“Ik kom voor de pil”, zeg ik tegen een apothekers-assistente en ik geef haar mijn ONVZ-pasje. “De vorige keer dat je hier kwam was 3 september”, leest ze vanaf haar computerbeeldscherm. “Ja, dus?”, vraag ik. “Dan ben je een maand te vroeg”, zegt ze. “Ik heb toen 3 pilstrips meegekregen en vanaf 3 september tot nu is toch ongeveer 3 maanden?”, vraag ik. “Nee, nee, zo rekenen wij hier niet”, zegt de apothekers-assistente en ze telt met haar ene hand de vingers op haar andere hand: “Oktober, november, december.” “Het is toch bijna december?”, vraag ik. “En misschien heb ik de pil een week doorgeslikt.” “Wij kunnen hierdoor problemen krijgen met de ONVZ”, zegt ze. Zucht. Ik kan er niet tegen als een of andere trut achter een of andere balie mij de les gaat lezen. Dat zij bepaalt of ik wel of niet die pil meekrijg. “Ik kan toch niet exact op de dag dat ik aan een nieuwe pilstrip moet beginnen bij jullie langskomen?”, vraag ik. Nee, dat snapt ze. Maar toch ben ik een maand te vroeg, volgens haar berekeningen. Zucht. Ze denkt toch niet dat ik pilstrippen achterover druk om als M&M’s door P.’s dubbelvla te roeren? “Het is trouwens heel slecht om de pil door te slikken”, zegt de apothekers-assistente. “Daarvan gaat je hele hormoonhuishouding door de war.” “Volgens mij is die hele anticonceptiepil ontworpen om mijn hormoonhuishouding door de war te sturen”, zeg ik. Ze gaat even overleggen met de apotheker. Wat een toestand. De trut gunt me die pil gewoon niet, maar even later krijg ik toch een doosje Femodeen in m’n handen gedrukt. “Maar ik zou ‘m niet meer doorslikken als ik jou was”, zegt ze bits. Eenmaal thuis pak ik m’n agenda erbij en reken alles na. Die trut zat helemaal fout met haar berekeningen. Helemaal! En ik moet me beheersen om niet terug te gaan naar de apotheek en haar dat duidelijk doch relaxt uit te leggen. Want ik kan er niet tegen dat ik gelijk heb, maar het niet krijg.

“Je moeder wil een computer”, zei m’n vader. “Ja, maar ik moet eerst weten waar we hem neer gaan zetten”, zei m’n moeder. “Ja, want je moeder wil op internet”, vervolgde m’n vader. Oh God, dacht ik. Oh God. Dat wat ik al 3,5 jaar angstvallig probeer te vermijden gaat werkelijkheid worden. Kon ook niet anders. Een complete computer kost tegenwoordig 499 euro bij de ALDI. Ik bedacht mij welke stukjes ik in het verleden allemaal op deze site heb gepubliceerd en welke daarvan niet echt voor de ogen van mijn ouders geschikt zouden zijn. Oh God, dacht ik. Ik kan altijd nog zeggen dat dat van die drugs, dat dat toen was. Dat ik daar nu niet meer aan doe. En dat ik dan wel schrijf dat ik heel veel drink, maar dat ik natuurlijk enorm chargeer als ik daarover schrijf. Dat ik van 5 wijntjes al snel 5 flessen maak. En als ik schrijf dat ik mezelf ’s middags om 12.00 trakteer op een glaasje Baileys, dat dan uiteraard gewoon een kopje koffie is. Kortom, dat Luna hélemáál niet lijkt op hun dochter. “Eh, ik weet niet of het zo handig is dat jullie mijn site gaan lezen”, zei ik. “Voor jullie eigen bestwil natuurlijk.” “Ik weet alles al”, zei m’n moeder, “en je weet hoe ik erover denk.” “Nou, alles, alles, alles”, zei ik en dacht ondertussen aan mijn tatoeages en het feit dat ik af en toe weer een sigaret rook als ik er zin in heb. Het werd tijd dat ik een aantal zaken eens subtiel aan de orde bracht en om m’n ouders enigszins voor te bereiden op dat wat gaat komen printte ik zo’n 50 stukjes uit van het afgelopen jaar. Compleet willekeurig. Op hoop van zegen gaf ik de stukjes zaterdag mee aan m’n ouders. Gisteren belde m’n moeder: “We zitten ons hier te bescheuren.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Om die stukjes van jou. Ik ben ze je vader aan het voorlezen en we komen niet meer bij. We vinden het helemaal geweldig.”

