Ik schrik wakker en word meteen overspoeld door de belangrijkste levensvragen: ‘Waar ben ik?’, ‘Wat voor dag is het?’, ‘Hoe laat is het?’ en ‘Hoe kom ik aan deze kater?’ Nadat ik gisteravond en -nacht heb weten te construeren en besef dat het donderdag is en ik de hele dag niks hoef te doen probeer ik weer in slaap te vallen. Ik heb hoofdpijn, spierpijn, een gore smaak in m’n mond en ik adem ook niet echt gemakkelijk. Zucht en steun. Dan realiseer ik me dat dat ademen niet zo lekker gaat omdat er een zwarte vacht tegen m’n hoofd gevouwen zit. “Bruce, ga weg”, zeg ik en duw het katertje van mijn kussen af. Maar zo gemakkelijk laat Bruce zich dus niet wegjagen. Want Bruce heeft honger. En niks zo irritant als een kat met honger. Hij springt weer op bed, gaat 20 centimeter van m’n hoofd af zitten en tikt meerdere keren met z’n pootje tegen m’n wang. Met z’n nageltjes ingetrokken, dat dan weer wel. “Bruce, alsjeblieft”, jammer ik en ga op m’n rug liggen met de dekens over me heen getrokken. Zo! Daar heeft hij mooi niet van terug. Maar net wanneer ik bijna weer in slaap ben gedommeld word ik overspoeld door een golf van misselijkheid. Bruce heeft zichzelf met zijn 4 kilo getorpedeerd vanaf het hoofdeinde richting mijn maag. “Verdomme, Bruce” roep ik nu klaarwakker. Ik zie in dat ik dit gevecht niet ga winnen. Ik moet hoe dan ook m’n bed uit. Of om Bruce uit de slaapkamer te zetten of om Bruce eten te geven. En als ik ‘m alleen de slaapkamer uit zet, dan zal hij zo hard gaan jengelen dat het in het hele huis te horen is. “Klootzak”, zeg ik terwijl hij luid miauwend voor me uit rent richting keuken. En nadat ik de voerbakjes heb gevuld met een blikje Whiskas neem ik zelf maar 2 ibuprofennetjes.

Afgelopen zaterdagnacht, club Panama met achter de draaitafels Darren Emerson. Ik ben een nachtje uit zonder partner P. en het voordeel van zonder-partner-stappen is dat ik me weer eventjes single kan wanen. Beetje andere mannen uit-checken, beetje flirten, beetje dansen. Maar als je dan met zo’n andere man aan de praat raakt, dan volgt altijd het ‘heb-je-een-vriendje-moment’. En dat moment is kut. Want als ik ‘ja’ zeg is de andere man in kwestie binnen een paar minuten weg. Want bij mij valt niks te halen. En als ik ‘nee’ zeg dan ben ik ineens aan het liegen en bedriegen. Wil je een leuk gesprek zonder verwachtingen, dan kun je het beste in de eerste minuut terloops vermelden dat je een relatie hebt. En dat weet niet alleen ik, dat weten gelukkig ook mijn vriendinnetjes. “Ik heb meteen gezegd dat we hier met onze vriendjes zijn”, zegt vriendin S. terwijl ze wijst naar 2 negers met een petje op. Ik sta op de dansvloer en glimlach naar de negers. “Ze komen uit Nigeria en zijn hier voor hun studie”, vertelt S. verder. Kijk, dat biedt nog eens flirt-perspectieven! “So you’re from Nigeria?”, vraag ik aan 1 van de jongens terwijl ik ondertussen mijn blitste dansje doe. Van links. Naar rechts. Ik check de neger uit. Zo! Deze neger weet z’n heupjes goed te gebruiken. En links. En rechts. Hij kijkt er ook nog guitig bij. Volgens mij is het een schatje. En links. En rechts. Hij pakt ondertussen m’n handen vast. Nou, vooruit, tot zover, maar niks verder. En links. En rechts. Ach, ietsje dichterbij kan best, hij weet immers dat ik een vriendje heb. En links en rechts. Lekkere aftershave. What’s you’re name?”, roept de neger in m’n oor. “Luna”, brul ik terug, “and yours?” De neger schreeuwt iets in m’n oor, maar ik versta ‘m niet. “Can’t hear you”, zeg ik en haal m’n schouders op. En links. En rechts. Hij doet nog poging, maar tevergeefs. Ik haal nog een keer m’n schouders op, maar de neger blijkt vastberaden. En links en rechts. Hij pakt z’n portemonnee en haalt daar een visitekaartje uit. En daar staat in blokletters de voornaam van mijn partner P. gedrukt. Ja. Zo hoeft het dus ook niet voor mij.