Maandelijks archief december 2001

Vandaag zat ik binnen bij de bekendste herenkapper van Amsterdam: Pasquale Capone. Hij heeft een mini-kapsalon in de Begijnensteeg. Ik had nog nooit van hem gehoord en kwam puur toevallig langs zijn zaak. Ik bekeek de uitvergrote krantenknipsels en foto’s in zijn etalage tot het mannetje dat op de foto’s stond op het raam tikte en gebaarde dat ik naar binnen moest komen. Ik deed de deur open en werd hartelijk ontvangen door Pasquale. Pasquale bleek een echte Italiaan, want hij overlaadde me met complimentjes. “Je bent een klassieke schoonheid, zo’n mooie blanke huid, prachtig! En die tanden! Ies mooi, ies mooi”, zei Pasquale en hij gaf me een zoen. “Ga zitten”, zei hij dwingend. Hij rende meteen naar achter om een espresso voor mij en zijn klant te halen. Zijn kapperszaak leek wel een museum. Overal krantenknipsels, plakboeken en foto’s. Allemaal over hem natuurlijk. En over zijn klanten, want hij heeft heel wat bekende Nederlanders over de vloer gehad. De man was vroeger een echte beroemdheid in Amsterdam. Nu leek hij vooral een herhaling van zichzelf. Hij probeerde mij zijn levensfilosofieën uit te leggen, maar ik kon hem amper verstaan, want hij praatte snel en met een zwaar Italiaans accent. Hij was dan wel bijna 70, hij voelde zich niet te oud om mij een beetje te versieren, want tijdens zijn monoloog kwam hij steeds even naar me toe om over m’n arm te wrijven of over m’n haren. “Jij maakt dat ik me jong voel, ga je vanavond mee uit eten, met champagne?” vroeg Pasquale en kwam dichtbij me staan. “Eh, nee, ik moet echt weg, sorry”, mompelde ik. Ik gaf hem een zoen en bedankte voor de heerlijke espresso. Ik hou niet van mannen die alleen maar over zichzelf praten.

Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn oude mobiele telefoon. Mijn gele Pocketline Swing had ik al een jaar of vijf. Ik hou niet zo van innovatie en hij deed het nog prima, dacht ik. “Met Luna.” “ ” “Ja, hallo met Luna, sorry, ik kan niet horen wie er belt, kun je straks even terugbellen? Over 10 minuutjes stap ik de tram uit.” “ ” Daarnaast bleek zo’n beltegoed ook niet echt handig. “Sorry, beltegoed is op, ik bel je straks terug als ik thuis ben.” Een nieuw mobieltje was dus nodig. Gisteren heb ik een Nokia 3310, met een groen en een paars frontje en een tweejarig Ben-abonnement gekocht voor precies 0,76 cent! Ik hoorde een Chinees mannetje de woorden ‘WAP’, ‘stand-by’, ‘PUK’, ‘SIM-kaart’ en ‘toegangscode’ zeggen. “Ja, ja, ja, dat geloof ik allemaal wel, kan dat leuke gifgroene frontje ook op deze?” vroeg ik het mannetje. “Ja hoor, dat kan, wilt u de telefoon zelf uit het plastic halen?” vroeg hij me. “Waarom?” vroeg ik. “Nou, sommige klanten willen de mobiele telefoon zelf als eerste aanraken”, zei de Chinees. “Dat meen je niet!” zei ik. “Ik vind het zelf ook een beetje raar hoor, maar ik moet het vragen”, zei hij. “Nou, regel jij maar dat dat apparaat het doet, en snel, want ik moet P. bellen!” Tien minuutjes later liep ik door de Kalverstraat en voelde m’n nieuwe aanwist trillen in m’n zak. Het was de Chinees: “Mevrouw, ik heb u een bonnetje meegegeven dat eigenlijk in onze administratie thuishoort, kunt u die nog even terug komen brengen?” Die Chinees mocht best de eerste zijn die m’n telefoontje aanraakte, maar niet de eerste die me belde. Ik had het besmette telefoontje bijna meteen teruggebracht, maar ik moest P. nog bellen.

