Maandelijks archief januari 2003

Mijn gemoedstoestand had ik vanaf vandaag enigszins stabiel willen hebben. Stabiel en dus zonder jankbuien van 10 minuten, vloekkanonnades van een half uur, complete mentale instortingen van een uur, mislukte pogingen tot het doen van iets lichamelijks en zonder slaap-waak-momenten op klaarlichte dag. Niets is minder waar. Ik voel me een wrak. En er is altijd een breekmoment. Een moment dat je het écht niet meer ziet zitten. Mijn moment kwam vandaag met het door ‘uitvoerder’ M. uitgesproken zinnetje: “Schatje, ik kijk wat ik kan doen.” Daarna keerde hij me de rug toe en liep weg. En op dat moment kwam het besef dat hij helemaal niet zou kijken wat hij kon doen. Hij zou me gewoon laten stikken. Hij stond gewoon glashard tegen me te liegen. Als altijd en expres. Even daarvoor had ik hem op het randje van hysterie rustig, doch zeer dwingend, gezegd dat ik verwachtte dat hij vandaag deurklinken zou gaan regelen. Deurklinken, zodat ik ergens een deur dicht kon doen. Voor de katten. Anders zouden ze weglopen. En voor mij, zodat ik ’s ochtends in bad zou kunnen zonder dat er een bouwmannetje binnen kon komen lopen. “Deurklinken zitten niet in de begroting”, had ‘uitvoerder’ M. gezegd. We betalen een bedrag met 5 nullen aan deze complete verbouwing en 5 deurklinken kunnen er niet meer vanaf. Voor 5 deurklinken die zeer waarschijnlijk nog geen 10 euro per stuk kosten moet ik gaan smeken. Dat trek ik niet meer. Daar ben ik na 14 maanden huizenstress te moe voor. Ik kan gewoon niet meer. Ik ben op. Helemaal op. En moe. En ik vind mezelf heel zielig. Niks mis met zelfmedelijden, want dat lijkt godverdomme momenteel nog het enige waar ik zelf invloed op heb.

Na de eerste euforie van het eindelijk kunnen slapen in ons nieuwe huis volgde een klein geestelijk drama. Ik zie het bij vlagen totaal niet zitten. Er is geen enkele ruimte af in het huis. Er moet nog een vloer gestort worden in de badkamer, waardoor we niet kunnen douchen, maar wel in bad kunnen. Er zitten nog gaten in verschillende muren, waarin Lolita zich heeft verstopt van de stress en waardoor ik in de stress schiet, omdat ik compleet panisch word van de gedachte dat de bouwmannetjes haar inmetselen. En het eerste wat ik zie als ik mijn ogen open doe ’s ochtends is een zak cement en nog meer bouwtroep. Het hele huis staat vol met bouwtroep en zit onder het stof. Verder zitten er meerdere gaten in onze betonnen vloer, zijn de meeste muren lelijk gestuukt, lekt het toilet, lekt de bijkeuken, is het toilet lelijk betegeld, klemmen alle deuren, mist een aantal deuren een deurklink, moet er nog een aantal wandjes gezet worden, en, en, en. Kortom; het huis is nog lang niet klaar en de bouwmannetjes denken dat het wel goed is zo. Die doen lekker rustig aan. Die komen wel een keertje als ze zin hebben. Of niet. Maar het allerergste is toch wel dat er nog steeds geen kabelaansluiting zit in het nieuwe huis, waardoor ik noodgedwongen nog steeds op en neer moet met de metro om te werken of m’n mail te checken. Of een stukje te posten. Maar als het meezit, als het nou voor 1 keertje meezit, dan komt 8 januari een UPC-mannetje de boel regelen. Dan verhuist m’n computer en dan ben ik pas echt thuis. En ik denk dat ik dan voor de verandering de literfles wodka die nog over is van ons nieuwjaarsfeest in 1 keer achterover giet. Om Luna’s persoonlijke housewarming te vieren.