Vroeger zaten m’n handen altijd onder de vilstift of verf. Ik kon als kind, net als nu, moeilijk stilzitten en de enige manier waarop m’n moeder me rustig kreeg was door me een bak stiften, potloden en een paar vellen papier te geven. M’n hobby was ‘knutselen’ en ik was gek op alles wat met papier te maken had. Aansluitend bij deze hobby ging ik later naar de Grafische MTS om daar onder andere zeefdrukken, offsetdrukken, boekbinden en hoogdrukken te leren. Ik ging altijd met gore verfhanden naar huis. Op school was ik dus constant met m’n handen bezig, maar ook thuis was ik begonnen aan een patchworkdeken met 5000 stukjes. Bezigheidstherapie. Een uitdaging voor mezelf verzinnen en daar met verstand op nul dan dagen, weken en maanden mee bezig zijn. Ik was toen een stuk meer in balans dan de laatste jaren. Mijn manier van ontspannen was van ‘fröbelen’, veranderd in ‘stappen, zuipen en nog meer uitgaan’. Ondertussen sleepte ik nog wel alles wat er leuk uitzag en van papier was m’n huis in, zodat ik bakken vol met ‘platte herinneringen en dingetjes’ heb. Maar ik deed er niks mee. Toen ik vorig jaar op www.1000journals.com kwam was ik razend enthousiast over de 1000 art-journals die de wereld rondreizen. Wilde ik ook. Maar ik deed het niet. Geen tijd. Maar ik bleef er wel aan denken. Tot ik een paar weken geleden op www.tussenpozen.com las dat M. druk aan het tekenen, knippen en plakken was in haar art-journal. Dat was het zetje dat ik nodig had. En momenteel zit ik iedere avond te knippen, plakken, stempelen en doen. Ik ervaar een rust die ik jaren niet gevoeld heb en ik word er blij van. Daarnaast houdt het me van de straat.

Helemaal gek word ik altijd op de vrijmarkt met Koninginnedag. Vroeg opstaan en dan de hele Jordaan door om zoveel mogelijk voor weinig te kopen. Briljant concept, die hele vrijmarkt. Mag van mij elke maand. Dit jaar viel mijn koop-zoveel-mogelijk-voor-nog-geen-euro-uitstapje een beetje heel erg tegen door de regen. Maar toch nog fijn een aantal spullen gekocht waar je geen reet aan hebt zoals; een stempeldoos met alfabet (€ 0,10), 2 dozen scrabble (samen € 2,-), een babydieren-kwartetspel (€ 0,25), een set homo-speelkaarten met kerels met enorme stijve pikken (€ 0,50), een setje kaartje ‘Silly Things to do When You Are Blue (€ 0,10) en een bloemenpers (€ 0,20). Maar omdat ik toch wel heel zielig was dat ik mijn koopdrift plotseling moest stoppen door de regen vroegen vriendin I. en haar vriend G. of ik misschien meewilde naar de IJ-hallen zondag. Vlooienmarkt! “Ga je nog meer troep naar binnen slepen?”, vroeg P. angstig. Maar je kunt nooit genoeg troep hebben, dus liep ik gisteren met 2 goedgevulde plastic tassen de IJ-hallen weer uit, met wederom spullen die van weinig nut zullen zijn; een mini-mini-kwartetspel met schattige hondjes (€ 1,-), 2 mapjes met zwart-wit-negatieven van een vakantie naar Parijs (€ 2,-), een doos foto’s uit de jaren ’70 (€ 1,-), Sympathie (een soort voorloper van het spel Partnerlink, met briljante jaren ’70 plaatjes voor (€ 0,50), een geborduurd roosje (€ 0,10) en set Karmakaarten (€ 0,50). Geweldig. Toen ik thuis alles uitpakte was ik een stuk lyrischer dan P., maar daar gaat het niet om. Waar het wel om gaat is dat er élke maand een grote vlooienmarkt is in de IJ-hallen. En dat ik nu elke maand een beetje Koninginnedag kan vieren! Leve de Koningin!

