Maandelijks archief maart 2005

Ik ben de hele dag in Almere geweest en wanneer ik in de trein naar huis zit, passeer ik station Amsterdam Muiderpoort met meer dan 1 uur vertraging. “Door de weersomstandigheden”, sprak een vrouw door een speaker. En ik ben haast bevroren. Maar wanneer de mij vertrouwde gebouwen en de mij vertrouwde lichtjes allemaal in een nevel van wit en sneeuw, langs de treinraampjes schieten, denk ik; Amsterdam, wat ben je mooi! Wat ben je ongelooflijk mooi! Thuis lig ik op de bank en ik zie wolken wit langs onze ramen naar beneden vallen en ik ben verliefd. Weer zo verliefd op Amsterdam. En op de plek waar ik nu woon. Dit uitzicht, dit wit, dit zo waanzinnige wit, heb ik nog nooit gezien, hier in ons huis. En om 20.00 komt partner P. thuis, in net zo’n verliefde staat als ik. “Meisje”, roept hij, “buiten is het Anton Piek-weer! Kom we gaan!” En ik denk; Jezus, hoe romantisch. En we lopen en we rennen samen, door onze eigen Coca Cola-commercial. Onze voeten knarsen centimeters diep en we gooien sneeuwballen naar elkaar. En we nemen foto’s, want we hebben allebei onze stad nog nooit zo mooi gezien. En we zeggen: “Kijk die bomen eens, hoe mooi!” En we zeggen: “Kijk dit straatje eens!” Heel Amsterdam is wit. En we nemen foto’s van de grachten. En we nemen foto’s van elkaar. Wit. Wit. Wit. “Kom, laten we uit eten gaan”, zegt hij als we op de Dam lopen. “Naar de Japanner”, opper ik, want daar zijn we bijna in de buurt. En op de terugweg lopen we nogmaals terug over de grachten. Het sneeuwt nog steeds. Heel de stad is lief en iedereen kijkt elkaar weer aan. Men schuifelt voorzichtig door de straten en iedereen lijkt zich te realiseren dat zo’n winteravond als deze herinnerd moet blijven. Amsterdam, wat ben je mooi!