illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘LUNA KIJKT ‘BROK IN JE KEEL’

Nadat ik zijn eerste boek ‘Komt een vrouw bij de dokter’ had gelezen was ik er al helemaal over uit, Kluun, de schrijver van het boek, moest wel een bijzonder mens zijn. Dus toen partner P. naar een vaag reclamefeestje was geweest en vertelde dat hij Kluun had ontmoet was ik een beetje pissig. “Had je mij niet even kunnen bellen?”, vroeg ik. “Maar, jij houdt toch helemaal niet van dat soort feestjes?”, zei P. verbaasd. “Nee, maar ik wou wél Kluun ontmoeten”, zei ik. Dat kon hij van tevoren toch niet weten, vond hij. Nee, maar hij had me wel even kunnen bellen, vond ik. Afgelopen donderdag werd mijn teleurstelling gelukkig helemaal goed gemaakt door een heuse live ontmoeting tussen Luna en Kluun. Zijn Naat en mijn P. waren er ook bij. Net als mijn exemplaar van Kluuns nieuwste boek ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’. Dus dat kon hij dan mooi even signeren. Ook aanwezig waren flink wat glazen bier, rode wijn en glazen Malibu-cola. “Ik vond je nieuwste boek weer top”, zei ik tegen Kluun. “Ik moest heel erg lachen.” Ik vertelde dat P. had ook moeten lachen om zijn nieuwste boek, maar dan eerder als een boer met kiespijn. Kluun geeft een hilarische beschrijving van zwangere vrouwen en hoe daar mee om te gaan. En zo kwam P. er, tijdens het lezen van het boek achter, dat ik me eigenlijk standaard al gedraag als een van hormonen bolstaande zwangere vrouw. Met andere woorden; partner P. vreest met grote vrezen voor de toekomst. “Ik ga je boek pluggen zaterdag, op www.weblogqueens.nl”, zei ik tegen Kluun, “want het is echt een leuk boek voor aanstaande vaders.” Luna wacht er alleen nog even mee, met dat zwanger laten maken. www.kluun.nl

illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘RESPECTEER DE BEER’

In de zomer ging ik vroeger met buurjongens P. en R. zo vaak mogelijk naar het buitenzwembad. We kregen alledrie een gulden mee om iets lekkers te kopen. Dat hadden onze moeders afgesproken. Dat we alledrie hetzelfde bedrag mee moesten krijgen, zodat we geen ruzie zouden krijgen. Het moment van het iets lekkers kopen moest zo lang mogelijk worden uitgesteld, volgens mij en m’n buurjongens. Eerst zwemmen, heel veel zwemmen. En door dat zwemmen kregen we vaak enorme trek in een frietje, maar een frietjes mét kostte 1,50 gulden. Dus dat was geen optie. Soms kregen we allemaal wel eens een knaak mee. Dan konden we allemaal een frietje én extra veel snoep kopen. Toen was geluk nog heel gewoon. Maar meestal werd het dus snoep voor 1 gulden. Drommen kinderen stonden altijd voor de kraam. Allemaal met hun vingertjes te wijzen naar de snoepjes achter het raam. “Mag ik 1 van die, en 1 van die en 4 van die. Op hoeveel zit ik nu?” De kikkertjes waren 5 cent en de hartjes waren 10 cent. Favoriet waren de zure bommen, die helemaal niet zuur waren, maar zoet. Verder was er weinig keus. Er lagen nog aardbeien, kersen, trekdrop, muizen, westerndrop en smiley’s in de bakken achter het raam. En zakjes chips voor 50 cent. Het assortiment was minimaal, maar toch was ik er als kind minuten mee bezig om de juiste keuze te maken. Zou ik voor kwantiteit gaan en dus 20 kikkertjes nemen, of zou ik voor kwaliteit en dus 2 zakjes chips gaan? Dat waren toen moeilijke beslissingen. Het buitenzwembad is al jaren geleden gesloopt en er staan nu villa’s en luxe 2-onder-1-kap-woningen, buurjongen R. is vorig jaar verongelukt en ook buurjongen P. zie ik nooit meer. Toch is het proeven van 1 kikkertje genoeg om veel jeugdherinneringen weer boven te halen.

