Maandelijks archief januari 2003

“Hé Loena, alles goed?”, vroeg de broodjesman vanmiddag. “Ja, lekker, ben eindelijk verhuisd”, zei ik. In mijn studententijd ging ik zeker 3 keer per week een stokbroodje halen bij deze broodjesman. Sindsdien kom ik er hooguit eens per maand en als je het mij vraagt, dan maakt hij de lekkerste broodjes van Amsterdam. “Sorry, maar ik heb geen broodje caprese voor je”, zei hij na ons lekker-weer-hè-gesprek. Hij weet altijd precies wat ik wil. “Kut”, zei ik, “doe dan maar 1 met spek en gorgonzola.” Hij had nog maar een klein stukje mozzarella en smeerde daar wat pesto op. Tomaatje erbij en een plakje Parmaham. “Hier, dan kan je toch een beetje caprese proeven”, zei hij en gaf me het hapje. “Oooh, lekker”, zei ik. En het was lekker. Deze broodjesman heeft de beste mozzarella en de beste pesto en de beste Parmaham van Amsterdam. Vind ik. De broodjesman zette een bordje Zeeuws spek met gorgonzola in de oven en hielp daarna een andere klant. Die wilde een broodje Argentijnse rosbief, waarop de broodjesman een groot stuk rosbief op de snijmachine gooide. Want alles altijd vers. “Moet je effe proeven Loena?”, vroeg hij. “Ja, natuurlijk! Lekker!”, zei ik. En het was lekker. De andere klanten in de kleine broodjeszaak kregen ook een plakje. En die vonden het ook allemaal lekker. Gek. Dan heb ik me m’n leven geërgerd aan het kleinburgerlijke bestaan van mijn ouders. Het kennen van je buren. Het kennen van het meisje bij de kassa. Weten dat ze bij poelier aan de andere kant van de stad de lekkerste kaasworsten verkopen. Het altijd naar dezelfde kapper gaan. Het weten dat je donderdagochtend 2 kopjes koffie krijgt voor de prijs van 1 bij de croissanterie. En dat is juist wat mij vandaag zo gelukkig maakte. Een broodje Zeeuws spek met gorgonzola.

Het is moeilijk om ergens niet aan te wennen. Om elke dag met een kijk-nou-eens-wat-fijn-blik te kijken. Helaas. Na 3 weken is onze afwasmachine namelijk al geheel geïntegreerd in ons huishouden. Voorheen riep ik regelmatig als een standaard huisvrouw tegen P.: “Jij mag ook wel eens de borden afspoelen en als je een glaasje chocomel drinkt, dan moet je er daarna een laagje water in laten lopen, anders krijg ik het er nooit meer uit!” Hij reageerde dan altijd standaard met: “In het nieuwe huis nemen we een afwasmachine, ik ga geen ruzie met je maken over de afwas.” Dus nu hebben we een afwasmachine en de eerste weken in dit huis waren dan ook afwastechnisch vergelijkbaar met wittebroodsweken. Ik klaagde niet en daarom P. ook niet. Vol liefde veegde ik de restjes pasta van de borden en zette alles netjes in de machine. Ook vol liefde en trots kon ik naar het apparaat staan kijken. “Hij doet het, hij doet het”, riep ik dan tegen P. en ondertussen klapte ik in mijn handen. Tot een paar dagen terug de gewenning toesloeg. “Jij weet nog niet eens hoe die afwasmachine werkt, of wel? En je hebt hem ook nog nooit ingeruimd of uitgeruimd sinds we hier wonen, of wel?”, vroeg ik. “Is het nu nog niet goed?”, zei hij. Stilte. En nog meer stilte. En gelukkig had ik net genoeg tijd om aan de volgende quote van Bill Hicks te denken: “I’ve learned a lot about women. I think I’ve learned exactly how the fall of man occurred in the Garden of Eden. Adam and Eve were in the Garden of Eden, and Adam said one day; ‘Wow, Eve, here we are, at one with nature, at one with God, we’ll never age, we’ll never die, and all our dreams come true the instant that we have them.’ And Eve said; ‘Yeah… it’s just not enough is it?’”