Maandelijks archief april 2004

Zaterdag met de bus richting mijn schoonfamilie. Een rit van 1,5 uur. Partner P. had net het boek ‘Komt een vrouw bij de dokter’ gekregen en ik vond dat ik het als eerste mocht lezen. Hij niet. “Sttt, blijf af, ik zit er al helemaal in”, zei ik toen hij het boek van me af wilde pakken. Toen we uitstapten zei ik dat dit écht een goed boek was. “Echt heel goed”, zei ik. “Goed geschreven. En lachen.” Ik verheugde me op de busrit terug naar Amsterdam. Weer 1,5 uur ongestoord lezen. Maar ik voelde me niet zo lekker in de terug-bus. Veel te veel gedronken de nacht daarvoor en de buschauffeur reed irritant. Ik werd misselijk en lezen maakte die misselijkheid alleen maar erger. Maar ik zat weer helemaal in het boek. Ik wilde doorlezen, maar niet die hele bus straks onderkotsen met het gebakken eitje van m’n schoonzus. Dus ben ik ergens in Amstelveen uitgestapt en heb gelopen tot aan de VU. Met het boek in m’n handen. De zon scheen en toen ik uiteindelijk bij de VU-tramhalte aankwam heb ik 2 trams voorbij laten gaan terwijl ik verder las op het bankje. In de tram las ik verder. Thuis op de bank las ik verder. Mijn mobieltje ging af. Ik nam niet op. De gewone telefoon ging af. Ik nam niet op. Bij de laatste pagina’s heb ik zitten huilen. Zo hard zitten janken dat op elke pagina een traan is gevallen. Zo schaamteloos hard zitten huilen dat ik blij was dat ik alleen thuis zat. Ik kon op een gegeven moment de letters niet meer zien door m’n tranen. Maar ik bleef doorlezen. Tot ik het uit had. Dit boek is schitterend. Dit boek ga ik iedereen aanraden.
www.kluun.nl

De achterflaptekst: ‘Komt een vrouw bij de dokter’ is het schaamteloze verslag van een man die in de bloei van zijn leven de terminale ziekte van zijn vrouw beleeft. Rauw, ontroerend, en steeds met humor. Een stijl die net als de diagnose als een mokerslag aankomt. ‘Komt een vrouw bij de dokter’ laat zien hoe je óók ziek kunt zijn. Tegelijkertijd is het een ode aan de liefde.