“Geef mij dat stokje maar”, zei ik maandag enthousiast tegen Kaat van www.desalniettemin.com. Zij was ook op het feestje van ex S. en wij waren aan het roddelen over webloggers. Dat doen vrouwelijke loggers als ze elkaar ontmoeten. Roddelen. Dat die en die met die en die gaat. Of ging. Zij had een stokje gekregen en had ‘m al doorgegeven, maar ik vond dat ik ‘m ook moest krijgen. “Ik wil ‘m, ik wil ‘m”, zei ik tegen haar. Dat was in mijn, door een paar glazen wijn opgewekte, enthousiasme. Want eigenlijk vind ik stokjes stom. Maar ik voelde me ietwat gepasseerd, want op de 1 of andere manier had niemand mij dit stokje nog gegeven. Verder kon ik geen log meer bezoeken of er stond wel een post over muziekbestanden, muziek en nog meer muziek. Iedereen! Iedereen had dat muziekstokje al gehad. Iedereen, behalve ik. Nu ben ik misschien een arrogante trut, maar als ik heel eerlijk ben kan het mij niet boeien naar wat voor een muziek andere loggers luisteren. Ik heb ook nooit zoiets van; nou, als hij dat een lekker plaatje vindt, dan moet ik dat maar eens even downloaden. En al helemaal niet van; nou als zij hier zoveel intens, diepe en trieste gevoelens bij ervoer toen en toen, nou, dan moet ik die plaat ook hebben. Nee, dus. Daarnaast heb ik het idee dat als er om muzieksmaak gevraagd wordt, dat dan bij iedereen ineens allerlei moeilijks boven komt drijven. Obscure bandjes, B-kanten van toch al zeldzame platen en bootlegs. En daar hou ik nou net niet van. Dus ik kan het me niet voorstellen dat iemand oprecht geïnteresseerd is in het aantal Gb muziekbestanden op mijn computer, mijn laatst gekocht cd, het laatste nummer dat ik luisterde en welke 3 platen veel voor mij betekenen. Maar ik moest toch iets met het stokje doen, ik ben tenslotte een lifelogger. En straks doe ik een poezenfoto. Een écht lifelog kan namelijk niet zonder poezenfoto’s. En weblogstokjes.

Het stokje blijkt gelukkig ook ‘echt’ bij mij terecht te zijn gekomen. Kikkert van www.kikkie.nl en Hannah van www.artificialwomen.com waren benieuwd naar mijn muzieksmaak.

Kijk, dat met dat niet-drinken, dat is me gewoon niet gelukt. Het zit gewoon niet in me, een alcoholvrij bestaan. Maar het had zo mooi kunnen zijn. Een leven zonder alcohol lonkte naar me op 1 januari. Maar ik moest realistisch zijn. En mezelf een haalbaar doel stellen. Een maand niet drinken, dat werd het. Luna zou een maand niet drinken! Ik kon het! “Ik doe een maandje detox”, zei ik tegen iedereen. “Doe even normaal”, zei iedereen terug. En iedereen wilde pas met me afspreken na 1 februari, want een Luna zonder glaasje wijn erbij, dat was echt een beetje raar. “Maar ik ben heel leuk hoor zonder alcohol, echt, ik ben heel grappig nuchter”, zei ik dan. “Een genot om naast te zitten, dat ben ik. Heus” Het probleem bleek echter dat je er soms gewoon niet onderuit komt. Dat je bijvoorbeeld een workshop tapas maken volgt en dat je dan ook leert hoe je sangria moet maken en dat je die dan ook moet proeven. Want proeven moet. En als je eenmaal proeft is de kan zo leeg. Het overkwam me gewoon. Overmacht. Of dat je bijvoorbeeld de krant leest en denkt, nou, hier moet ik écht even een wijntje bij hebben, want dit nieuws trek ik niet zo op de vroege ochtend. En dat het dan niet alleen bij denken aan dat wijntje blijft. Of dat bijvoorbeeld ex S. jarig is en een soort van feestje geeft en dat ex S. dan hele goeie wijn in huis heeft en dat je dan wel water kan gaan drinken, maar je gaat gewoon geen water drinken als er hele goeie wijn in huis is. Dat soort dingen doe je niet. Dat is zonde. Dus ik heb het een week volgehouden zonder alcohol. Een héle week. Alsnog een prestatie van wereldformaat natuurlijk.

