Maandelijks archief augustus 2012

Gisterochtend had mamma Luna een afspraak bij de chirurg om 10.00. Pappa Luna en ik sleepten m’n moeder met bed en al van de verpleegafdeling richting de wachtkamer, omdat ze niet meer in staat is om te staan of in een rolstoel te zitten. Toen we in de wachtkamer waren zagen we op een beeldscherm dat de chirurg waar we een afspraak mee hadden een uitloop had van 30 minuten. Die 30 minuten zagen we op dat beeldscherm veranderen naar 45 minuten, toen naar 60 minuten en toen naar 90 minuten.

“Hoe kan dat nou, dat is verdomme toch niet normaal, ik ga er wat van zeggen en je moeder ligt hier maar te liggen en een afspraak is een afspraak”, vloekte pappa Luna.
“Rustig blijven, pappa”, zei ik voor de zoveelste keer.

Ik denk dat dit het zinnetje is dat ik de afgelopen 2,5 maand het meest tegen m’n vader heb gezegd: “Rustig blijven.”
“Hoe kan een mens nou rustig blijven onder deze omstandigheden?”, vloekt hij dan.
“Pap, als er een kindje met spoed geopereerd moet worden, dan gaat dat kind voor, dat zou jij ook willen.”
“Ja, ja, ja, ja, maar dit is toch niet normaal?”

Een uitloop van meer dan 90 minuten schijnt voor die chirurg de normaalste zaak van de wereld te zijn, hoorden we van meerdere verpleegkundigen die dag.

Gistermiddag besloot de chirurg na het zien van de MRI-scans en allerlei andere papiertjes en onderzoeken dat mamma toch maar weer opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Dus pappa en ik brachten m’n moeder van het verpleeghuis weer richting het ziekenhuis, maar dit kwam er eigenlijk op neer dat wij zo’n 6 uur lang van administratieve kastjes naar muren zijn gestuurd.

“Rustig blijven, pappa.”

De chirurg heeft mamma ’s avonds ‘even tussendoor’ geopereerd omdat ze toch best wel een soort van spoedgeval was en om 21.00 belde hij mij persoonlijk om te vertellen hoe het gegaan was.

Chirurgen die werkdagen maken van meer dan 16 uur mogen van mij elke dag een uitloop hebben van 90 minuten. Of meer.
Chirurgen die het nummer van de eerste contactpersoon in hun mobiele telefoon hebben staan verdienen een medaille.
Een chirurg die de familie dan ook nog even persoonlijk én rustig te woord komt staan om 21.30 als zij hun naaste komen bezoeken op de Intensive Care is een held.

Mijn moeder is een heldin en ligt momenteel dus weer op de Intensive Care.

“Rustig blijven, pappa.”

Ik droom al weken de meest vreemde dromen en het vreemde is dat ze ook allemaal blijven hangen. En dan niet alleen nog een beetje aanwezig zijn in de eerste minuten dat je ontwaakt en dan langzaam vervagen met het verloop van de dag, nee, ik vergeet ze nooit meer.

Ik droomde dat ik op de begrafenis van mijn oma was, de moeder van mijn moeder. Terwijl mijn moeder in het echt niet gespeecht heeft tijdens de crematie van haar moeder, speechte ze wel in mijn droom. En ze deed dat op de manier zoals ik het zou doen, niet op haar manier: “Hoi pap, oh nee, sorry, hoi mam, ja, sorry ik ben een beetje zenuwachtig en ik weet niet of ik wel de goede papiertjes heb uitgeprint.” Als mijn moeder op een begrafenis zou moeten spreken dan zou ze dat rustig, zakelijk, emotieloos en met grote afstand kunnen. Denk ik, want ze heeft nog nooit tijdens een begrafenis gesproken. Ik weet dat ik in de toekomst wél op haar crematie zal spreken. Ik weet nu ook al wat ik dan zal zeggen, omdat die tekst al een jaar in m’n hoofd zit. Ik weet nu al dat dat enigszins chaotisch, manisch en emotioneel zal gaan. Om mijn moeder in mijn droom te zien spreken als ik, maakte me aan het lachen.

Ik droomde dat ik op een feestje was met 5 mamma’s. Allemaal van een leeftijd tussen de 35 en 70. Het was een gezellig feestje.

Ik droomde dat ik naar de crematie van m’n moeder moest en dat ik nog geen schoenen had en ik moest perse groene schoenen aan, omdat die het beste bij m’n jurkje zouden passen. Ik ging naar mijn oma, die al 20 jaar dood is, in haar flatje aan de Wilgenlaan en vond daar stapels groene schoenen en kon niet kiezen.

Eergisteren droomde ik een soortement van actiefilm met veel vuur en drama en af en aan rijdende ambulances en politieauto’s en mamma ging dood op de bovenste verdieping van een gebouw en ze zag er zo vreselijk uit dat besloten moest worden om haar in een dichte kist te begraven, maar omdat de hele wereld eruit zag als 1 groot inferno was er niet eens tijd voor een fatsoenlijke condoleance of begrafenis en toen raakten we ook nog eens de kist kwijt. Het was vreselijk.

Gisteren durfde ik niet in slaap te vallen.

Dat met die Diazepam, dat werd uiteindelijk niks. Het was goed om er die eerste dag even de scherpe randjes af te halen. Ik zat een uur na mijn eerste halve Diazepam als een mak lammetje in de auto naast J. richting een grote kringloopwinkel in Druten en ook daar liep ik rustig rond. Ik kocht een ouderwetse puddingvorm, een oud kwartetspel en 2 oude Bijbels. Ik zat die avond, na nog een halve Diazepam, op de bank en ik voelde mij vreselijk normaal. Stil in mijn hoofd.

“J., ik voel me nu zo normaal”, zei ik, “dit is niet goed hoor.”
“Waarom niet, je bent toch rustig?”, vroeg hij.
“Nee, dit ben ik niet, ik heb nu het gevoel dat als ik m’n leven lang elke avond naar Lingo moet kijken, dat dat prima is. En anders praat ik altijd met heel veel bewegingen en nu laat ik m’n handen gewoon liggen, ik heb geen zin om ze op te tillen.”
“Maar dat is toch niet erg?”
“Ik voel me helemaal niet mezelf.”

Dus exit Diazepam.

Of ik moet weer een keer een paniekaanval krijgen. Al denk ik van niet, want ik weet inmiddels waar het slapende gevoel van m’n middelvinger van vorige week vandaan komt. Het slapende gevoel dat een paar dagen in m’n linkermiddel bleef hangen en af en toe doortrok naar de rest van m’n vingers en hand. Het gevoel dat mij de gedachte gaf dat ik een hersenbloeding had, of gewoon een totale uitval van al m’n lichaamsdelen. Of dat ik voor de rest van m’n leven spastisch zou zijn, of verlamd vanaf m’n middel, of gewoon dood.

“Mam”, vertelde ik m’n moeder in het verpleeghuis, “weet je waar dat gevoel in m’n linkervinger vandaan kwam?”
“Nou?”
“Van het borduren. Ik ben gewoon m’n eigen zenuwen aan het kapot prikken met de achterkant van de naald.”
“Ja, dan moet je maar een vingerhoed gebruiken, dat zeg ik al jaren.”

Dokter vs. mamma Luna: 0 – 1.