Maandelijks archief september 2008

“Liefje”, zeg ik tegen P., “ik wil even met je praten.” Ik ga naast hem op de bank zitten en ik zie z’n blik iets verstarren. Ik weet dat hij nu denkt; Jesus, moet dat nu? Op een zondag? ‘Studio Sport’ begint zo en er zijn een paar wedstrijden die ik graag wil zien, maar als zij eenmaal begint met zeiken dan ben ik morgen nog niet klaar. Het is een lieve vrouw, want het is de mijne, maar haar timing om me op m’n fouten te wijzen zuigt big time. Hij geeft het enige juiste antwoord: “Tuurlijk liefje, wat is er?” En hij gaat rechtop zitten. “Nou, weet je”, begin ik, ”zou je misschien voortaan als je opruimt, of als je dingen wegzet in het washok, het dan niet allemaal voor de deur kunnen zetten?” Hij kijkt me vragend aan. “Ja, want als ik dan bij de wasmachine wil”, ga ik verder, “dan moet ik eerst allerlei dingen aan de kant zetten, zoals de stofzuiger en de strijkplank.” Zo, dat is eruit. “Is dat alles?”, vraagt P., “is dat alles?” “Eh, ja”, zeg ik. “Jesus!”, zegt P., “Als normale vrouwen komen met een ‘ik wil even met je praten’, dan is dat minstens omdat ze al maanden worden gebeft door de buurman, of omdat ze weer bij hun moeder willen gaan wonen! Of omdat ze hun man ervan verdenken al een jaar een affaire te hebben met het meisje van de patatzaak. Een ‘ik wil even met je praten’ is bedoeld voor serieuze zaken, niet om te vragen of ik het paadje naar de wasmachine voor je vrij wil houden! Het is zondag, we hebben allebei een vrije dag, je hebt uit een legio aan onderwerpen te kiezen om over te praten en jij kiest ervoor om over het paadje naar de wasmachine te beginnen?” Hier moet ik even over nadenken. Maar ik ben het er niet mee eens. Denk ik. “Neehee”, zeg ik, “ik wil graag dat ik rechtstreeks naar de wasmachine kan lopen.” ‘Meisje, er zijn veel belangrijkere dingen om over te praten dan het paadje naar de wasmachine! Wees blij dat ik de stofzuiger niet gewoon in de woonkamer laat staan, maar terugzet in het washok! En als het jou gelukkig maakt, dan zal ik ‘m een stukje verder weg zetten.” “Nou, dan zijn we er toch uit?”, zeg ik. “Liefje, meisje, kom op, voor dit soort gesprekken zijn wij toch veel te intelligent?”, zegt hij. “Oh ja?”, vraag ik en daar had ik graag nog even over verder gepraat. Maar toen begon ‘Studio Sport’.

Maandag gaf ik alle katten een laatste bek-shotje met het medicijn tegen de Giardia-parasiet. Ha! Fijn! Ha! Fijn! Ik dacht er eindelijk vanaf te zijn! Een blik onderin het potje deed me alle hoop die ik de week daarvoor had gekregen meteen weer verliezen. Onderin het potje zat nog steeds een dikke brei met daarin het merendeel van de gestampte 20 pillen. Fuck! Fuck! Fuck! De pillen waren blijkbaar niet goed opgelost, wat betekende dat de poezen, en vooral Skinner, dus ook niet genoeg medicijn hadden binnengekregen. Uit pure frustratie deed ik wat water bij het potje en poerde met een haaknaald wat in de vastgekoekte pillen; alles kwam los. Zucht. Ik overwoog om alle katten gewoon op eigen houtje nog maar wat bek-shotjes te geven de komende dagen, maar ik deed het niet. In plaats daarvan ging ik de dag daarna maar weer naar de dierenarts en legde alles uit. “Geef Skinner vandaag nog maar de ene helft van het potje en morgen de andere helft”, zei de assistente na overleg met de dierenarts. “Ja, maar dit potje was eigenlijk voor 4 katten”, zei ik. “Oh, verdeel dit dan vandaag en morgen maar over de 4 katten”, zei ze, na nog een overleg met de dierenarts. Gelaten fietste ik naar huis en het enige dat ik kon denken was: wat voor een wetenschap is dat? Een beetje van dit en een beetje van dat en een beetje zus en een beetje zo? De week daarvoor had ik het hele huis ontsmet, Skinner gewassen, alles gedaan wat ik kon, maar omdat de pillen dus niet goed waren opgelost in het potje kon ik eigenlijk weer opnieuw beginnen. Ondertussen werd Skinner zwakker en zwakker. En toen hij vrijdag voor de zoveelste keer met z’n magere lijf van de grond op het aanrecht probeerde te springen, en het weer niet haalde, ja, toen brak ik. Toen ben ik in bed gaan liggen om even heel hard te huilen. En zoals het poezen-eigen is kwamen binnen no time zowel Skinner als John als Bruce bij me liggen om me te troosten. Na een uur had ik weer genoeg kracht en vertrouwen om toch maar weer de dierenarts te bellen en op de fiets te springen om nieuwe pillen te halen. En al fietsend dacht ik: Wanneer beslis je dat het genoeg is? Als ik het niet meer aankan? Of als Skinner gewoon niet meer kan?

