WAAROM WORD JE NIET OUD GEBOREN?
Zoals baby’s een groeisprong maken en binnen een paar dagen ineens kunnen omrollen, kruipen, lopen langs een tafel, lopen met losse handen, brabbelen, woorden zeggen en uiteindelijk zinnen, zo lijken dementerende bejaarden ontgroeisprongen te maken. Steeds minder kunnen, steeds minder begrijpen, steeds een stapje dichter bij de dood. En soms kan ik daar prima mee omgaan, even lachen, liedje zingen en weer doorgaan, maar soms trek ik het gewoon slecht. En ik trok het vorige week slecht. "Ik hoor hier niet", zegt een dame zacht huilend. "Maar u bent nu toch hier… Wilt u misschien een kopje thee?", vraag ik in een poging haar gedachten ergens anders te brengen. "Nee, ik wil naar huis", zegt ze. "Maar u slaapt hier hoor", probeer ik. "Ik kan hier niet aarden", zegt ze nu hard snikkend en er volgt een onsamenhangend verhaal over de dingen die ze nog wel weet. Hoe ze hier gekomen is, dat weet ze niet meer, maar dat ze hier niet hoort of wil zijn, dat weet ze zeker. En ik kan niet anders dan naast haar zitten en even met haar meehuilen, want Godverdomme, wat een verdriet, en er is niets aan te doen! En dan zitten we even samen hand in hand en dan geef ik haar maar de Story om in te bladeren. En Thank God voor Story’s, Weekend’s en Privé’s, want ze zijn er als je ze nodig hebt! Halleluja! Doe mij nu maar vast een abonnement voor de rest van m’n leven! Stuur de rekening maar door, dan maak ik het geld meteen over! En de dame die altijd een goede eetlust had en binnen no time haar boterhammen naar binnen kon werken, is haar oog-handcoördinatie verloren. "Ik kan het niet meer", zegt ze terwijl ze steeds, en steeds, en steeds blijft proberen een stukje brood aan haar vork te prikken, "ik kan het niet meer." En dan prik je een stukje brood op haar vork en dan geef je die vork in haar hand en dan zeg je; "Zie je wel, u kunt het best nog wel", maar we weten allebei wel beter. Ik in ieder geval wel. En de dame met wie een leuk gesprek altijd nog mogelijk was raakt steeds afweziger en mist haar moeder en zegt regelmatig uit het niets: "Ik mis m’n moeder zo vreselijk." "Dat is een verdriet dat nooit meer weggaat hè?", zeg ik dan eerlijk. En dan wil een 83-jarige vrouw een tekening voor haar moeder maken en dan geef je haar een stuk papier en stiften en dan zegt ze even later terwijl ze naar het resultaat kijkt teleurgesteld: "Het lijkt wel een tekening van een kind van 3." En dan zeg je dat het niets uitmaakt. Maar je weet Godverdomme wel beter.
Godsamme. Dat komt binnen. Wat heb je dit treffend en prachtig geschreven. Wat is het leven soms toch onnodig hard en medogenloos. En wat ben je een schat, dat je met deze mensen meehuilt, meeleeft en Story’s deelt.
Wat een mooi stukje…
Mijn oom zei ooit dat het echte Nederlandse woord voor ‘dement’ ook veel mooier en treffender is: kinds.
Wat schiet ik toch ongelooflijk tekort als mens.
Wat is dat Lijden toch ongelooflijk groot.
Schitterend geschreven en zo herkenbaar…….
mooi. en wat doe jij goed. lief!
Ik zit hier te janken. Bedankt !
Lezen ze dit in Den Haag??? NEEEN…
Dus ga ik dit verhaal even pushen op Twitter.
Zwanger en dat dit verhaal lezen. Dat levert zeker tranen op. Wat een prachtig stukje en wat een goed werk doe je.
Behalve schrijven en poezen naaien heb je ook een talent voor omgang met geriatrische patienten.
@maurice:
tuurlijk lezen ze dit in den haag, ik iig wel! maar wat heeft dit met den haag te maken, dit gaat toch om aftakeling van een mens? daar heeft de overheid toch niets mee te maken?
@luna: mooi stukkie weer, dat kan je toch weer treffend neerzetten, goed hoor!
Treffend geschreven. En pijnlijk. Ik denk dat iedereen wel bang is voor mocht het moment ooit komen dat je in twlight zone leeft. Dat er nog flarden van realiteit voorbij drijven tussen de droomwereld. Pfff scary. En droevig.