Vriendin M. had een verrassing voor me vandaag. Dus ik had deze dag vrijgehouden. Net als vriendin J., want de verrassing was ook voor haar. Vanmorgen vertelde vriendin M. dat we een workshop tapas gingen volgen bij Manzano. “Jaaaaaaaaa”, riep ik, “ik ga eindelijk leren hoe ik rauwe tonijn met geconfijte citroen moet maken!” Dus wij op onze fiets richting Manzano. En na een welkomstkoffie mochten wij het recept ophalen dat we gingen maken. “Hoi”, riepen vriendin M., vriendin J. en ik naar de tapaskok. “Hoi”, zei de tapaskok. “Jij hebt een weblog hè?” Hij keek naar mij. “Eh, ja, dat klopt”, zei ik en ik keek argwanend terug. “Ik zocht een keer op internet op ‘rauwe tonijn’ en toen kwam ik op jouw site”, zei de tapaskok. “Eh, ja, dat kan wel kloppen”, zei ik. “Ik prijs al een paar jaar die rauwe tonijn van jullie de hemel in.” “Dan wil jij nu zeker ook dat gerecht klaarmaken?”, vroeg hij. Ja, dat wilde ik wel. Daar kwam ik zelfs voor! Dus samen met vriendin M. en vriendin J. bereidde ik een kilo rauwe tonijn. De andere deelnemers aan de workshop bereidden verschillende andere tapas, maar dat was allemaal bijzaak. Het ging mij om de rauwe tonijn. Ik werd 1 met de rauwe tonijn. En de rauwe tonijn werd 1 met mij. Ik genoot. Ik smulde. En de rauwe tonijn smolt uiteindelijk op mijn tong. Na afloop van de workshop zag ik vanuit mijn ooghoek een meisje alle restjes van de tapas richting een afvalbak dragen. Meteen sprong ik op. “Die tonijn wordt toch niet weggegooid?”, vroeg ik. Nou, eigenlijk wel. Maar ik mocht wat over was best mee naar huis nemen. Nou, heel graag. Ik kan het niet aanzien dat goed en vooral heerlijk eten wordt weggegooid. Dus zonder gêne vulde ik een plastic bakje met alle restjes van de rauwe tonijn met geconfijte citroen. Mijn leven is bijna perfect, nu ik weet hoe ik dit briljante gerecht moet maken.

www.manzano.nl

Ik ging natuurlijk wél donderdag naar dat benefietconcert op de Dam. Als ik gratis naar ’s lands beste exportproduct kan gaan kijken, dan sta ik vooraan, dat lijkt me duidelijk. Tussen de 25.000 bezoekers van het benefietconcert liepen meisjes in witte jassen met ‘radio555’ op hun rug. Ze vroegen iedere bezoeker om een donatie voor Azië. “Ik heb al gedoneerd”, zei ik. “Wil je dan misschien nóg een keer doneren?”, vroeg zo’n radio555-meisje. Nog een keer? Nog een keer? Daar moest ik even over nadenken. Ik heb al gegeven en eigenlijk heb ik hele kekke schoenen gezien in de Kalverstraat. In de aanbieding, echt waar. Ik bedoel, mijn normale leven moet ook weer gewoon doorgaan. Ik kan mezelf dan wel de rest van de maand een compleet andere levensstijl aanmeten, of weet je wat, voor de rest van het jaar. En als iedereen dat nou zou doen, en gewoon al het geld dat ze overhielden van alle nutteloze aankopen, als ze al dat geld nou op giro 555 zouden storten, dan zou de wereld een stuk fijner zijn. Denk ik. Maar dat wil ik helemaal niet. Nou ja, dat wil ik wel, maar zo zit de wereld gewoon niet in elkaar. Ik wil best wel geven hoor, en ik wil ook best wel gul geven, maar ik blijf niet aan de gang. Ik ben niet zo van het stukslaan van mijn eigen spaarpot. Ik ben niet van een actie waarbij ik 1 euro doneer op giro 555 voor elk woord dat ik schrijf. En ik heb al gedoneerd. En kun je nu misschien even aan de kant gaan met dat donatieformulier? Je staat in m’n beeld. Tiësto komt zo op. “Eh, nee, sorry, ik ga niet nóg een keer doneren”, zei ik tegen het radio555-meisje. Ik geef niet wat ik kan missen, ik geef wat ik wil missen.