“Hé Loena, alles goed?”, vroeg de broodjesman vanmiddag. “Ja, lekker, ben eindelijk verhuisd”, zei ik. In mijn studententijd ging ik zeker 3 keer per week een stokbroodje halen bij deze broodjesman. Sindsdien kom ik er hooguit eens per maand en als je het mij vraagt, dan maakt hij de lekkerste broodjes van Amsterdam. “Sorry, maar ik heb geen broodje caprese voor je”, zei hij na ons lekker-weer-hè-gesprek. Hij weet altijd precies wat ik wil. “Kut”, zei ik, “doe dan maar 1 met spek en gorgonzola.” Hij had nog maar een klein stukje mozzarella en smeerde daar wat pesto op. Tomaatje erbij en een plakje Parmaham. “Hier, dan kan je toch een beetje caprese proeven”, zei hij en gaf me het hapje. “Oooh, lekker”, zei ik. En het was lekker. Deze broodjesman heeft de beste mozzarella en de beste pesto en de beste Parmaham van Amsterdam. Vind ik. De broodjesman zette een bordje Zeeuws spek met gorgonzola in de oven en hielp daarna een andere klant. Die wilde een broodje Argentijnse rosbief, waarop de broodjesman een groot stuk rosbief op de snijmachine gooide. Want alles altijd vers. “Moet je effe proeven Loena?”, vroeg hij. “Ja, natuurlijk! Lekker!”, zei ik. En het was lekker. De andere klanten in de kleine broodjeszaak kregen ook een plakje. En die vonden het ook allemaal lekker. Gek. Dan heb ik me m’n leven geërgerd aan het kleinburgerlijke bestaan van mijn ouders. Het kennen van je buren. Het kennen van het meisje bij de kassa. Weten dat ze bij poelier aan de andere kant van de stad de lekkerste kaasworsten verkopen. Het altijd naar dezelfde kapper gaan. Het weten dat je donderdagochtend 2 kopjes koffie krijgt voor de prijs van 1 bij de croissanterie. En dat is juist wat mij vandaag zo gelukkig maakte. Een broodje Zeeuws spek met gorgonzola.