Hoe doen andere mensen het? Mensen met een baan van 9.00 tot 17.00 en 2 kinderen? Een kerstboom halen, kerstballen, een piek en slingers scoren en de hele handel optuigen, inclusief 300 kerstlichtjes? De rest van het huis ook in kerstsfeer brengen, zorgen dat er genoeg kaarsen in huis zijn en glitterende en glimmende dingetjes? Dan ook nog boodschappen doen. Zorgen voor genoeg bier, wijn, fris, gerookte zalm, toastjes, kaasjes? Zorgen voor genoeg vlees voor op de bakplaat en genoeg sausjes naast de bakplaat? En dan ook nog leuke cadeautjes kopen voor iedereen en alles inpakken en voorzien van een kaartje met de juiste naam. Ik ben er al een paar dagen mee bezig. Ik vind het heerlijk om te doen, dat wel, maar ik ben al vanaf maandag volledig in de kerststemming. Hoe doen anderen dat? Maken die grif gebruik van de extra koopavonden en koopzondagen? En zelfs als ze dat doen, hoe zorgen ze ervoor dat ze rustig blijven tijdens deze hectische dagen? Ik was mijn partner P. bijna naar de strot gevlogen toen hij gisteren na zijn dag hard werken van 8.00 tot 20.00 thuiskwam, het huis in volledige kerst-staat aantrof en reageerde met een: “Nee, meisje, nee.” Daarna slaakte hij een diepe zucht en sloeg zijn ogen ten hemel. Geen greintje enthousiasme, geen spontaan ingezet ‘Oh Denneboom’, geen grote glimlach en vooral geen complimentje voor mijn kerst-styling. Niks van dat al. En dat kon ik er net niet bij hebben. “Ik doe dit ook voor jou hoor!”, schreeuwde ik. “En voor m’n ouders en voor jouw familie! Wacht maar! Later, later, later! Dan zul je met weemoed terugdenken aan de tijd dat ik het hele huis nog versierde! Later! Jij hoeft niet door die fucking drukte in de stad om kerstslingers bij de HEMA te gaan halen. En jij hoeft niet op zoek naar een cadeautje voor je vader! Weet je wel hoe moeilijk het is om een leuk cadeautje voor je vader te kopen! Weet je wel hoe druk het is in de stad!” “Jesus, meisje, doe even relaxt”, zei P. verbaasd. “Ik ben relaxt, “antwoordde ik bits, “maar dan moet je wel zeggen dat je het huis mooi vindt.” “Ik vind het prachtig”, loog hij.

Ik schrik wakker en word meteen overspoeld door de belangrijkste levensvragen: ‘Waar ben ik?’, ‘Wat voor dag is het?’, ‘Hoe laat is het?’ en ‘Hoe kom ik aan deze kater?’ Nadat ik gisteravond en -nacht heb weten te construeren en besef dat het donderdag is en ik de hele dag niks hoef te doen probeer ik weer in slaap te vallen. Ik heb hoofdpijn, spierpijn, een gore smaak in m’n mond en ik adem ook niet echt gemakkelijk. Zucht en steun. Dan realiseer ik me dat dat ademen niet zo lekker gaat omdat er een zwarte vacht tegen m’n hoofd gevouwen zit. “Bruce, ga weg”, zeg ik en duw het katertje van mijn kussen af. Maar zo gemakkelijk laat Bruce zich dus niet wegjagen. Want Bruce heeft honger. En niks zo irritant als een kat met honger. Hij springt weer op bed, gaat 20 centimeter van m’n hoofd af zitten en tikt meerdere keren met z’n pootje tegen m’n wang. Met z’n nageltjes ingetrokken, dat dan weer wel. “Bruce, alsjeblieft”, jammer ik en ga op m’n rug liggen met de dekens over me heen getrokken. Zo! Daar heeft hij mooi niet van terug. Maar net wanneer ik bijna weer in slaap ben gedommeld word ik overspoeld door een golf van misselijkheid. Bruce heeft zichzelf met zijn 4 kilo getorpedeerd vanaf het hoofdeinde richting mijn maag. “Verdomme, Bruce” roep ik nu klaarwakker. Ik zie in dat ik dit gevecht niet ga winnen. Ik moet hoe dan ook m’n bed uit. Of om Bruce uit de slaapkamer te zetten of om Bruce eten te geven. En als ik ‘m alleen de slaapkamer uit zet, dan zal hij zo hard gaan jengelen dat het in het hele huis te horen is. “Klootzak”, zeg ik terwijl hij luid miauwend voor me uit rent richting keuken. En nadat ik de voerbakjes heb gevuld met een blikje Whiskas neem ik zelf maar 2 ibuprofennetjes.

Afgelopen zaterdagnacht, club Panama met achter de draaitafels Darren Emerson. Ik ben een nachtje uit zonder partner P. en het voordeel van zonder-partner-stappen is dat ik me weer eventjes single kan wanen. Beetje andere mannen uit-checken, beetje flirten, beetje dansen. Maar als je dan met zo’n andere man aan de praat raakt, dan volgt altijd het ‘heb-je-een-vriendje-moment’. En dat moment is kut. Want als ik ‘ja’ zeg is de andere man in kwestie binnen een paar minuten weg. Want bij mij valt niks te halen. En als ik ‘nee’ zeg dan ben ik ineens aan het liegen en bedriegen. Wil je een leuk gesprek zonder verwachtingen, dan kun je het beste in de eerste minuut terloops vermelden dat je een relatie hebt. En dat weet niet alleen ik, dat weten gelukkig ook mijn vriendinnetjes. “Ik heb meteen gezegd dat we hier met onze vriendjes zijn”, zegt vriendin S. terwijl ze wijst naar 2 negers met een petje op. Ik sta op de dansvloer en glimlach naar de negers. “Ze komen uit Nigeria en zijn hier voor hun studie”, vertelt S. verder. Kijk, dat biedt nog eens flirt-perspectieven! “So you’re from Nigeria?”, vraag ik aan 1 van de jongens terwijl ik ondertussen mijn blitste dansje doe. Van links. Naar rechts. Ik check de neger uit. Zo! Deze neger weet z’n heupjes goed te gebruiken. En links. En rechts. Hij kijkt er ook nog guitig bij. Volgens mij is het een schatje. En links. En rechts. Hij pakt ondertussen m’n handen vast. Nou, vooruit, tot zover, maar niks verder. En links. En rechts. Ach, ietsje dichterbij kan best, hij weet immers dat ik een vriendje heb. En links en rechts. Lekkere aftershave. What’s you’re name?”, roept de neger in m’n oor. “Luna”, brul ik terug, “and yours?” De neger schreeuwt iets in m’n oor, maar ik versta ‘m niet. “Can’t hear you”, zeg ik en haal m’n schouders op. En links. En rechts. Hij doet nog poging, maar tevergeefs. Ik haal nog een keer m’n schouders op, maar de neger blijkt vastberaden. En links en rechts. Hij pakt z’n portemonnee en haalt daar een visitekaartje uit. En daar staat in blokletters de voornaam van mijn partner P. gedrukt. Ja. Zo hoeft het dus ook niet voor mij.