Maandelijks archief juni 2005

“Ik dacht even dat ik hallucineerde, maar daar staat echt een meisje met een mondkapje”, zegt T. van Dancelinx.com. Ik verwacht een Chineesje met een extreme SARS-angst te treffen, maar wanneer ik me omdraai kijk ik recht in de ogen van een meisje met een grijze overall, een bouwvakkerhelm en dus dat mondkapje. Oh, Christus, een act, denk ik. Het is een jaar geleden dat ik écht ben gaan stappen. Echt uitgaan naar een club. Gisteren stond ik in de Panama en was even vergeten dat elk zichzelf respecterend feest een act heeft. Een soortement van intermezzo waarbij wat lekkere wijven op het podium hun ding gaan doen. Beetje geil dansen, beetje geil kijken, ondertussen nog wat kleren uit, eventueel wat tegen elkaar oprijden en dan weer van het podium af. De 2 danseresjes, die zichzelf waarschijnlijk ‘performers’ noemen, slepen vuilniszakken van het rechterpodium naar het linkerpodium. En dat een half uur lang. Ik snap het niet. Maar waarschijnlijk is over deze act uren vergaderd. “Meiden, we gaan iets doen met het thema IAMsterdam. Ik wil dat de clubgangers even stil staan bij zichzelf. Iets met een statement, iemand suggesties?”, zal de creative manager gevraagd hebben. “Iets met vuilnis natuurlijk”, zal een danseresje gezegd hebben, “en dan bedoelen we daar dan het milieu mee.” “Ja, en we bedoelen ook de maatschappij”, zal het andere danseresje hebben ingestemd. “Werk het maar uit tot een act”, zei de creative manager. Dus stond ik gisteren sprakeloos toe te kijken hoe 2 danseresjes met een enorme toewijding vuilniszakken versleepten. “Ik snap het echt niet”, zeg ik tegen T. van Dancelinx.com, “trekken ze die overall nog uit? Dat we een leuk, spannend dansje in bikini krijgen?” Maar die overalls gingen niet uit. En er werd ook niet geil gedanst. Het was vooral heel raar. Ik vind; als je wordt ingehuurd om een act te doen op een dancefeest, dan moet dat minstens in bikini gebeuren. Anders heb je er als clubganger gewoon niks aan. Maar wat ik gisteren zag zal ik nooit vergeten. En misschien was dat nu eigenlijk precies hun bedoeling.

“Hé, psst, psst”, hoor ik achter me. Oh, God. Een psst-psst-neger. Dat kon ik er net niet bij hebben vandaag. Negeren. Negeren en doorlopen. “Hé, psst, psst”, zegt hij weer, “je hebt iets laten vallen.” Ja, en dan moet je wel omkijken natuurlijk. Dat risico kan je niet nemen. En wanneer ik omkijk komt de psst-psst-neger met z’n hand naar voren op me aflopen. “Hai, ik ben Terence”, zegt hij. “Heel slim”, zeg ik, “maar ik heb hier geen zin in Terence.” Ik draai me weer om en loop snel door. Na een minuut houdt hij op met z’n ge-psst, maar alsof 1 psst-psst-neger niet genoeg is op een dag hoor ik een paar minuten weer hetzelfde geluid: “Hé, psst, psst, hé.” Zucht. Even later heeft deze psst-psst-neger me ingehaald. “Hé, ik zag je lopen en ik dacht; daar zou ik best een vriendschap mee willen hebben, weet je”, begint hij. “Nee, dat weet ik niet”, zeg ik. “Ja, je ziet er zo vrolijk uit”, zegt deze tweede psst-psst-neger. Vrolijk? Ik kijk hem moe aan. “Als dit jouw idee van vrolijk is, dan is er iets goed mis met jou”, zeg ik. “Ja, je draagt leuke kleuren, weet je”, zegt hij. “Dit is m’n pyjama”, zeg ik, “en die heb ik al 4 dagen 24 uur per dag aan.” “Nou, het staat je goed hoor”, zegt hij terwijl hij me nog eens van schoenen tot vestje bekijkt, “zullen we een keertje wat gaan drinken?” “Ik ben getrouwd”, zeg ik, “al 10 jaar.” Dat leek me wel een keertje geinig om te zeggen. “Het is gewoon voor de gezelligheid hoor”, zegt deze psst-psst-neger, “ik denk dat je man zou vinden dat jij hele leuke vrienden hebt.” “Oh, ik dacht eigenlijk van niet”, zeg ik. En nou godverdomme oprotten voordat ik je iets aandoe, denk ik daar meteen achteraan. Maar ik zeg het niet. In plaats daarvan steek ik snel de straat over. Richting Albert Heijn. Richting stoommaaltijden. Richting kassa. En dan snel terug richting huis. Ik heb weer genoeg gezien van de buitenwereld vandaag.