illustratie gemaakt door Nick, behorende bij ‘LUNA VOELT ZICH EEN BEETJE GELIEFD’

Ik vind de HEMA met grote, hele grote voorsprong, de allerbeste winkelketen van Nederland. Ik durf met zekerheid te zeggen dat 10% van mijn inkomsten bijna regelrecht richting HEMA gaat. Want, de HEMA is niet zomaar een warenhuis. Nee, de HEMA heeft alles! Alles! Ik kom vaker bij de HEMA dan bij de supermarkt, want de HEMA is een stuk dichterbij. En welke andere winkel verkoopt rookworsten naast lippenstiften en slagroomtaarten naast schroevendraaiers? Gloeilampen naast tampons en muurverf naast een halfje wit? Ze zijn een slager, een drogist, een kantoorboekhandel, een bakker, een kledingzaak, een restaurant, een traiteur, een doe-het-zelf-zaak en een huishoudzaak in 1! En dat niet allemaal een beetje middelmatig. Nee, het neigt naar het perfecte. Zo verkoopt de HEMA bijvoorbeeld briljante onsjes rosbief. En de HEMA is zover ik weet de enige verkoper van koggetjes; heel ouderwetse koekjes die mij bij elke hap doen verlangen naar vroeger-bij-mijn-opa-op-visite. De HEMA-rookworsten zijn legendarisch. Net als de tompouces. Die kocht mijn moeder vroeger ook al altijd als het 4 halen 3 betalen was. Daarnaast is alles van de HEMA zo perfect gestyled, zo simpel-maar-toch-bijzonder, dat ik het allemaal wil hebben. Hebben! Hebben! Hebben! Er is geen bord, beker of bestek bij de HEMA dat zou misstaan in mijn keukenkastje. Mijn bureau wordt opgefleurd door pennenbakjes, pennen en ordners van de HEMA. En ook mijn dekbedovertreksets, mijn handdoeken, mijn theekdoeken en mijn washandjes zijn allemaal echt HEMA! Ik hou van de HEMA. De HEMA is voor mij Hollands glorie ten top.
www.hema.nl

Vroeger, op de kleuterschool was het al duidelijk. Informatie die via-via wordt doorgegeven is niet 100% betrouwbaar. De juf fluisterde een zinnetje in het oor van een kleuter en ze zei dat zinnetje maar 1 keer. Daarna moest de kleuter datzelfde zinnetje doorfluisteren. Ook maar 1 keer. En die kleuter fluisterde het weer door naar een ander. Het Chinese fluisterspel. Het zinnetje ‘De hond zit op het balkon en blaft naar de maan’ werd na 30 kleuters vertaald als ‘Mijn moeder heeft gisteren een pan spaghetti gemaakt.’ Vroeger was dat lachen. 20 jaar later merk ik dat echte meneren in de echte mensenwereld nog steeds zo te werk gaan. Ik heb ondervonden dat ‘nieuwssites’, gewoon een beetje achteloos knippen en plakken. “Oh, kijk, een stukje van het ANP.” Knip. Plak. Publiceer. Gewoon blindelings overnemen zonder ook maar even te checken of het klopt. Huppakee. Verifiëren van informatie, waarom zou ik? Als het ANP het zegt, nou, dan zal het wel zo zijn. Niet dus. 10e vertelde maandag iets over onze actie aan een mannetje van het ANP en dat mannetje gooide er een persbericht uit, zonder het daarna door ons te laten checken. Dat persbericht werd klakkeloos overgenomen. En zo zijn er allerlei foute verhalen over 10e en mij de virtuele wereld ingebracht. Zo is Luna bijvoorbeeld 28 en geen 29. En zo gaan 10e en ik niet marathonloggen om ons lustrum te vieren, maar gewoon omdat we het leuk vinden. En wij hebben onszelf nooit de eerste lifeloggers genoemd. Of bij de eerste 10. En al helemaal niet dat wij nu, zover wij weten, de enige zijn die nog loggen. Die verhalen zijn allemaal, geheel volgens het Chinese-fluisterspel-principe de wereld ingebracht. En als grande finale schreef HCCnet 404: ‘Een week lang minstens elk uur een nieuw verhaal op het weblog, en 24 uur per dag non-stop-webcammen. De 2 Nederlandse loggers Luna en 10e houden deze week een weblogmarathon!’ Een hele week? Maar natuurlijk! Mafketel! De waarheid: morgen beginnen 10e en ik. Aan onze 25-uurs-marathon. Fluister het door.
www.weblogqueens.nl

