Je hebt bedrijfsuitjes en je hebt bedrijfsuitjes. Als ik bij een gemiddelde vestiging van de Albert Heijn had gewerkt, dan was ik vandaag zeer waarschijnlijk met mijn collega’s gaan bowlen en daarna gaan steengrillen. Niks mis mee, maar omdat ik bij de FOXY werk zat ik vandaag met mijn collega’s aan een VIP-tafeltje bij een freefight-gala in Utrecht. Op nog geen 3 meter van de ring. Grote beeldschermen met projecties van gevechten van de vorige gala’s. Rilling door m’n lijf. Bloed, agressie en bloed en agressie. Ik werd er een beetje misselijk van en ik had bijna spijt dat ik was meegegaan. Dat was tot de flessen champagne kwamen aangerukt, inclusief dienbladen met sushi, zalm en paling. Deze echte VIP-behandeling kon Luna zeer waarderen en alleen daarom al was ik bereid om te blijven zitten tot het eind. Toen de eerste gevechten begonnen vond ik het allemaal nog zielig voor degene die in elkaar gerost werd. Maar na 3 potjes zat ik er helemaal in. Bloed moest ik zien! Rammen, stelletje lulletjes zonder ballen! Niks een beetje slapjes tegen elkaar aan gaan hangen! Dan huur ik wel een homoporno! Rammen! Kom op, het is je moeder niet! Laat zien waar je van gemaakt bent! “De wedstrijd moet gestopt worden door medische interventie”, zei het mannetje met de microfoon. Wat nou! Stoppen is voor mietjes! Doorgaan tot je knock-out ligt man! Anders heeft het publiek er geen flikker aan! Binnen 3 potjes was ik al blasé. Kon me niks meer schelen, het bloed, het slaan, het rammen en het bloed. Ik wilde een testosteron-show met opgepompte lijven, agressieve koppen en negers, vooral veel lekkere negers. Met billen. En die kreeg ik. Fantastische avond. Ik ben helemaal klaar om een stapje verder te gaan in de vechtsport. Binnenkort naar een K1-gevecht. Ik heb gehoord dat dat iets is met een kooi en prikkeldraad.

Als je dan toch naar een bruiloft moet, dan kun je maar het beste voor de complete, totale bruiloftsensatie gaan. Wat er op neerkomt dat vriend A., P. en ik afgelopen vrijdag meegingen naar de kerk om daar te luisteren naar een ambtenaar van de burgerlijke stand die het zinnetje ‘de meeste dromen zijn geen bedrog’ gebruikte. Daarna uit eten met vrienden om daarna weer af te zakken naar de feestlocatie. Een partyzaaltje. Een partyzaaltje waar een aantal 40+-dames ervoor zorgden dat ik nooit een leeg glas bier in m’n hand had. En af en toe kwamen er ook schalen met bitterballen, minikaassoufflétjes, bamischijfjes en minisaucijzenbroodjes voorbij. Prima bediening. En ook de muziek was top! Het was even wennen, aan volkszanger J. die zijn voorliefde voor Frans Bauer niet onder stoelen of banken stak, maar daarna had iedereen dikke pret. Meezingen met lekkere Hollandse hits. Meedansen met ‘The Ketchup Song’, meedansen met ‘Magarena’ en er was ook een soort countrydansje. Fantastisch. Het slotnummer van een echte bruiloft is altijd ‘Zij gelooft in mij’ van André Hazes. Bruidspaar in het midden, elkaar zielsgelukkig aankijkend. Alle vrienden en familie in verschillende kringen om het bruidpaar heen. Luid lallend en brallend richting bruidspaar lopend en weer terug. Aan zo’n dansje doe ik sowieso nooit mee. Ik stond vrijdag in een hoekje te kijken met tranen in m’n ogen, omdat het bruidspaar toch wel heel erg veel van elkaar leek te houden. En na dit dansje gaat het bruidspaar op huwelijksreis. “Ik ben echt nog niet dronken”, zeg ik tegen vriend A. als we om 1.00 in de auto stappen. “En ik heb echt wel 25 bier op.” Het is even stil en ik bedenk me dat deze 2 zinnetjes er toch behoorlijk lallend uit zijn gekomen. “Nee, ik ook niet”, zegt vriend A., “en ik heb wel 35 biertjes gehad.” Dronken mensen spreken altijd de waarheid, behalve over het feit of ze wel of niet dronken zijn.