“Jesus”, zeggen P. en ik tegen elkaar als we door een taxi voor de deur van ons hotel in Hamburg worden afgezet. We staren naar het rijtje auto’s in de parkeervakken. Jaguar’s, BMW’s, allemaal luxe glimmende wagens. Het hotel in rococo-stijl is aan de buitenkant al net zo luxe en glimmend en als we bij de receptie komen blijkt de binnenkant precies hetzelfde. Overal goud en dan vooral goud van het kitsche soort. Ik had op internet al gelezen dat het hotel was ingericht met echt antiek en we worden inderdaad omringd door grote schilderijen met typisch Duitse panorama’s, een waanzinnige gouden klok, een piano en marmer op de vloer. Alles lijkt te hebben gefungeerd als decor voor een Sissi-film. “Jesus”, zeggen P. en ik nog maar een keer tegen elkaar. Directeur N. van de Miami Ad School waar P. 2 dagen workshops gaat geven heeft ons opgewacht bij de receptie en vraagt of het naar onze zin in is. “Yes, it’s absolutely beautiful!”, zeggen we. En daarna zeggen we meteen dat het echt niet zo chique had gehoeven allemaal. Dat een simpel hotelletje ook prima was geweest. Maar N. wil van niets weten. Hij is vastberaden om ons een toptijd in Hamburg te geven en om ervoor te zorgen dat het ons aan niets ontbreekt. “I’m so happy to see you”, zegt hij gemeend. En dat is wederzijds. We vertellen hem over onze pech met hotels. Dat we altijd uitkijken op liftschachten of blinde muurtjes. “We really hope we have a view on the lake this time”, zeggen we. Even later blijkt onze kamer net zo schitterend als de rest van het hotel. En wanneer ik de gordijnen open kijk ik regelrecht naar een ondergaande zon in Der Alster. Ik voel me volledig niet in stijl als ik met mijn plastic slippertjes, oude joggingbroek en t-shirt op een chaise longue ga zitten.

Het is vrijdagavond 19.15 en onze vaste telefoon gaat. Pieppiep pieppiep. “Ik neem niet op”, zeg ik tegen P., “het is niet voor mij.” Dat zeg ik altijd als de telefoon gaat. We zitten op de bank en de telefoon ligt in het midden. Pieppiep pieppiep. Partner P. maakt net als ik weinig aanstalten om op te nemen. Pieppiep pieppiep. “Neem jij ‘m nou op”, zegt P., “ik heb ‘m de vorige keer al opgenomen.” “Nee, ik heb er geen zin in”, zeg ik. “En ik heb m’n moeder al gesproken vandaag, dus die is het niet.” Pieppiep pieppiep. Als P. beseft dat ik echt niet op ga nemen, pakt hij de telefoon, drukt ‘m aan en houdt de hoorn bij mijn oor. Ik kijk P. rustig aan en zeg niks. We blijven zo een paar seconden naar elkaar staren tot P. merkt dat ik echt niks ga zeggen. “Met P.”, zegt hij terwijl hij de telefoon naar zijn oor verplaats. Stilte. “Ligt eraan waar het over gaat”, zegt hij daarna. Ha, een verkoper! Eigen schuld. Haha! Goed dat ik niet heb opgenomen. Ik ben lichtelijk telefobisch de laatste tijd. Ik word een beetje gek van het altijd maar bereikbaar zijn. Mobieltje, vaste telefoon, e-mail. Ik heb er soms helemaal geen zin in. En ik neem dan ook regelmatig mijn mobieltje niet op. Geen zin om er naartoe te lopen. Of geen zin om op te staan. Of gewoon geen zin om te praten. Geen zin om te bellen. Met wie dan ook. En als ik het nummer niet ken, of het nummer is afgeschermd, dan neem ik sowieso niet op. Dit tot grote verbazing van P., die vindt dat je de telefoon altijd op moet nemen. Je weet immers maar nooit wie het is. Of wat je mist. Als het belangrijk is, dan spreken ze wel wat in op m’n voicemail, vind ik. Maar ja, dan moet ik weer terugbellen. En dat is nu net het probleem.

Luna heeft vast last van een mobiele burn-out. Een burn-out die ontstaat door het altijd maar bereikbaar en online te zijn.

Graag wil ik van deze gelegenheid gebruik maken om mijn liefde voor Rob de Nijs uit te spreken. Rob de Nijs doet, samen met Barbra Streisand, wonderen voor mijn ziel. Een erfenis van mijn moeder, die vroeger in het gelukkige bezit was van alle platen van Barbra en Rob. En die platen werden grijs gedraaid. Allemaal, stuk voor stuk. Nu hebben mijn ouders al een tijdje geen platenspeler meer, dus onlangs kreeg ik mijn moeders platen van Barbra cadeau. “Waar zijn die van Rob?”, vroeg ik. Die kreeg ik niet. Haar liefde voor Rob zat te diep, daar kon ze niet zomaar afstand van doen. Rob de Nijs is de held van iedere Libelle-huisvrouw, Rob de Nijs is mijn held, Rob de Nijs is goud. Groot was dan ook mijn geluk toen ik gisteren op het Waterlooplein regelrecht in het spleetje tussen de tanden van Rob keek. Dé plaat, ‘Pur Sang’, die mijn moeder het meeste draaide, lag voorop in de bak van € 1,-. Rob, gekleed in een glimmend zwart overhemdje, nonchalant open geknoopt zodat zijn borsthaar zichtbaar werd, keek mij zwoel aan. Dit was de eerste elpee die ik overzette op een cassettebandje, de eerste plaat die ik in m’n eentje draaide op m’n kamer. Leve de jaren 80! Leve Rob, die aan de binnenkant van de hoes gekleed is in een strak, zwart net-T-shirtje. Hoe sexy! Hoe subtiel! Toen ik thuis de plaat opzette, klikte het meteen weer. Oude liefde roest niet. “Oh, Rob, wat heb ik al die tijd gedaan? Waar had ik het zo druk mee dat ik jou kon laten gaan? Waarom niet eerder al jouw platen gekocht?”, vroeg ik hem vertwijfeld. Maar Rob zong me toe: “Zeg maar niets! Neehee! Zeg maar niets! Wat moet je met woorden!” Alle gemiste jaren waren meteen weer ingehaald. Luna is voor altijd fan van Rob.

Luna wil dit gevoel natuurlijk dolgraag delen!
Rob de Nijs: ‘Johnny Soldaat’ (download 3.5MB) Let op het achtergrondkoortje! Wanneer zij ‘nana’ zingen, dan is het onmogelijk om niet aan ‘Op Volle Toeren’, beenwarmers en Chiel Montagne te denken.
Rob de Nijs: ‘Zeg Maar Niets’ (download 3.5MB)