SCHERVEN BRENGEN GELUK

Deze column schreef ik een tijdje terug voor een vriendin van vroeger die op dat moment nog een Spiritueel Centrum had. Zij koos er echter voor om een ander spiritueel pad én levenspad te gaan bewandelen en haar Spirituele Centrum te verlaten. De column werd dus nooit gepubliceerd. Daarom plaats ik ‘m hier.

Hé, hé, moet je horen, dit geloof je niet, maar ik mag een column gaan schrijven voor een spiritueel centrum “, heb ik de afgelopen maanden tegen iedereen die het maar wilde horen verteld. Want ik, spiritueel? Ja, daar moest ik toch wel even hard om lachen. Mijn omgeving vond het trouwens ook wel grappig.

Want ben ik spiritueel in de Van Dale-betekenis van het woord? Nee. Zien anderen mij als spiritueel? Ook niet. Zie ik mezelf als spiritueel? Nee. Maar ik heb wel minstens 100 spirituele boeken in huis (‘Leer Nee Zeggen’, ‘De Kracht van het Nu’, ‘Vier vragen die je leven veranderen’, ‘Zen Mind Beginner’s Mind’ en natuurlijk alle boeken van Paulo Coelho). Allemaal aangeschaft in tijden van heel grote ellende (zo ongeveer eens per 2 maanden). Ik heb een abonnement op de Flow (een ’tijdschrift voor vrouwen die graag wat meer tijd voor zichzelf willen, die op zoek zijn naar authenticiteit en rust’) en ik heb 2 jaar psychologie gestudeerd (dé studie voor vrouwen die vooral zichzelf beter willen begrijpen). Dus ik heb honderden (zelfhulp)boeken gelezen en misschien wel 1000 tijdschriftartikelen, dus aan theoretische kennis ontbreekt het niet. Helaas is niets van die teksten blijven hangen. Ik heb geen spiritueel kompas waarop ik vaar. Ik doe maar wat.

Maar als ik mezelf niet eens als spiritueel zie, hoe stel ik mezelf dan voor aan spirituele types? Want ik neem aan dat lezers van deze column, toch allemaal in min of meerdere mate geïnteresseerd zijn in spiritualiteit. Wat heb ik op spiritueel vlak te bieden wat ze zelf niet eerder lazen in boeken als ‘Leer Nee Zeggen’, lazen in een tijdschrift als de Happines, of hoorden in gesprekken met hun spirituele vriendinnen, hun goeroe, hun yoga-meester of Zen-boeddhistisch leraar? Niks.

Ik voel me regelmatig als zo’n Chinees circusmeisje met van die porseleinen borden op stokjes. En maar draaien en draaien en draaien en hop, daar kan nog een stokje op en nog een bord en nog een stokje met nog een bord en hé, kijk, met je voeten kun je ook nog wat borden omhoog houden! Soms (dagelijks) maak ik me zorgen wat er gebeurd als er zo’n bord valt (een opdrachtgever die me door de economische crisis niet meer kan betalen, een kapotte wasmachine, of nog erger; relatieproblemen, ziekte, dood).

Het afgelopen jaar leek het alsof alle borden 1 voor 1 van hun stokjes vielen. En dat leek niet alleen, dat was ook zo. Opdrachtgevers bleven uit, konden me niet of minder betalen, mijn moeder werd zeer ernstig ziek en balanceerde 6 maanden tussen leven en dood, mijn vader raakte ondertussen zijn baan bijna kwijt, ik moest als enig kind ineens gaan mantelzorgen voor mijn ouders, mijn vriend en ik kregen rekeningen die we amper konden betalen en we kozen er mede daarom voor om te gaan verhuizen naar een andere woning. Alle bordjes waren gevallen en ik zat tussen de scherven.

Mijn tip voor spirituele types; bij de Kringloop verkopen ze hele leuke tweedehands borden. Met bloemetjes.