WAH SEDDE GIJ?
Mijn binnenkomst op de afdeling voor demente bejaarden verloopt al een paar weken volgens hetzelfde stramien. Ik kom binnen, wens iedereen een hele goede morgen, hang m’n jas op en loop richting de tafel waar zo’n 10 bewoners zitten te wachten op hun ontbijt.
Week 1: "Goh, bin de gij afgevallen?"
Week 2: "Hoe blijf de gij toch zo slank?"
Week 3: "Ik zie iets aan je, maar ik wit niet wat. Bin de afgevallen?"
Week 4: "Volgens mij bin de afgevallen, ge ziet er goed uit."
Week 5: "Witte zeker dah ge nie bin afgevallen?"
Ja, dan kan iedereen zeggen dat demente bejaarden niet meer bij de tijd zijn, maar ik heb dus elke week heerlijke complimentjes gekregen over mijn figuur en dat ik er zo goed uit zie en dat m’n haar nog zo fel in de kleur zit en dat m’n jurkje zo leuk staat! En ja, dan kan je zeuren over dat vrijwilligerswerk niet betaald wordt, maar voor mij zijn die complimentjes een reden om elke week weer terug te gaan! Daarnaast is het ook prettig om mijn Tiels weer een beetje op te halen, al moet ik er wel voor waken dat ik dat Tiels niet mee terug naar huis neem en tegen m’n verkering ga beginnen: "Witte wah ik nou he meegemoakt bij de bejoarden?" Nee, het Tiels kan zich helaas niet scharen onder de sexy accenten, maar tijdens m’n bezoekjes aan deze afdeling mag ik me ongegeneerd laten gaan in het accent waarmee ik ben opgegroeid. Ik mag trouwens ook ongegeneerd meezingen met Oud-Hollandse hits als ‘Brandend Zand’ en ‘Daar bij die molen’ en een prettige bijkomstigheid is dat er uit volle borst met me wordt meegezongen en dat iedereen vindt dat ik wél heel goed bij stem ben en prachtig en helder kan zingen. Ook leuk is het doornemen van de Story en de Privé en dan lekker roddelen over het Koningshuis, want dat broekpak van Mabel kon dus écht niet!
Ik kom als vrijwilliger vooral liefde en aandacht brengen en er blijft weinig bij de dementen bejaarden hangen van dat wat ik zeg of doe en het maakt dus eigenlijk niet zo heel veel uit wát ik doe, als het maar gezellig is. De volgende dag zijn ze gisteren al vaak weer vergeten.
Dacht ik.
Week 6: "Hoe is het met de poesjes?"
Mooi.
Ja, soms blijft er wat hangen. Wellicht ook een kattenmens?
erg herkenbaar dat accent, jaren in Brabant gewoond. Dah witte tonnie, is mijn meest bijgebleven uitspraak! dat weet je toch niet is de vertaling! Love it, en ook demente bejaarden kunnen amusent zijn. Ik zei ooit tegen mijn oma dat er een actie was maar die stond met haar jas aan voor de deur.. Er kwam toch een taxi?
Wat ’n leuk stukje!!! Wha sedde gij??:);)
Nou typ ik het voor de vierde keer, hoe kan dat nou, ik doe niets anders dan anders.
Lieve Luna,
wat ben je een mooi mens met onvermoede kanten. Leuk Tiels. Ook ik heb er jaren gewoond. Bettie ak em oai? Bijt hij als ik hem aai? Of deze: Witte gij wel wa da allemaol kos? Weet je wel wat dat allemaal kost? Maar hoe het klinkt is inderdaad niet erg sexy, maar dan weet ik er nog wel een paar. Groetjes, inboxnul
Haha, volgens mij heb je best leuk vrijwilligerswerk. Ouderen zijn net zo eerlijk als kinderen. Heerlijk om mee te werken!
Pas op dat je ze niet per ongeluk je weblog verklapt. Je weet maar nooit of ze komen lezen en waar ze je dan mee confronteren, de week daarop ;)
’t Goat goe wah??
Ik ben opgegroeid in Lienden (vlakbij Tiel) dus het accent is zéér bekend!
Ik woon nu in Drenthe en praat nu dus Drents ;-)
Wat een heerlijk verhaal weer!
da hedde gij goed gezeet en vergit nie mondagmerrege noar de mert vlak bij de koai. Houdoe wah.
Verdorie, als je het zo opschrijft zie ik daar toch ineens de ideale baan! Echt? vinden ze echt allemaal dat je heel goed kunt zingen? En zingen ze allemaal mee zonder dat er een liter bier in is gegooit? Oja en dat broekpak, ik ben niet anti Mabel, maar dit ging te ver. Klompendansen op die hakken in een broekpak. En dan live uitlaten zenden. Maar de prinsessen waren wel goed en hip bezig met foto’s maken enzo. Dat dan weer wel.