Partner P. en ik hebben een keiharde deal betreffende de optuigdatum van de kerstboom. Als het aan mij ligt, dan laat ik mijn 2.80 hoge nepperd het hele jaar staan. Gezellig. Nu ziet P. de kerstboom liever gaan dan komen, dus het hele jaar tegen een boom met knipperende lichtjes aankijken kan ik vergeten. Daar kan ik nog enigszins inkomen. Maar ik vind dat als er kerstspullen worden verkocht bij de Blokker, de HEMA, de V&D en de Bijenkorf, dat dan de tijd rijp is om de kerstboom thuis op te tuigen. Dat vond P. dus niet. En als ik héél eerlijk ben, kan ik ook daar nog enigszins inkomen. De kerstballen liggen natuurlijk steeds vroeger in de etalage. “Maar mag ik ‘m dan met m’n verjaardag optuigen? Alsjeblieft? Ah, als verjaardagscadeautje?”, vroeg ik. Niks daarvan. Ook op 17 november staat er geen boom. De deal is 1 december. En geen dag eerder. Maar het is vreselijk frustrerend om allerlei leuke ballen, hangertjes en slingertjes aan te schaffen en daar helemaal niets mee te doen. Om die in de tas te moeten laten zitten tot 1 december. “Maar liefje, kijk dan, hoe schattig, dit hertje met glittertjes?”, zeg ik dan tegen P., maar hij valt niet te overtuigen. Vorige week belde ik aan bij vriendin J., die met dezelfde optuig-data-problemen kampt als ik. Haar man heeft daarnaast nog eens problemen met de grote hoeveelheid optuig-spullen die er überhaupt het huis in wordt gebracht. Naast haar deurbel hing een spook! En lichtjes! En spinnenwebben! Hoe inventief! In mijn optuig-deal met P. stond niets over Halloween. En al heb ik helemaal niets met Halloween, als er iets te versieren valt dan ben ik erbij! De volgende dag vertrok ik naar de feestwinkel om mijn mandje vol te gooien met nep-spinnenwebben, plastic spinnen, glow-in-the-dark skeletten, nep-ratten en pompoen-waxinelichtjeshouders. In huize P. en Luna is het momenteel Halloween. Tot 1 december.

