Ik lijd al sinds vorige week donderdag aan een soort half-insomnia. Ik slaap wel, maar aan meer dan 2 uur per dag ben ik niet gekomen. Een groot gedeelte van deze slaapdeprivatie is ontstaan na enkele nachten vol drank en drugs, dus m’n eigen schuld. Een ander gedeelte door rare werkschema’s en wakker liggen van dingen die er niet toe doen. Maandag en dinsdag was mijn staat van zijn op z’n minst zeer vaag te noemen; van niet genoeg slaap kom je in een soort geestelijk vacuüm terecht. Tot overmaat van ramp vertrok partner P. gisterochtend richting een hutje op de hei om met collega’s even heel hard en geconcentreerd te gaan werken. Mij achterlatend in een leeg bed; iets wat sowieso garant staat voor een slapeloze nacht. Zucht. Nu kan ik over het algemeen goed alleen zijn. Graag zelfs! Maar alleen in bed ’s nachts is een ander verhaal. En alleen in dit huis ’s nachts, dat is helemáál een ander verhaal. Dus dacht ik gisteren; als ik nu maar genoeg drink, dan val ik vanzelf wel in slaap. Dat was dus niet zo. De afwezigheid van P. was te groot. Te voelbaar. En nu heb ik normaal gesproken nooit nachtmerries. Ik droom briljante dromen, lucide dromen, prachtige plaatjes voor mijn ogen. Maar als ik weet dat P. een nacht, of soms zelfs een paar nachten, weg moet voor z’n werk dan durf ik niet te gaan slapen. Vanwege die nachtmerries. Dus toen ik gisternacht eindelijk even wegdommelde droomde ik dat ik weer samenwoonde met mijn ex M., inclusief 2 kinderen. Nee, dit is niet de man met wie ik oud wil worden, wat doe ik hier? Ik wil dit niet! Hier heb ik niet voor gekozen. En dan weer wakker. En dan weer even wegdommelen. Nachtmerries als een kind van 4. Met geesten, demonen, spoken, mannen voor het raam. En dan maar de keuze om geen poging tot slapen meer te wagen. Te eng. Hartslag van 180. Haast hyperventileren. Dus rechtop in bed. MTV aan. Staren, blijven staren. Ik was blij dat het licht werd. En godzijdank komt P. vannacht weer thuis.

Volgens mij ben ik net virtueel verlaten door mijn virtuele vriendje. Mijn hart huilt, maar ik houd me sterk. Hij was te veel voor me gaan voelen, meldde hij. “You’ve got to be kidding me!”, schreef ik. Nee, hij meende het seriously. Het was als een spelletje begonnen, dat snapte hij ook wel, maar nadat ik het hele weekend niet online was geweest, besefte hij dat hij me écht miste. En daarmee bedoelde hij niet mijn avatar Luna Bunyip, nee, hij bedoelde Luna. “But that’s not even my real name”, schreef ik. Maar uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: “You could never be truly mine.” Eh, nee, hallo, natuurlijk niet! Wat had hij gedacht dan? Dat ik mijn partner P. uiteindelijk zou verlaten voor een avatar? En dat ik dan blind naar de andere kant van de wereld zou vliegen om de ware persoon achter die avatar te ontmoeten? Dacht het niet. En daar was hij zich ineens heel erg van bewust. En juist daarom konden we elkaar niet virtueel blijven zien, want dat zou hem uiteindelijk te veel pijn doen. “I understand”, schreef ik. Maar eigenlijk snap ik er geen reet van. Want, Jesus Christus, wat een bizarre toestand. Het spel ‘Second Life’ blijkt dus uiteindelijk een virtuele hangplek te zijn voor nerds die op zoek zijn naar een relatie. Of misschien heb ik het helemaal mis en spelen deze nerds het spelletje juist beter dan ik. En doet iedereen alsof en is dat uiteindelijk waar het hele spel om draait. Faken en ge-mindfuckt worden. Ik word er lichtelijk paranoia van, want ik ben, in het spel en buiten het spel, altijd eerlijk geweest. Eerlijk over mijn relatie met P. en eerlijk over mijn nieuwsgierigheid naar het spel ‘Second Life’. Maar ik geloof dat eerlijkheid nu net niet is waar het op internet om draait. Verdomme, had ik net een virtuele blingbing-ring van mijn virtuele vriendje gekregen en net een virtuele bruidsjurk in de virtuele kast hangen en daar sta ik dan. Het voelt alsof ik voor het altaar ben verlaten. Ik zou bijna naar de virtuele psycholoog gaan.
www.secondlife.com

