Ik kwam voor de vierde keer in Japans restaurant Tokyo Café op het Spui en het Japanse mannetje onthaalde me vol enthousiasme. Hij ging nog net niet zoenen. De schat. “Weer een flesje Chardonnay?”, vroeg hij toen vriendin E. en ik aan de teppanyaki-tafel hadden plaatsgenomen. Altijd goed. “Heb je weer van die boekjes bij je?”, vroeg het Japanse mannetje terwijl hij de wijn inschonk. Hij doelde op de vorige keer dat ik samen met vriendin M. in dit restaurant gegeten had. Toen deelden we een tafel met 8 IT’ers die vriendin M. en mij vol sake-gebrul ontvingen als ‘het toetje’ van de avond. Nadat we vertelden dat we voor een seksblad schreven kon hun avond niet meer stuk en ze wilden alles, maar dan ook alles van ons weten. Net als de Japanse koks en obers trouwens. Die zagen een FOXY voorbij komen en vlogen er als hongerige pubers bovenop. Ze wilden allemaal een exemplaar. En nu wilden ze er dus nog meer. Mooie plaatjes, vonden ze. En mooie vrouwen, dat vonden ze ook. De FOXY was heel goed geweest voor het werktempo, dat vonden ze helemaal. Tussen de briljante rauwe tonijnsalade en de sublieme op houtskool gegrilde zalmspiesjes kwam een Japanse kok vandaag verlegen bij me staan. Of we het bij FOXY niet leuk zouden vinden om een keer foto’s te maken van een naakte vrouw, helemaal versierd met sushi. Op een teppanyaki-tafel. En hij wilde die sushi er dan wel opleggen. “Met een bakje sojasaus bij haar navel”, zei hij. Hij had er nu al zin in, dat zag ik zo. Een beetje beduusd keken vriendin E. en ik elkaar later aan. “Jeetje”, zeiden we tegen elkaar, “dat was wel een beetje raar.” Maar we hebben goddelijk gegeten. Goddelijk!!! Misschien moest ik zelf maar op die teppanyaki-tafel gaan liggen om me te laten versieren met sushi. Sushi op m’n tepels, sushi in m’n mond. Lijkt me heerlijk. De foto’s laten we gewoon achterwege.

Vriendin I. gaat weg. Voor heel lang. Voor meer dan 3 jaar, dus dat klinkt als bijna altijd. Vorig jaar december ontmoette ze de man van haar dromen en als ik het goed heb gezien is dat gevoel helemaal wederzijds. Vanaf het moment dat ze samen waren was eigenlijk al duidelijk dat ze weg zouden gaan. Naar Afrika. Vriendin I. is verpleegkundige en haar, inmiddels, man G. is arts, dus het runnen van een ziekenhuis in Kameroen moet voor hen geen probleem zijn. Ze vliegen 8 januari en komen voor minstens 3 jaar niet terug. En ik vind het geweldig voor haar en voor hen samen, maar ik ga haar ongelooflijk missen. Woon ik eindelijk net als vriendin I. in de binnenstad van Amsterdam, gaat zij er met de eerste de beste lekkere arts vandoor! Alsof het leven een doktersromannetje is! Een kopje koffie tussendoor gaat dus niet meer lukken en een brief doet er 3 weken over om op de plaats van bestemming te komen. En als ze mij een mailtje wil sturen moet ze eerst 5 uur rijden met een Jeep. Vorig jaar heb ik geprobeerd om er niet te veel aan te denken. Dat ze er straks echt niet meer is. Want ik haat afscheid nemen. M’n mascara begint al uit te lopen als ik er alleen maar aan denk. En omdat ik het afscheid nemen eigenlijk liever wil vermijden zou vriendin I. van mij best nu al wel op het vliegtuig mogen zitten. Gewoon stiekem een paar vluchten eerder nemen. Maar dan zou ik de pan erwtensoep die nu op het gasfornuis staat te pruttelen voor niets hebben gemaakt. Vanavond zijn vriendin I. en ik voor het laatst met z’n tweetjes samen. Hollandse avond. Misschien zetten we er wel een cd’tje van André Hazes bij op. De champagne ligt in de koelkast. Een doos tissues op tafel.

“Jesus, moet je nou echt alles zo ontzettend obsessief doen?”, had P. gevraagd. “Of ik doe iets obsessief, of ik doe het niet”, snauwde ik. “Weet je dat na 5 jaar nog steeds niet? Laat me met rust, ik moet timmeren.” Of ik ook wel genoot van het proces, was de vraag. “Als ik iets leuk vind om te doen, dan wil ik het de hele tijd doen, dus dit moet af. Ik wil dat het af is voor 5 januari. Ik wil het! Ik wil het!”, brieste ik. We hadden het over mijn nieuwste project. Tussen onze woonkamer boven en onze slaapkamer beneden hebben we 2 jaar geleden een ‘gat’ laten ‘zagen’. Dit om überhaupt wat licht beneden te krijgen en om de boel gewoon wat open te gooien. Beneden is het maar 1.95 hoog en dat voelt al gauw heel benauwend. Dit ‘gat’ was dus een verademing, ware het niet dat de bouwmannetjes het ongelooflijk slecht hebben afgeleverd. Iedere keer dat ik naar het gat keek ergerde ik me aan de schots en scheve afwerking met lelijk materiaal. Tot 2 weken geleden. Na een jaar irriteren was het mooi geweest en besloot ik het heft in eigen hand te nemen. Sinaasappelkistjes moesten ertegenaan. Sinaasappelkistjes met kitsche printjes in allerlei kleuren. In een vlaag van verstandsverbijstering gaf P. goedkeuring en om te voorkomen dat hij terug zou krabbelen ben ik een dag later meteen begonnen met het demonteren van de sinaasappelkistjes, het op maat snijden en het timmeren. Dagelijks fiets ik naar de Albert Cuijp, de Dappermarkt, de Nieuwmarkt of de Westermarkt op zoek naar leuke kistjes. Ik ben bezig als een bezetene. En ik geniet ervan. Het enige probleem is dat ik ook nog eens zoveel mogelijk verschillende kistjes wil gebruiken. En dat ik alles ook nog moet lakken. Meer dan 1 keer. Dus 5 januari gaat niet lukken. Maar ondertussen blijf ik gewoon lekker obsessief timmeren. Tik! Tik! Tic!