DAT VERDIENT EEN BLOEMETJE
“Ik kom op de televisie!!!!”, schreeuwt m’n moeder blij door de telefoon.
Oh, Thank God!!! Een last valt meteen van me af. Ik heb er 2 nachten bijna niet van kunnen slapen.
“Ja, dat wist ik natuurlijk allang”, lach ik.
Woensdagavond kreeg ik een telefoontje van Riny van StadsTV Tiel. Hij leest mij blog al een tijdje en heeft zo een beetje mee kunnen leven het laatste jaar. Hij belde om te vertellen over een leuk onderdeel bij hun programma ‘Tiel aan tafel’; het bloemetje. Of het niet leuk was om mijn moeder een bloemetje te geven en te feliciteren met het feit dat ze kankervrij is. “Eh, Riny, eh, eh, eh, ja, nou, eh, dat vind ik wel heel erg leuk, maar eh, eh, ik weet niet of mijn moeder daar op zit te wachten.” Was hij wel gewend, dat soort reacties, maar achteraf vind eigenlijk iedereen het heel erg leuk, was zijn ervaring. “Ja, maar dan ken je mijn moeder nog niet, haha”, zei ik, “ik ga het hier even overleggen met J., ik bel je zo terug.” Was goed.
“Oh, nee”, zegt de verkering, “ik doe hier geen uitspraken over.”
“Ja, maar, denk je dat ze het leuk vindt?”, vraag ik.
“Nee, ik zeg niks, want als ze het niet leuk vindt, dan ben ik tenminste nog haar favoriete schoonzoon.”
“Ja, maar, ja, maar, wat moet ik nou doen. Ze kunnen me toch niet onterven, want ik ben enig kind. En in het ergste geval gooit ze gewoon de deur in het gezicht van die hele StadsTV Tiel. Of nou ja, in het ergste geval haat ze me voor de rest van haar leven en gezien het goede nieuws zou dat ook nog wel eens 20 jaar kunnen duren. Of niet, maar ja, dat weet je nooit. Maar ik denk dat ze het stiekem wel heel leuk vindt.”
“Ik zeg echt niks hoor.”
Ik belde terug naar Riny: “We gaan het gewoon doen. Leuk!”
Dus zaterdagochtend om 11:00 stonden Riny en Sari van StadsTV bij mijn ouders voor de deur om ze een bloemetje te brengen. En aan het einde van de middag ging ik naar de studio van StadsTV Tiel om voor de camera te vertellen waarom m’n moeder dat bloemetje had verdiend. En ik had me natuurlijk voorgenomen om niet te gaan huilen en ik ging er ook heel opgewekt naartoe, maar toen ik daar eenmaal op de bank zat en ik in het kort moest uitleggen van het hoe en waarom toen had ik al een lichte snik in m’n stem. En toen er daarna, een gemiddelde aflevering van ‘All You Need is Love’ is er niks bij, ook nog eens een laptop openklapt werd met daarop het filmpje waarin m’n ouders worden overvallen met het bloemetje, ja, toen had ik het niet meer.
Hoor je daarna je moeder op camera en voor de hele natie, heel Nederland, okay, heel Tiel, zeggen: “Ja, maar zonder m’n dochter en haar vriend, en m’n man natuurlijk, had ik hier niet gestaan.”
Ja, dan zit je gewoon op regionale TV een potje te janken.
