LUNA EN EEN PANIEKAANVAL O.I.D.

Vorige week woensdagnacht 2.00, schudde ik P. wakker: “P. ik voel me helemaal niet goed. M’n hart gaat heel hard en ik heb het gevoel dat ik adem te kort kom. Ik ben hartstikke bang dat het niet goed zit.” Ik had al 2 uur lang wakker gelegen met een raar gevoel in m’n lijf. Iets zat er niet lekker. Ik voelde me raar. En slap. En wee. En dat werd alleen maar erger. En ik kreeg het koud. En ik ging trillen. En m’n hart leek nog sneller te gaan. En ik kreeg mezelf niet meer rustig. En ik wilde naar buiten om te wandelen. En ik moest naar de wc. En ik kreeg niet genoeg adem. En ik wou een kruik. En ik dacht dat ik een hartaanval zou krijgen. En toen ging m’n linkerarm ook nog tintelen, maar of dat nou echt was, of dat ik dat alleen maar dacht, dat wist ik ook niet meer. En ik voelde me raar. En ik had geen slipje aan en als de ambulance zou komen, wat dan? En van de gedachte aan een ambulance ging m’n hart nog veel sneller kloppen. En dit dan allemaal tot een uur of 4.00 ’s nachts. Toen had ik behoefte aan iemand die me even aan wat apparaten hing om te checken hoe het er allemaal intern aan toe ging. Dus P. belde met een arts en zij wisselenden wat informatie uit. En even later kreeg ik de arts aan de telefoon. “Er is totaal geen reden om bang te zijn voor een hartaanval, gezien uw leeftijd en uw geschiedenis.” Ja, doei! ‘Er is voorshands geen enkele reden om werkelijk ongerust te zijn’, dat zei Colijn ook de nacht voordat de Duitsers Nederland binnenvielen in 1940. Die arts had makkelijk lullen, zij had geen hart dat als een bezetene in haar lijf klopte! Ze vertelde nog wat over hartslag, ademhaling, lichaamstemperatuur en hoe dat allemaal samen hing en dat er echt geen reden tot paniek was. “Kunt u dan misschien de hele nacht aan de telefoon blijven? Gewoon voor de zekerheid?”, wilde ik vragen, maar koos er uiteindelijk toch maar voor om rustig te gaan liggen en me te concentreren op wat MTV-clips. Een paar uur later viel ik eindelijk in slaap en de volgende dag voelde ik me, behalve moe, best prima. Voor de zekerheid toch nog even langs m’n huisarts. “Nou, laten we eerst maar eens even je bloed testen, dan zien we daarna wel weer”, zei hij na het aanhoren van m’n verhaal en gaf me een verwijsbriefje. En van de gedachte dat ik bloed moest laten prikken kreeg ik bijna weer een paniekaanval. Of iets dergelijks.