Maandelijks archief oktober 2007

“Ja, hallo, met Luna, ik zou graag even met een dierenarts spreken”, zeg ik vorige week vrijdag, “het gaat over Bruce.” Even later krijg ik een dierenarts aan de telefoon. “Ja, wat het is, jullie hebben Bruce’s urine getest gisteren en daar zat nog een beetje bloed in. Logisch, want hij is 7 keer gekatheteriseerd in 5 dagen. Dus de antibioticakuur is verlengd. Logisch ook. Maar nu vroeg ik me af, die pillen om z’n plasbuis te ontspannen, die Prazosine, die zou hij dan toch eigenlijk ook door moeten slikken nu?” “Ja, dat zou misschien wel goed zijn”, zegt de dierenarts. “Ja, want hij heeft nog steeds pijn, dus ook nog steeds stress”, zeg ik. “Ja, dat klopt”, zegt de dierenarts. “Maar die Prazosine, die is dus bijna op en ik wil nieuwe”, meld ik. “Okay, dan schrijf ik een receptje uit, dan kan je die straks op komen halen”, zegt de dierenarts. Ik wil zeggen: “Hadden jullie dat godverdomme zelf niet kunnen bedenken toen ik gisteren bij jullie die antibioticakuur kwam halen? Ik ben de afgelopen 2 weken bijna dagelijks bij jullie binnen geweest en heb hier al meer dan 1500 euro neergelegd, dus een klein beetje meedenken met de situatie zou ik zeer appreciëren.” “Kuthoer”, dat wil ik er eigenlijk achteraan zeggen. Maar ik zeg: “Okay.” En een paar uur later stap ik op de fiets om er bij de dierenarts achter te komen dat ze de pillen die Bruce nodig heeft niet hebben. Nu niet. En nooit niet. Zitten gewoon niet in hun assortiment. “Oh, maar dit is toch juist zo’n effectief middel voor katers met plas-stress?”, vraag ik. “U kunt de Prazosine met dit recept ook bij een gewone apotheek halen”, zegt de dierenarts-assistente. “Wát?”, vraag ik. “Ja, dit medicijn wordt ook bij mensen toegepast”, zegt ze. De rit langs 3 apotheken door de zeikende regen had ik mezelf willen besparen. “Nee, Prazosine hebben we niet op voorraad”, kreeg ik te horen. Konden ze dinsdag pas in huis hebben. En dat was te laat, want Bruce’s Prazosine-level moest op peil blijven. Ik moest voor zondagochtend Prazosine zien te scoren, anders ging Bruce cold turkey met z’n pisbuis. Dus in plaats van zondagochtend eens lekker uit te slapen met P. ging ik wéér naar de spoedkliniek, de enige plek in Amsterdam waar ze dat medicijn op voorraad lijken te hebben. Mijn vertrouwen in de diergeneeskunde is er de afgelopen weken niet beter op geworden. En ik word er pislink van.

Ik voel me al dagen leeg. Ik voel me slap. Ik heb geen energie. En ik vind mezelf gewoon zielig. Herfst-crash. Herfst-depressie. En het was ook nog maandag. Tegen zoveel ellende tegelijkertijd is eigenlijk weinig te doen. Maar in plaats van gewoon te wachten tot het vanzelf overgaat, leek het mij voor de verandering eens leuk om te gaan sporten. Yoga-en. Power-yoga-en. Dus ik naar de bibliotheek om een dvd-tje met de titel ‘Power Yoga, Time To Change’ te scoren. Was goed voor van alles, dat Power-Yoga, volgens de hoes: vetverbranding, conditie, opbouw en versteviging van spierweefsel, spiertraining én innerlijke rust en balans. Precies wat ik nodig had. Hup in de dvd-recorder ermee. Kleedje neergelegd. Ik was er klaar voor! Een voiceover begon mij geestelijk voor te bereiden op de eerste yoga positie. The Sun Salutation! Kijk, dat klonk nog eens geinig! Inademen door m’n neus, armen de lucht in, hoppeta, uitademen, hoofd richting m’n knieën, moeilijk, moeilijk, moeilijk, maar ho, ho, ho, ho, wacht eens even. Wát moet ik doen? Wát? Met m’n handen op de grond en dan ineens, hop, in een opdruk-standje springen? Ik kan niet eens langer dan een seconde in een opdruk-standje staan, dus even soepel… Ho, ho, ho, wacht, rustig aan, even terugspoelen. Nog een poging. En nog eentje dan. Okay, dat in- en uitademen, dat heb ik nu wel onder de knie, en die armen een beetje gracieus de lucht in ook, maar ik doe maar wat bij alle posities daarna. “Ja, het vrouwtje doet aan beweging”, zeg ik tegen Bruce die mijn verwoedde pogingen van een afstandje zit te bestuderen, “dat ben je niet gewend hè?” En ik ben het zelf ook niet gewend, want ik ben na die hele Sun Salutations-serie al moe, maar ik ga stug verder en probeer alle yoga-standjes zo goed mogelijk te na te doen. “Listen to your breathing”, zegt de Yoga-voiceover steeds. Ja, ja, ja, dat zou ik wel willen, als jij er niet de hele tijd doorheen zou zitten te wauwelen, eikel. Ik word eigenlijk helemaal zenuwachtig van de voiceover, tot hij de verlossende woorden spreekt dat we aan de laatste positie toe zijn. The Corpse Pose. Gewoon voor dood gaan liggen! “Lie on your back in a straight line, balancing the left and the right sides of your body and stay in this position as long as you want to”, hoor ik de voiceover zalvend zeggen. Eindelijk eens een yogastandje waar ik wat mee kan. Adem in. En adem uit.