Zo’n 3 weken geleden heeft de centrale verwarming het begeven, dus we verwarmen het huis met elektrische kacheltjes. Dat we wel elektriciteit in dit huis hebben mag trouwens een wonder heten, maar dat geheel terzijde. De elektrische kacheltjes zijn heel gezellig en knus en daarnaast geven ze ook een zeer romantisch licht, iets wat we ook goed kunnen gebruiken, omdat de afgelopen weken al onze mooie halogeenlampjes zijn gesprongen. Of doorgebrand, daar wil ik vanaf zijn, maar ook dat geheel terzijde. Die elektrische kacheltjes, die krijgen een huis natuurlijk met moeite op bikini-temperatuur. Daarnaast lijkt het mij de bedoeling dat de centrale verwarming het gewoon doet. Daarom kwam er de afgelopen weken bijna dagelijks een mannetje langs om te kijken wat er nu aan de hand was. Het cv-mannetje: “Het ligt niet aan de ketel.” De loodgieter: “Het ligt niet de leidingen.” De elektricien: “De thermostaat is goed aangesloten, dus daar ligt het niet aan.” De aannemer: “Ja, ik heb er geen verstand van.” Om vervolgens allemaal naar elkaar te wijzen, zodat iedereen hier al meerdere keren is geweest en zodat ik precies weet wat het cv-mannetje, de loodgieter, de aannemer en de elektricien in hun koffie hebben. Vanmorgen had ik voor de verandering een ‘warmte-service-monteur’ in huis. “Zwart met suiker”, zei hij. Die gaf na een grondig onderzoek de loodgieter de schuld. “Oh”, zei ik. “Bedankt voor de koffie”, zei hij. De tief met jou, dacht ik. De tief met jou, het cv-mannetje, de loodgieter, de aannemer en de elektricien erbij! En je moeder ook! En sindsdien neurie ik vrolijk mee met een liedje van De Dijk: “Leg me neer bij de wereld / die niet draait zoals hij moet. Leg me neer bij de feiten / en hoe niets je eraan doet. En morgen proberen we het weer.”

“Een broodje caprese, maar dan zonder Parmaham”, heb ik in mijn studententijd ooit 2 maanden tegen de broodjesman gezegd. De broodjesman heeft het er nu nog graag over; “Dat vegetarische, dat was niks voor jou hè, daar was je snel weer vanaf hè!” “Dat komt omdat jouw broodjes met vlees nou eenmaal veel lekkerder zijn”, zeg ik dan altijd. Maar daar lag het niet aan. Ook niet aan de boerenkool met worst van m’n moeder die ik niet kon missen. Ook niet aan haar fabuleuze hachee. Ik at gewoon 2 maanden geen vlees. Niet uit principe, maar uit een vaag soort gezondheidsmanie. Om mezelf te kwellen. Als ik mij volstop met drank en xtc-pillen, dan moet ik ervoor zorgen dat ik verder alleen maar gezond doe, dacht ik toen. Fruit en groente! Een mooi streven. Een onhaalbaar streven, want juist na een avond stappen gaat zo’n hamburger van McDonalds er prima in. Het waren 2 bijzondere maanden, maar toen ik ergens las dat snoep onder andere gemaakt wordt van gelatine en dat gelatine weer van beestenbotten wordt gemaakt, was ik er écht helemaal klaar mee. Ik was een nepvegetariër. Als je geen dood beest wil consumeren, dan moet je het ook goed doen, en niet een beetje lafjes in een restaurant gaan vragen naar de vegetarische kaart en ondertussen je kekke struisvogelleren laarsjes showen. Om daarna thuis op de schapenbontjes en lammetjesvelletjes te gaan liggen, omdat die zo hip zijn in interieurland en in alle kleuren verkrijgbaar. Nee, of je doet het goed, of je doet het niet. En als iemand het een beetje half wil doen, dan moet diegene dat zelf weten. Maar val mij er niet mee lastig. Luna is het niet, en Luna wordt het niet; een vegetariër. Fuck de sojabonen, de tahoe en de tofu. Leve de hamlap. En nu ik het kan betalen, mag dat best een scharrelhamlap zijn.

p.s.: dit stukje naar aanleiding van een reactie van Elizabeth, die me vroeg eens na te denken over mijn vleesconsumptie.