“Lang zal ze leven! Lang zal ze leven!!! Lang zal ze leven in de gloooorieeeejaaaa! In de gloooorieeeejaaaa! In de gloooorieeeejaaaa!” Voordat m’n moeder telefonisch aan het volgende verjaardagsliedje gaat beginnen herinner ik haar eraan dat het net 8.00 is. “Mamma, het is 8.00, we liggen nog in bed. En ik ben net wakker”, zeg ik. Kan haar niets schelen. “Zeur niet, 29 jaar geleden lag ik de hele nacht wakker”, zegt ze. “Gefeliciteerd kind, met je verjaardag! Ook namens Monks.” Al ben ik jarig vandaag, op dit tijdstip gebeld worden is niet mijn idee van een feestje. Vannacht om 0.01 precies feliciteerde P. me met m’n verjaardag en voegde daar meteen subtiel aan toe: “Volgend jaar word je 30.” Bedankt. “Jij bent 35, jij gaat richting 40, dus ik zou maar niets zeggen als ik jou was, ha!”, zei ik net zo subtiel terug. Ik word altijd een beetje melancholisch van jarig zijn. Tot op het melodramatische af. En om mijn melodrama compleet te maken vond ik vanmorgen 10 enveloppen in de brievenbus. Allemaal van m’n moeder. En in elke envelop zat een foto van mij. Foto’s van de afgelopen 10 jaar. Zo is er een foto uit 1995, toen woog ik 72 kilo, met een gele dophelm. M’n vriendje van toen, ex M., had een Puch gekocht en met die Puch gingen we samen naar school. Ik dus met die gele dophelm. Er was een foto uit 1996, met mij in verpleegstersuniform. Toen werkte ik nog in de zorg. En een foto uit 1997 in een paarse jurk. Toen ging ik naar m’n eerste gala. De foto’s die m’n moeder stuurde maakten eigenlijk heel veel goed. Ik zag er gezellig uit, op elke foto. En m’n melancholische gevoel is bijna weg. Ik heb vandaag ontbeten met 2 oliebollen. Met extra veel poedersuiker. En een glaasje witte wijn. Proost op mezelf.

Oh God, dacht ik na het zien van mijn mail,
een stokje, zo’n kutding, zo’n log-ritueel.
De mail was van Ton, de lijflog-expert,
of ik wilde gaan rijmen, en als het kon literair!
Het mooiste, schreef Ton, zou zijn in ABAB,
maar jij bepaalt wat je doet, dit is een idee.
Maar de staf is traditie, al 3 jaar op rij!
En vorig jaar stuurde Druppels nog een rijm naar mij!
Dus weigeren kon wel, als ik dat wou,
alleen weigeren vond ik nu ook weer zo flauw.
Alleen die rijmvorm van Ton, daar doe ik niet aan mee.
Ik vind; een Sinterklaasgedicht hoort in AABB.
Het dichten bleek echter mijn kleinste probleem,
want het stokje moest verder, zo werkt het systeem!
Dus ik mailde naar Walter, weeweeweevandenbee,
Maar die mailde meteen terug; ‘Nee, ik doe niet mee!’
Dan een mailtje naar Arnoud, weeweeweeverbaljam,
“Wil jij soms dit stokje?”, vroeg ik vriendelijk aan hem.
Maar ook Arnoud schreef: “Ooh, doe mij dit niet aan,
ik hou niet van stokjes, nog nooit gedaan!”
Stelletje mietjes, die kerels, dacht Luna wat sip,
ze vinden dit Sint-stokje zeker niet hip.
Of past niet bij hun doelgroep of niet bij hun site,
of ze hadden geen zin of ze hadden geen tijd.
Wat Luna geleerd heeft van deze 2 heren,
is dat zij ze beter had kunnen passeren!
Want vragen is leuk en vragen staat vrij,
maar van zo’n stokje wordt niemand echt blij.
Dus nu niet gevraagd, maar gewoon doorgestuurd,
naar een vrouw die zo’n stokje iets beter verduurt.
Dus lieve 10e, laat jij nu maar eens zien,
dat je geen mietje bent, maar een weblogqueen!

Een paar jaar geleden haalden mijn ouders een kater uit het asiel. Het beestje had amper een naam toen m’n moeder belde: “We hebben ‘m weer teruggebracht naar het asiel hoor. Hij zat de hele tijd tegen je vader op te repelen”, zei ze. “Eh, te repelen?”, vroeg ik. “Ja, repelen”, zei m’n moeder. “Hij reed overal tegenaan. Tegen de bank, tegen de benen van je vader. Overal.” “Maar hij was toch gecastreerd?”, vroeg ik. Dat was zo, maar mooi niet dat zij een kater in huis wilde die tegen m’n vaders been repelde. Ik had er nog nooit van gehoord. Van repelende katers. En het woord ‘repelen’ passeerde al tijden niet meer mijn gedachten tot we merkten dat Bruce Lee het ook deed. Repelen. Sinds een paar weken. In het begin hadden we het niet eens in de gaten. Dan kwam Bruce dicht bij ons liggen en ondertussen stimpestampte hij lekker met z’n voorpootjes tegen ons aan. We merkten niet dat hij tegelijkertijd met z’n kontje subtiel tegen ons aan reed. Tot ik Bruce een keertje lekker aan het kroelen was in z’n nek en hij zichzelf omdraaide zodat ik z’n buik ook even mee kon nemen. “P.!!!!!!!!”, riep ik. “Bruce heeft een stijf lulletje!!!!!” P. kwam meteen aanrennen om het minuscule roze gevalletje van Bruce eens goed te bekijken. “Haha”, lachten wij. Toen vonden we het best schattig, zo’n klein stijf poezenpikkie. Maar de laatste tijd lijkt het alsof Bruce constánt het gevoel heeft dat-ie op de set van een poezenporno rondloopt. Een beetje een John Travolta-loopje heeft-ie. Schoudertje links, schoudertje rechts. Wanneer hij bij me komt liggen, houd ik hem scherp in de gaten. Als hij een verdachte repel-beweging maakt dan til ik hem meteen op om zijn zaakje te checken. Een stijf pikkie betekent dat-ie van m’n schoot af moet. Niet dat dat hem iets interesseert, want daarna gaat hij heel relaxt aan z’n roze pikkie likken. Bruce doet niet moeilijk over een live masturbatieshowtje. Bruce Lee is een testosteron-kanon. En zijn castratie was waarschijnlijk bij voorbaat al zinloos.

Luna vraagt zich af waarom katten áltijd op de krant willen ligen die je net aan het lezen bent.