Vroeger! Vroeger zei ik in gesprekken die over ‘later’ gingen altijd dat ik voordat ik 30 werd een eigen tijdschrift wilde hebben. Of dan in ieder geval op z’n minst hoofdredacteur van een tijdschrift wilde zijn. Ik zie mezelf nog zitten. Net afgestudeerd. En ik hoor het mezelf nog zeggen. Ik voel de stelligheid nog ergens. Nog ergens ver weg. Ik zei: “Voordat ik 30 word heb ik mijn eigen tijdschrift.” En ik bedoelde: Ik wil dat iedereen mij als ik 30 word een heel tof wijf vindt. Niet alleen intelligent en met een verdomd goed lichaam, maar ook nog eens gedreven, enthousiast, lief en aardig en vooral mét een imposante CV en een nog veel imposantere carrière in het verschiet. Het ging niet om wat ik zelf wilde. Het ging om hoe anderen mij zouden zien. Want in de afgelopen jaren heb ik geleerd dat een carrière mij eigenlijk weinig doet. Dat ik, in plaats van elke dag keihard werken en dat dan minstens 60 uur per week, liever gewoon elke dag een mooie dag heb. Maar mijn liefde voor letters, taal en mooie beelden is nooit afgenomen. Ik begin zelfs meer en meer te beseffen en te voelen wat ik nu écht wil. Wat ik nu écht de hele dag wil doen. En dat komt eigenlijk neer op; het maken van mooie dingen met letters, taal en mooie beelden. Het woord ‘kunst’ vind ik overdreven, maar ik wil dingen maken waarvan vooral ikzelf blij word. En als een ander dat ook word, dan is dat héél mooi meegenomen. En zo kwam ik een paar weken geleden, heel toevallig, maar waarschijnlijk heeft het zo moeten zijn, in aanraking met het fenomeen ‘zines’; tijdschriftjes in een kleine oplage en in eigen beheer. Toen wist ik; dit is wat ik eigenlijk altijd al wilde. Dus maakte ik de afgelopen weken mijn eigen ‘zine’, zonder het gezeik van adverteerders, vormgevers, journalisten en fotografen. Een ‘zine’ met daarin werk van andere kunstenaars en dat van mijzelf. En vandaag heb ik het eerste nummer van mijn eigen ‘zine’, het Maanzinnig ATC-zine, gemaakt in een oplage van 20, verstuurd aan de 19 geweldige, creatieve vrouwen die mij hun werk stuurden. Over 2 weken word ik 30.

Ik ben een slechte huisvrouw. Niet volgens mijn eigen standaard natuurlijk, maar volgens die van mijn moeder. En waarschijnlijk ook die van mijn schoonmoeder. En ook volgens P.’s standaard. Ik erger me niet zo snel aan kattenharen op tafel. Of op de vloer. Ik erger me al helemaal niet aan kalkaanslag. En waarom zou ik ’s ochtends mijn bed opmaken als ik er diezelfde avond toch weer in moet? Zolang het aanrecht schoon is en de afwasmachine regelmatig draait, vind ik dat ik m’n best heb gedaan. Dus dat de Boliviaanse J. nu eens per week als een wervelwind langs wasbakken, toiletpotten en vloeren zoeft, en na 4 uurtjes triomfantelijk zegt; “Ies klaar”, had van mij niet gehoeven. Maar ik laat het me graag welgevallen. In het begin voelde ik me een beetje ongemakkelijk dat iemand anders mijn rotzooi aan het opruimen was, maar daar was ik binnen 10 minuten van af. Wat zeg ik? Ik begin er zelfs aan te wennen! Als de Boliviaanse J. is langs geweest heb ik het gevoel dat ik in m’n eigen hotel woon! “Ze gooit alleen wel steeds m’n halve jointjes weg”, merkte P. op. “Ah joh, gewoon allemaal in 1 keer oproken voordat ze komt”, zei ik. Want ik begin me toch een beetje aan haar en haar kwaliteiten te hechten. Zo is mijn gasfornuis nog nooit zo schoon geweest, behalve toen-ie uit de verpakking kwam. Ik durfde haast niet te gaan koken. De kussens liggen keurig gerangschikt op de bank. De 70’s fotokussens bij de 70’s fotokussens en de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens bij de Marokkaanse tierelantijntjes-kussens. Al m’n toiletspulletjes staan in een rijtje gerangschikt, mét de juiste doppen erop, en ontdaan van make-up-resten, op mijn plank. En alle flessen badschuim en shampoo staan in een soort schuine compositie langs de badrand. Ja, ze heeft gevoel voor stijl, die Boliviaanse van ons! En nu zou ik al die dingen natuurlijk ook gewoon zelf kunnen doen. Maar het is veel leuker als het voor je gedaan wordt.