‘De nieuwe voorstelling houdt het midden tussen een wetenschappelijk betoog en een goede pornofilm. Slopend voor de geest, gevaarlijk voor het lichaam. Een nauwkeurige ontkleding van de mens. Ze schuren tegen uw been omhoog, ze kruipen onder uw huid, ze spugen in uw bloed’, aldus het programmaboekje over de voorstelling ‘Lege Maag’ van de Bloeiende Maagden. Klinkt goed, maar klinkt anders dan ik het vrijdag meemaakte. Ik vond het namelijk vooral lachen. De dames Wender en Bosua zullen vast wel iets groots en meesleepends bedoelen met hun show, maar ik heb het er niet in kunnen vinden. Ik zag vooral 2 niet-aantrekkelijke dames in hun blootje over het podium rennen, dansen en doen. De ene een orgasme bereikend door een microfoon tussen haar benen op en neer te bewegen, de ander vervult van schaamte om haar eigen naaktheid. Met als apotheose van de voorstelling een verkrachtingsscène die eindigt in een orgie van appelmoes, vanillevla en yoghurt. Dit alles tussendoor gelardeerd met wat Franse muziek. Ik vond de show niet slecht. Ook niet goed. Ook niet schokkend. Ook niet confronterend. Ook niet geil. Ook niet beschamend. Gewoon 2 dames die zich laten gaan op het podium. Die weer eens wat anders willen doen. Gewoon lachen. Op 6 juni 2001 schreef ik dat het me zo leuk leek om eens een slappe lul te hebben, omdat ik die dan zo leuk in een bakje vla zou kunnen hangen. Zoiets dacht ik vrijdag ook toen ik De Kleine Komedie verliet; het lijkt me best leuk om een keer een compleet pak vanillevla over m’n borsten uit te storten.

Als je van alles moet, dan gebeurt er meestal niets. Momenteel doe ik dus niets, tot het moment dat het niet meer uit te stellen is, dat het dus écht perse moet. Maar als ik niets doe, dan zit ik me wel aan mezelf te irriteren dat ik niks heb gedaan. En denk ik aan de dingen die ik ook nog eventueel had kunnen doen in de tijd dat ik niets deed. Zo moet ik nog 20 wassen draaien, want de wasmachine staat pas sinds gisteren in het nieuwe huis. Ik moet nog zeker 10 teksten schrijven, want morgen deadline. Ik moet me nog aankleden. Ik moet het stuukwerk op het vloertje in de bijkeuken nog afkrabben met een plamuurmes. Ik moet nog 6 deuren schilderen. Ik moet de vaatwasser nog uitruimen. Ik moet nog heel veel mensen terugmailen. Ik moet nog nadenken over m’n toekomst. Ik moet mijn oude huis nog leeghalen en schoonmaken. Ik moet me nog inschrijven op m’n nieuwe adres bij de gemeente. Ik moet m’n Ministeck-hert nog afmaken. Ik moet nog een cadeautje kopen voor m’n ouders, want die komen dit weekend, wat me eraan herinnert dat ik m’n moeder nog moet bellen. Ik moet nog een aantal rekeningen betalen. Ik moet een afspraak met de dierenarts maken, want John Digweed moet worden gecastreerd. Ik moet nog lampen ophangen in m’n kantoor. Ik moet m’n nagels nog lakken. Ik moet vanavond naar de Kleine Komedie met vriendin L. en eigenlijk moet ik haar ook nog een enigszins acceptabele maaltijd voorschotelen. Dus moet ik nog boodschappen doen. En als ik dan toch richting supermarkt ga, dan moet ik meteen even de lege flessen weggooien. Luna moet het woordje ‘moeten’ eerst maar eens veranderen in ‘willen’.