoeien als ik zelf m’n rijbewijs zou hebben en mijn huilen toen hij een keer 180 ging rijden om mij te laten zien dat ik niet zo moest overdrijven, omdat hij godverdomme nog nooit een ongeluk had gehad.

En dan was er altijd ook nog de financiële reden. Autorijlessen zijn duur en al heb ik het als ZZP-er nooit echt slecht gedaan, toch is € 2000,- niet iets wat ik gedachteloos aan mezelf uitgaf. Wat ik wel gedachteloos heb gedaan; jarenlang een ander financiële prioriteit geven. Na mijn scheiding waren J.’s schulden allemaal afbetaald, maar stond ik er ineens financieel alleen voor en moest ik in m’n eentje zorg dragen voor alle vaste lasten.

En dan is het nu 2018. Ik ben 42. Ik woon niet meer in Amsterdam. Ik heb geen jaloerse partner meer. Ik heb geen agressief-rijdende partner meer. Ik heb geld op m’n spaarrekening dat ik nu eindelijk eens aan mezelf ga uitgeven. Ik heb geen excuses meer.

Want het zo lang uitstellen van het nemen van autorijlessen heeft nooit te maken gehad met de gedachte dat ik het niet kan. Ik heb het alleen nog nooit gedaan.