Zo. Dat was me het feestje wel. Ik durf nog niet naar boven naar de huiskamer te gaan om de schade te bekijken die ongeveer 45 vrienden en bekenden hebben aangericht. Zeker is dat er een bank gesneuveld is en dat de ene helft van die bank gisteravond al buiten is gezet. En dat de vuilnisman al langs is geweest vanmorgen. Gisteren leek het een goed plan om de rugleuning meteen de deur uit te doen. De andere helft kan, met een leuk plaidje erover, nog best dienst doen als chaise longue, dacht ik gisteren dan, want ik moet het nog bij daglicht gaan aanschouwen. Verder ben ik er ook heilig van overtuigd dat er minstens 10 glazen kapot zijn gegaan en dat de inhoud van nog veel meer glazen over onze anhydrietvloer is uitgestort. Gisteren was het niet erg. Er zullen ook wel wat asbakken over de vloer zijn gegaan. En naar alle waarschijnlijkheid zullen er wat  brandgaten zitten in ons pluche vloerkleed en onze pluche kussens. Maar we hebben daar natuurlijk wél wat voor teruggekregen! Een topfeest, met topvrienden én 3 top-dj’s, waarvan dj Jefferson de avond daarvoor nog in de Melkweg had gedraaid en dj Numan op Koninginnedag zelfs een set van 7 uur ergens in Almere had gespeeld. Partner P. en ik waren helemaal de bink in ons zeer voor feestjes geschikte huis. Verder heeft er niemand gekotst, is er niemand flauwgevallen en leven alledrie de katten nog. En om dat te vieren zijn we gisternacht om 2.00 richting Paradiso vertrokken om daar tijdens een liveset van JunkieXL nog even compleet uit onze kanarie te dansen. Om 5.00 kapot in bed. Geweldige dag! Wat ook heel geweldig is, is dat er nog genoeg drank voor mij in huis is voor de komende 2 weken. En ik denk dat ik er nu maar aan ga beginnen, dat maakt het opruimen van het huis vast een stuk aangenamer.

Al hadden we de kaarten al maanden in huis, ik had geen zin om naar Massive Attack te gaan gisteren. En ook P. was liever thuisgebleven, ware het niet dat we van vrienden, die zondag in de Heineken Music Hall stonden, hoorden dat het écht goed was. En meestal als je geen zin hebt wordt het juist helemaal geweldig. Niet dus. Ik kon er niet inkomen. In geen enkel liedje. Misschien was het omdat ik hun nieuwe cd ‘100th Window’ eigenlijk nog helemaal niet ken. En eigenlijk na een paar keer luisteren ook helemaal niet goed wil kennen. Veel te slap. Veel te veel van hetzelfde. Veel te traag. En zo goed als de cd ‘Protection’ wordt het toch nooit. Sommige artiesten moeten stoppen op hun hoogtepunt. Dat het geluid te zacht stond en dat ik omringd was door lullende wijven heeft ook niet bijgedragen aan de feestvreugde. Al moet ik wel toegeven dat ik nog nooit zo’n goede vj-show heb gezien. Matrix-achtige computerbeelden. Hypnotiserend. En vooral bizar om ineens allerlei Nederlandse woorden op zo’n immens groot beeldscherm te zien. Kwam veel heftiger over dan de standaard vj-beelden die er af en toe wat Engelse woorden tussendoor flikkeren. Maar de vj-show kon het optreden niet redden voor mij. Ik kwam er gewoon écht niet in. Toen de toegift begon keken P. en ik elkaar aan en gelukkig dachten we hetzelfde; naar huis! “Willen jullie nog terugkomen?”, vroeg een portier enigszins verbaasd. Dacht het niet en even later zaten P. en ik in een heerlijke rustige metro richting huis. Rust. Op tijd naar bed. Lekker. Net een aantal mp3-tjes gedownload van live optredens van een paar jaar terug. Kopje koffie erbij. Heerlijk wakker worden. Ik zit er helemaal in.