Het is leuk om mensen af te zeiken. Heerlijk. Onder webloggers en lifeloggers is het vooral leuk om elkaar af te zeiken. En dan het liefst in elkaars reactieforum. Nu ga ik een gezellige discussie niet uit de weg, maar elkaar keihard afmaken is niet aan mij besteed. Zo vond ik het regeltje: “Luna is een hoer”, niet echt gepast in mijn reactieforum. Ook heb ik ooit: “Fuck Luna”, gelezen. Daar hou ik niet van. Daar was ik een beetje boos om. Je kan iemand ook op een nette en vriendelijke manier iets duidelijk maken. Weblogs en lifelogs zijn gratis en voor iedereen toegankelijk. Vind je ze leuk, dan moet je ze lezen, vind je er niets aan, lees ze dan niet. Heel simpel. Nu is Ramon van http://ramon123.diaryland.com een actie opgestart. Een actie om nu eens lief tegen elkaar te zijn. Hij vraagt webloggers: “Lieve webloggers van Nederland, verenigt U! Kunnen we niet gewoon weer allemaal vriendjes zijn? Plaats een bloemetje op je site!” Ramon zegt stout = fout, lief = het devies. Ja, dat gaat natuurlijk niet vanzelf, dus heb ik om zijn actie wat kracht bij te zetten net in m’n eentje een xtc-pilletje geslikt. Gewoon omdat ik toch al verslaafd ben. En inderdaad. Via www.weblogger.nl ben ik alle weblogs afgegaan. De weblogs die me normaal geen fuck konden interesseren zagen er nu een stuk leuker uit. Hartstikke interessant allemaal. Mooie plaatjes ook. En vooral het werk dat in die sites zat! Jeetje. Mijn advies aan alle webloggers, lifeloggers en internetsurfers; slik eens een pilletje. Alles ziet er een stuk beter uit.

copyright @ franz wilhelm 2001

“Het lijkt me hartstikke zwaar hoor, werken in de zorg, maar het is ook zulk dankbaar werk”, zeggen mensen die nog nooit een stap over de drempel van een zorginstelling hebben gezet. Dankbaar? My ass! Vandaag heb ik voor het eerst sinds 5 jaar zitten janken van frustratie op m’n werk. Ik moest vandaag werken van 14.45 tot 22.45, met 2 andere collega’s. Onderbezetting vandaag, want eigenlijk zouden er 3 andere collega’s moeten staan. Nu is er bijna altijd sprake van onderbezetting, dus zo erg was het niet. Wat wel erg was, was dat we met 3 invallers stonden. Dit betekent 3 onbekende begeleiders op 12 bewoners. Kan goed gaan, kan ook misgaan. Vandaag ging het mis. Luna was nietsvermoedend de haren van een meisje aan het kammen tot een agressieve bewoner (formaat: dikke neger van 1.80) mij aan mijn haren trok en niet meer los wilde laten. Gevolg; ik mis een pluk haar. De bewoner gaf mij daarna een klap tegen mijn arm. Gevolg; een flinke blauwe plek. Deze bewoner werd daarna naar zijn kamer begeleid, maar kwam even later weer gezellig buurten in de keuken. Hij gooide met flinke kracht een aantal plastic bekers naar mijn hoofd om daarna een kan met limonade te pakken en te dreigen die naar mijn hoofd te gooien. Gevolg; een redelijk bange Luna die snel naar haar collega’s rent om hulp te halen. De agressieve bewoner rent achter haar aan, pakt haar vast en spuugt haar midden in haar gezicht. Gevolg; Luna vraagt zich af waar ze het allemaal voor doet.

copyright @ franz wilhelm 2001