Maandelijks archief juni 2007

Ik kan teveel en ik wil teveel. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik van mezelf teveel van de dingen die ik wil ook moet. Dat ik de dingen die ik bedenk ook moet uitvoeren, terwijl het hebben van een goed idee eigenlijk ook al genoeg zou moeten zijn. Ik zou vandaag het hele huis schoon kunnen maken, dat is natuurlijk een briljant idee, maar in plaats daarvan kan ik ook gewoon de hele dag op de bank gaan liggen en nog een keer de ‘Oprah dvd-box’ kijken. Mijn probleem is dat ik dan niet kan genieten van die ‘Oprah-dvd-box’, maar dat ik me dan de hele dag schuldig voel dat ik niet heb opgeruimd. En zo gaat het ook met andere goede ideeën. Ik heb pas rust in m’n hoofd als ik een idee uitvoer, maar het probleem is dat ik tijdens het uitwerken van ideeën, meteen weer nieuwe ideeën krijg. En dan heb ik ook nog allemaal opdrachten die ik voor een bepaalde tijd moet uitvoeren. En dan heb ik ook nog 3 beurzen de komende 2 maanden, waar ik de PloesiePoesies mag exposeren of verkopen. Ik heb het dus een beetje moeilijk. In m’n hoofd. Storm in m’n hoofd. Of meer een orkaan eigenlijk momenteel. Zoveel te doen en zo weinig tijd. En het is voor het eerst in m’n leven dat ik mezelf betrapte op het zinnetje: “Ik ben nodig aan vakantie toe.” Gelukkig gaat dat ook gebeuren, want over 2 weken gaan P. en ik met 6 anderen naar Ibiza. Maar ja, voor die vakantie moet ik nog zoveel regelen: nieuwe slippers, nieuwe bikini, zonnebrandcrème factor 80. En nog veel meer. En dan ken ik ook nog eens teveel leuke mensen en ik wil ze ook allemaal graag zien. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik met iedereen contact wil houden, maar dat dat me gewoon niet lukt. En daar voel ik me dan weer schuldig onder. Ik wil iedereen die mij mailt terugmailen. Nee, van mezelf moet ik iedereen terugmailen. Nee, ik zit zelfs al hele mailtjes in m’n hoofd terug te schrijven, ik vergeet ze alleen uit te schrijven op m’n computer en op ‘send’ te drukken. Ik kan teveel. En ik ken teveel mensen. Het enige dat ik niet kan is ‘nee’ zeggen. Vooral niet tegen mezelf.

Nu ik toch aan het retro-loggen ben, nog maar een artikel uit de oude doos. Onderstaande tekst schreef ik zo’n 8 jaar geleden voor Reload magazine. Een artikel over webcam-seks geschreven in de tijd dat het webcammen nog een beetje in haar kinderschoenenstond. Er werd toen ’s nachts nog geen reclame gemaakt voor ‘hete webcam-seks’ met geile tieners. Skype en MSN bestonden trouwens ook nog niet. Geile hitsige mannen natuurlijk wel.

COME TO MAMA
show me your tits and I’ll show you my face

Sinds webcams voor nog geen 100 gulden bij iedere computerzaak te koop zijn is er een nieuwe trend ontstaan: de cam-chat. Luna kwam erachter dat de webcam-wereld vooral een verzamelplaats is voor rukkende, trekkende en masturberende mannen, die hun sperma in de richting van de webcam spuiten.

Vroeger, zo’n 8 jaar geleden, schreef ik mijn allereerste tekst ooit. Ik werkte destijds als eindredactrice bij Reload magazine en had de hoofdredacteur tijdens de lunch verteld over de seks-afspraakjes die ik regelde via internet voordat ik partner P. ontmoette. “Daar moet je een stuk over schrijven”, zei hij. “Eh, okay”, zei ik. En 2 maanden later was mijn allereerste gepubliceerde artikel een feit. En hoewel ik daar ontzettend trots op was, mijn tekst kon gewoon gelezen worden door mensen die de Reload bij de Bruna kochten, woehoe, durfde ik de tekst niet onder mijn eigen naam te schrijven. Luna was geboren.
En omdat deze tekst, en de andere teksten die ik onder pseudoniem Luna schreef voor Reload magazine, eigenlijk niet mogen ontbreken op deze site: vandaag voor het eerst een tekst langer dan 400 woorden op www.maanisch.com. Een tekst geschreven in de tijd dat MSN, Hyves en Skype nog niet bestonden. Een mobiele telefoon had ik trouwens ook nog niet. Oldskool Luna.

Vorige week vrijdag, in een gesprek mede mogelijk gemaakt door een flinke hoeveelheid drank, had ik het met vriend P. en vriendin D. over het feit dat ik de ouders van vriend P. nog nooit ontmoet had. “Het is toch wel raar dat ik ze pas voor het eerst ontmoet op jullie bruiloft in juli straks of niet?”, zei ik. En eigenlijk vind ik het sowieso raar dat ik de ouders van veel vriendjes nog nooit gezien heb. We wonen in Amsterdam, maar we zijn bijna allemaal import, dus ouders en familie wonen vaak een heel stuk verder weg. En dus zie je die nooit. Of amper. Behalve bij bruiloften, als er iemand doodgaat of als er een kindje geboren wordt. En af en toe vraag je je toch wel af waar iemand vandaan komt. En van wie. “Nou, weet je wat”, zei vriend P., “dan gaan we volgende week zondag toch gewoon asperges eten bij mijn ouders in Limburg?” En ja, waarom ook eigenlijk niet. Laten we dat doen! Dus gisteren vlogen we met z’n vieren in de Ford Mustang van vriend P. over de snelweg naar Limburg om asperges te eten. En tijdens de 1,5 uur durende heenweg vraag je je toch af wat voor mensen je gaat ontmoeten. Lijkt vriend P. op ze? Waar heeft hij wat vandaan? En dan zie je even later dat hij die heerlijke glimlach van z’n vader heeft. Net als z’n humor. Dan zie je dat zijn moeder net zo ontzettend lief is als hij. Dan zie je dat z’n moeder de hele dag al asperges heeft staan schillen. Bijna 6 kilo. “Ja, maar daar hou je maar 4 kilo van over hoor”, zei ze. Dan zie je dat, ook al waren we maar met z’n zessen, toch alles schoon op gaat. Dat moeders dat weten. Dan zie je de moeder van vriend P. haar aanstaande schoondochter D. een knuffel geven en zeggen: “Ooh, ik krijg er nu een echte dochter bij.” En toen kreeg ik ook een knuffel. Met z’n drietjes. En dan zie je de moeder van vriend P. toch een traantje wegpinken. Want het is toch allemaal wat, zo’n zoon die gaat trouwen. En dan zie je de vader van vriend P. zijn zoon eens lekker vastpakken: “Hè, jungske.” Dan zie je, en voel je, alle liefde die zo lekker op en neer stroomt. Dan zie je dat het goed is. En aan het einde van zo’n dag weet je dat er plaatjes in je hoofd zijn gemaakt die nooit meer weggaan.