Een aantal jaar geleden deed ik mee met een vrijwilligersproject: muren opknappen (het werd een bos) op de gesloten afdeling van de bejaardenzorg. Ik zag een man die met een lepeltje gevoerd werd door een verpleegster. Dát vond ik zo schrijnend om te zien. Een grote man, die zijn hele leven vast heel sterk en stoer was geweest zat daar nu terug bij af terwijl hij een geprakt hapje naar binnen geschoven kreeg. Bah. Mooi trouwens dat je vrijwilligerswerk doet daar en echt iets voor die mensen kunt betekenen!
goed haar!
@Darja. Het heeft alles met Den Haag te maken. Miljarden bezuinigen en dan heb ik het nog niet eens over de eilanden waar jij en ik niet om hebben gevraagd. Ik kom er nooit namelijk
Luun weet mijn traanbuizen te raken. Ook ongevraagd, maar dan moet ik het maar niet lezen. Maar de wereld is hard en zij typt met gelakte nagels wel hoe het is.
Ik schaam me dat ik me niet zo inzet. Haar werk zou ik gewoon niet kunnen doen. Dan zou ik de hele dag huilen.
@Maurice: Nou, al gooi je miljarden en miljarden euro’s extra richting de zorg, dan nog kun je niet voorkomen dat een mens nou eenmaal oud wordt (met alle gebreken) en uiteindelijk sterft…
Eigenlijk zouden gewoon allemaal dood moeten gan ‘snachts in onze slaap. Als je tijd daar is. Verder geen enge ziektes of aftakelingen.
Ik ervaar hetzelfde als jij, werk momenteel aan een voorstelling met drie hoogbejaarde dames uit een verzorgingshuis. Eentje heeft van de zomer haar tweede tia gehad en roept telkens uit het niets hoe oneerlijk ze het vindt. Soms is ze stil, en droomt ze weg, dan vraag ik of het wel gaat en komt weer dat antwoord: ik vind het zo oneerlijk. Ik had niet wakker moeten worden. Tja. Wat zeg je dan, behalve dat je alleen maar kunt herhalen dat jij persoonlijk heel blij bent dat ze er nog is. Dat je haar niet wilt missen. Maar hoe egocentrisch is dat?
@groentje Idd, heb ik nu dus ook last van :’)
@luna superstukje… Ontroerend vooral.. Damn wat doe je toch goed (vrijwilligers)werk!
Lieve Luna,
ooit was ik in gesprek geraakt met een 96-jarige vrouw die ik daarvoor niet kende. Ze was op het balkon. We spraken wel een uur met elkaar en ze was zo lief. Later ben ik er nog een paar keer geweest, ook een keer via het balkon, ik zag er anders uit en ze herkende me aan mijn ogen. Haar hele leven, wat heel hard was heeft ze me verteld. Hoe ze haar zusje doo geschoten zag worden in de oorlog, haar vader die jong stierf. Ik vind het zo goed wat je doet, ik vind alles goed wat je doet omdat je er zo normaal onder blijft. Ik lees je graag en door jou ga ik weer contact zoeken met die lieve dame, misschien is ze er niet meer, het was al vijf jaar geleden,
Zo mooi geschreven…
Ik werk als verzorgende in de thuiszorg en krijg dus ook elke dag hiermee te maken. En ik trek het ook niet elke dag even goed hoor.
Het leven kan hard zijn…
Ontroerend mooi.
Heel mooi stukje, Luna. Ben er gewoon ff stil van…
wat een mooi en ontroerend stukje….
Opleiding bejaardenverzorgster: “Neem een abonnement op Story!”
Asjeblief zeg.
Ohja, en ontroerend.
mooi geschreven hoor, naast dat je gewoon hardstikke goed werk doet met deze mensen die het op hun leeftijd gewoon best moeilijk hebben! Dan helpt elk klein beetje aandacht en vriendelijkheid al heel veel.
Precies mijn oma in Utrecht. Af en toe helemaal van het padje af, en dan ineens zo helder. Mijn vader zegt altijd dat hij een briefje in zijn zak gaat stoppen “als je niet weet wie dit geschreven heeft spring dan van een flat” maar ik weet nu al dat ik gewoon dat briefje ga verstoppen en lekker met hem ga knutselen. Gewoon een nieuwe levensfase, en je moet er het beste wat van maken. Mooi stukje Chantall!. Liefs uit Brisbane.
Prachtig stukje!
Prachtig stukje Luun *snif*