“Ik wil het niet, ik wil het niet, ik wil het niet!” Dat riep ik al ongeveer 2 jaar tegen partner P. als hij begon over een huishoudster. “Liefje, ik zeg niet dat jij het huishouden moet doen, maar ik heb er geen tijd voor en het moet wel gebeuren”, zei hij dan altijd. Maar ik wou geen huishoudster, ik wou het niet! De gedachte dat een vreemde met haar vingers aan mijn spulletjes zit, daar kan ik gewoon niet zo goed tegen. Of dat ze misschien per ongeluk iets weggooit! Maar het huishouden zelf, daar heb ik dus ook geen zin in. En als ik ergens geen zin in heb, dan doe ik het dus niet. Met alle gevolgen van dien. Zucht. Nu heb ik ergens in een zwak moment toegegeven. Tegen P. gezegd dat hij het dan maar moest regelen. Als hij het zo graag wou. En die toezegging liet P. dus niet door z’n vingers glippen. Met als gevolg dat vandaag de Boliviaanse J. voor onze deur stond. Een Boliviaanse die een paar woorden Engels en een paar woorden Nederlands spreekt, en vooral een heleboel woorden Spaans. En ik spreek amper Spaans. “Hola J.”, zei ik toen ik de deur opende. “Buenos días seňora”, zei een vrouwtje van nog geen 1,5 meter. Gelukkig, dacht ik, het is een Boliviaanse van het type totaal-niet-neukbaar, dus ik kan haar met een gerust hart met partner P. alleen in huis laten. Daarna vloog haar mini-lijfje van het gasfornuis naar de koelkast naar de gootsteen naar de vloer naar de tafel naar het toilet naar de douche naar bad naar het bed naar het kantoor en weer terug. Verdomme, dit was een professional. Een vrouw met dé ultieme schoonmaak-blik in haar ogen. Om bijna jaloers op te worden. En met wat handen en voeten en Engels en Spaans zijn we eruit. De Boliviaanse J. komt 4 uur per week bij ons schoonmaken. “Si!”, zei ik. Maar nu ga ik de komende week eerst maar eens zelf met emmer en dweil en doekjes door het huis. Want ik wil natuurlijk niet dat de Boliviaanse J. mij een slechte huisvrouw vindt.

“I’m a Barbie girl, in a Barbie wu-hu-hurld!” Waar het hart vol van is, stroomt het weblog van over! Ik ben nu al bijna een week fanatiek bezig met het spel Second Life en als ik heel eerlijk ben, ben ik er nog steeds niet op uitgekeken. Wat zeg ik? Het wordt met de dag leuker en leuker! En dan heb ik het niet alleen over het hele virtuele seksgebeuren, want daarmee heb je het na een paar keer op wat roze ballen drukken ook wel gehad. Nee! Ik heb het hier over pure koopdrift! Shoppen! Retail Therapy! Dit spel blijkt namelijk helemaal tegemoet te komen aan mijn diepste verlangen om kasten vol met allerlei jurkjes en rokjes en pakjes en schoenen te hebben die ik maar 1 keer heb gedragen. En aangezien het hier nepgeld betreft (al schijn je 5.000 Linden dollar om te kunnen wisselen voor ongeveer 25 échte Amerikaanse dollars) kan ik bijna zoveel uit m’n dak gaan als ik wil. Zo kocht of kreeg ik de afgelopen dagen een enorme collectie kleding en schoenen. Van té foute geile stoephoer-lingerie tot gigantisch baljurken met luipaardprint. Van een lichtblauw balletpakje met tutu tot een glimmend, groen, strak latexpakje. Van een duistere gothic-jurk tot een huppelig regenboog-shirtje. En van een latex serveerstersetje tot roze kanten lingerie. “You can brush my hair, undress me everywhere.” Maar, als grote afsluiter van de modeshow kreeg ik een gigantische, witte, tule, trouwjurk! Heerlijk! Heerlijk! Heerlijk om daarin rond te lopen, als is het alleen maar virtueel. En dan is het dus de bedoeling van dit spel dat je elkaar complimentjes geeft over de kleding die je draagt. Dus de ene avatar komt de andere avatar tegen en dan is het: “Nice outfit!”, “You look hot!”, “Love your dress!”, of “You look amazing!!!” En daar ben je dan als avatar enorm mee in je nopjes. “Life in plastic! It’s fantastic!” Dit spel Second Life is eigenlijk gewoon met de Barbies spelen voor volwassenen.
www.secondlife.com