“Spreek ik met een weblogqueen?””, vroeg een meisje gisteren aan de telefoon. “Ja, helemaal”, zei ik. Of 10e en ik misschien iets wilden vertellen over onze actie in Radio Online, een programma van de TROS. Maar natuurlijk! Radio! 10e en Luna op de radio! Koel! Ik vond het heel spannend. En ik was zelfs een beetje zenuwachtig. Zo naar een echte radiostudio. Zo live op de radio. Maar niets van dat al. Eenmaal in de studio was het helemaal niet meer spannend. In de radiostudio was het saai. Heel erg saai. 10e en ik moesten 55 minuten onze mond houden tijdens de uitzending. En vooral, ik moest 55 minuten mijn lach inhouden. Ondertussen hadden de 2 radiopresentatoren een gesprek met een vrouw die een stichting voor afgedankte chincill’s had. De chincilla-vrouw had nare mailtjes gekregen van iemand. En die iemand had ook nare reacties in het gastenboek van de chincilla-site achtergelaten. “Ja, en zo krijgt onze stichting een slechte naam”, zei de chincilla-vrouw. “Want die iemand, die zegt dat wij geen stichting zijn, en wij zijn dus echt wel een stichting.” Daarna vertelde een net gepromoveerd mannetje over zijn onderzoek naar ‘Data Mining’, gevolgd door een man met baard die sprak over printers en of je al dan niet aan een geprint papiertje kon zien uit welke printer dat papiertje dan wel niet kwam. Moeilijk! Als Luna iets over forensisch onderzoek wil weten, dan kijkt ze wel naar C.S.I. Miami, dat snapt ze tenminste. Na de mannetjes mochten 10e en ik ons eigen saaie verhaaltje vertellen en dat was dat. “Hangt altijd wel een leuk sfeertje hè, in zo’n studio?”, zei een presentator na afloop. “Eh, nou”, zei ik. “Ik vond het eigenlijk een beetje saai, als ik heel eerlijk ben.” “Meen je dat? Het waren wel veel wetenschappelijke onderwerpen vandaag, inderdaad”, zei hij. Inderdaad. Luna had gehoopt dat ze een plaatje mocht draaien op de radio. Maar niets van dat al. Ik was er helemaal klaar voor. Startklaar. Voor ‘Get into the Groove’ van Madonna.
www.radio-online.nl

“Denk jij wat ik denk?”, vraag ik aan ex S. terwijl ik hem zuchtend aankijk. “Yep”, zegt ex S., “IT-ers.” We zijn net gaan zitten in de Manzano en ons tafeltje grenst direct aan een 14-persoon-tafel. Een tafel vol luid brallende mannen. Een bedrijfsuitje. Een IT-bedrijfsuitje. Hebben wij weer. “Speeeeeech! Speeeeeech! Speeeeeech!”, brult een man in een geel Lacoste-shirt. Daarbij schuift hij z’n stoel naar achteren en gebaart naar de rest van de gasten dat die stil moeten zijn. “Stttttt”, doet hij en daar komt flink wat speeksel bij te pas. “Stttttt! Hij gaat speechen!” Dit bedrijfsuitje is overduidelijk het hoogtepunt van het jaar voor het gele Lacoste-shirt. En iedereen in zijn omgeving, collega of niet, mag daarvan meegenieten. Een IT-er in een pak staat op en begint te praten; “Ik heb hier met heel veel plezier gewerkt, maar er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan. Na 3 jaar is het tijd om te gaan”. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt en begint hard in zijn handen te klappen. De rest van de IT-ers klapt mee. Zucht. Deze speech kon wel eens heel lang gaan duren. Ex S. proberen ons op ons eigen gesprek te concentreren, maar vangen toch het grootste deel van de speech op. “Het waren enerverende tijden”, zegt de IT-er in pak. “Jaaaaaa”, brult het gele Lacoste-shirt weer. Na een eindeloze tijd is de speech afgelopen en krijgt de IT-er in pak zijn afscheidscadeau. Een Hugo Boss-stropdas. Zucht. Op momenten als deze ben ik zielsgelukkig dat ik als freelance tekstschrijver bij FOXY werk. Dat ik niet dagelijks om 8.00 in een of ander grijs bedrijfspand moet komen opdraven. Dat ik niet dagelijks dezelfde koppen van collega’s zie. Dat ik vorig jaar voor mijn verjaardag een erotisch schilderij kreeg dat hoofdredacteur P. ruilde met Pistolen Paultje. En dat collega M. en ik, als FOXY een bepaalde oplage haalt, allebei onze eigen escort-neger krijgen. Alles beter dan een Hugo Boss-stropdas.