‘Concert Madonna met gemengde reacties ontvangen’, hoor ik vanuit de televisie. Oh! Zucht! Oh, hele diepe zucht! “Ja, ze kan niet zo goed zingen hè, maar ze kan wel dansen”,
zei een meisje. “Ze kan niet gitaarspelen”, zei een ander. Ook gehoord: “Ik vond het vorige concert veel beter.” Oh, shut up! En ik las ook ergens dat het dus echt niet kon dat ze haar oude liedjes in een nieuw jasje heeft gestoken, want dat het publiek daar helemaal niet op zit te wachten, omdat het publiek gewoon die hits wil horen zoals ze op de ‘Immaculate Collection’-cd staan. Ik zeg: fuck them all! Al die zeikwijven. Keihard en diep in hun reet! Ik zou er als ik Madonna was ook helemaal klaar mee zijn om ‘Get into the Groove’ voor de bloody fucking duizendste keer op dezelfde manier te moeten zingen als 2 decenia jaar geleden. Hell no! Bring on Pharell, bring on Justin, bring on Timbaland, freakyfreakyfreaky, trek een geil netkousen-setje aan en laat je godverdomme gáán op het podium alsof je 18 bent, maar laat je nooit vertellen wat je moet doen door een stelletje vastgeroeste bitches die nog nooit in hun aars geneukt zijn! Nee, Madonna gooide er een lekkere keiharde dance-beat onder en stond ondertussen te touwtjespringen op het podium! Dat heet progressie ja, dat heet vooruitgang ja, dat heet innerlijke, geestelijke en spirituele groei! Dat is de kracht van de Kabbala! Ja! Als je als artieste een liedje dat al 23 jaar oud is met zoveel enthousiasme, show, spektakel en vernieuwing weet te brengen, dan mag je je met recht ook de Queen of Pop noemen. En als je daarna ook nog een stel oude zigeuners met gitaartjes en viooltjes bij elkaar weet te brengen die samen met jou ‘La Isla Bonita’ op een volledig nieuwe fado-salsa-mambo-manier weten te brengen, nou, dan heb je mij dus volledig in the pocket! “Awesome”, riep vriendin S. in m’n oor. “Echt wel awesome!”, riep ik terug. Ik vond het hele Sticky&Sweet-concert dinsdag zelfs zo gaaf dat ik nu nog met natte slip op de bank zit! En om dan al die zeikreacties te lezen of te horen, nou daar zakt die natte slip dus in 1 keer vanaf! “Ja, het was een goed concert, maar…” Wat nou maar! Niks geen ge-maar! Shut up! Het was awesome. En iedereen heeft natuurlijk recht op een eigen mening, zolang het maar wel mijn mening is!

Over een paar dagen wordt er begonnen met bouwwerkzaamheden aan ons pand en donderdag waren mannetjes druk bezig met het plaatsen van een grote steiger. Rond een uur of 11 hoor ik de voordeurbel. “Zeg, wij gaan zo lunchen”, zegt een steigerbouwertje, "en ik vroeg me af of jij misschien een kopje thee voor ons hebt? En mogen we onze boterhammen bij je opeten?” “Ja, hoor”, antwoord ik, “hoe laat?” “Over een half uurtje”, zegt het steigerbouwertje. “Okay!”, zeg ik en meteen laat ik al mijn werkzaamheden vallen. Want ik moet thee regelen! Ze komen zo binnen! Wat moet ik aan? Zit m’n haar goed? Ik moet zoete broodjes voor ze bakken, zodat ze hun best doen op het bouwen van de steiger. Maar in plaats van zoete broodjes ga ik voor de modern versie daarvan; homemade kippensoep en loempiaatjes. Deze mannen hebben honger en wie weet wat voor een lunch ze hebben meegekregen van hun vrouwen! Nog geen minuut later heb ik 2 kippenbouten uit de diepvries getrokken om een bouillonnetje van te trekken. Daarna kruiden erin, ui erin, aardappel erin, prei erin, paprika erin, bleekselderij erin, vermicelli erin! Hop! Zo’n 25 minuten later proef ik van de geïmproviseerde soep en daar is helemaal niks mis mee! Ook wat mini-loempiaatjes in de pan. Waterkoker aan. Theedoos op tafel. Mokken op tafel. Suiker erbij. Wanneer ik iedereen binnen heb geroepen presenteer ik m’n goedgevulde lunchtafel. “Zo, zo”, hummen de mannen terwijl ze hebben plaatsgenomen. Een hele lange ongemakkelijke stilte volgt. Ik wacht tot ze iets zeggen. Iets over m’n haar bijvoorbeeld. Dat dat zo goed zit. Maar ze zeggen nu al 5 minuten niks. Ze eten hun soep. Nemen een loempiaatje en drinken hun thee. “Dusssss…..”, zeg ik, want ik haat stilte in het algemeen en ongemakkelijke stiltes in het bijzonder. “Je woont mooi”, zegt een steigerbouwertje. Ha! We hebben een prater! Eindelijk! Ik vertel over het huis, maar ik hoor nergens een wedervraag, dus ik hou daarna maar weer m’n mond. Heb ik verdomme 5 bouwvakkers in m’n huis, gebeurt er eindelijk wat spannends in m’n leven, zeggen ze niks! Ik wil sterke verhalen! Ik gooi m’n laatste troef op tafel: “Ik ben tekstschrijver bij de FOXY, kennen jullie dat blad?” Twee van de vijf mannen kijken op. Ze hebben er beiden nog nooit van gehoord. De andere drie hummen. “Het is een erotisch magazine. Met tieten. Kom op mannen, jullie zijn de doelgroep”, zeg ik vol ongeloof. Maar ze hebben er echt nog nooit van gehoord. Alle 5 niet. Echt niet. “Dusssss…..”, probeer ik nog een keertje. “Maar je kan lekker koken hoor”, zegt een steigerbouwertje.