Maandelijks archief juli 2007

“Ik doe het niet meer. Ik doe het niet. Ik doe het niet!”, riep ik gistermiddag tegen niemand in het bijzonder, al verwachtte ik wel een reactie van P., die naast me op de bank zat. “Wat is er?”, vroeg hij. “Alles”, zei ik, “ik ben chagrijnig en ik baal en ik heb een kutdag en ik voel me klote en ik doe het niet meer en ik heb ook nergens zin meer in.” “Doe eens rustig”, zei hij, “je hoeft ook helemaal niks. Het is zaterdag.” “Jij altijd met je niet rustig. Ik bepaal zelf wel of ik rustig doe en ik ben momenteel helemaal a-relaxt.” “Ik zie het”, zei hij. En daarna: “Zal ik vanavond koken?” Ik schrok. En ik keek hem aan. Was dit wel het goede moment om hem voor de tweede keer tijdens onze 8,5 jaar durende relatie voor mij te laten koken? Durfde ik dat experiment wel aan? Ik twijfelde. Maar ach, ik had toch al een kutdag, dus veel erger kon het niet worden. Waarop mijn partner P. richting de Albert Heijn vertrok en daarna vol goede moed begon aan een typische Hollandse maaltijd: gebakken aardappeltjes met prei en een tartaartje. Kon weinig aan mis gaan, dacht ik. Maar even later hoorde ik de aardappeltjes op zeer hoog vuur branden. Misschien al lichtelijk verbranden. Ik besloot niks te zeggen, want dan zou ik gegarandeerd een reactie krijgen als: “Dan doe je het toch lekker zelf, joh?” En ik had in boekjes gelezen dat je je partner juist moet stimuleren! Dus ik riep: “Gaat-ie lekker liefje?” “Prima”, riep P. terug. En toen ik op kon scheppen zag het er ook eigenlijk best redelijk uit. Van de buitenkant dan. “En kijk”, zei P. terwijl het deksel van de groentepan optilde, “prei-pap.” Ik keek in het pannetje. Jakkes. En ik kon het niet laten om er wat van te zeggen. “Heb je de prei wel afgegoten?”, vroeg ik. Dat had-ie. Maar hij had er daarna nog een sausje doorheen geroerd. “Had niet gehoeven, liefje”, zei ik. “Maar het smaakt prima hoor”, zei hij. Maar dat was dus niet zo. Het was bijna soep. De aardappeltjes bleken van binnen niet gaar. En het tartaartje was nogal aan de droge kant. “Moet je hier nou zelf ook niet een beetje om lachen?”, vroeg ik. Aan z’n gezicht te zien niet. Ikzelf was daarna trouwens helemaal niet meer zo chagrijnig.

Een weekje Ibiza. Hét party-eiland bij uitstek. Drank, drugs, geile wijven met weinig-om-het-lijf-bikini’s en de mooiste en grootste nachtclubs ter wereld. Ik had er zin in. Voordat we weggingen hadden we al uitgecheckt welke dj’s zouden draaien in welke clubs. Donderdag: John Digweed draaien in de Pacha. En een avondje John Digweed kan eigenlijk niet tegenvallen. “Maar woensdag draait Erick Morillo in de Pacha”, zei vriend P., “en die is ook wel erg goed. Zullen we daar naartoe gaan?” En ach ja, waarom ook niet. Ik vond het allemaal prima. Ik hoor het verschil tussen de meeste dj’s toch niet meer als ik eenmaal in een club sta. Dus wij kochten een paar dagen van tevoren kaartjes in Ibiza-stad, want dat scheelde toch 15 euro per kaartje. Maar woensdagochtend kreeg ik ineens een ingeving. Als ik die nacht naar de Pacha zou gaan, dan zou ik me waarschijnlijk de hele donderdag kut voelen. En misschien die vrijdag ook nog wel. Een biertje in de Pacha kost dan wel 10 euro, maar als je er eenmaal staat, dan moet je het er van nemen ook. Uitgerust terugkomen van vakantie en met hernieuwde energie weer gaan werken, dat kon ik waarschijnlijk wel vergeten als ik een nachtje naar de klote zou gaan. En dan al die mensen. Die duizenden mensen in zo’n nachtclub. En dan nog dansen. En dan die hitte. Ik werd al moe als ik er aan dacht. Ik had ineens helemaal geen zin meer. Dus ik besloot om niet mee te gaan. “Verkoop mijn kaartje maar aan deur”, zei ik tegen de rest. En dat deden ze. Zelf ging ik met ‘De Engelenmaker’ van Stefan Brijs op de bank en daarna vroeg naar bed. Ik vond mezelf heel verstandig. Heel verstandig. Ik werd wakker om een uur of 7.00. En ik was fris. Ik was fruitig! Jesus, wat was ik goed bezig geweest. En gezond! Ik was trots op mezelf. Ik had mezelf helemaal in de hand. En om dat te vieren heb ik toen iedereen om 8.00 thuiskwam van de Pacha, gewoon gezellig meegedaan met hun afterparty en een flesje rosé achterover gegooid.