Het zat me toch niet lekker, dat van die bikini. Ik kon het risico nemen om zonder passende bikini naar Ibiza te vertrekken, maar de kans dat ik daar wél een goed exemplaar zou vinden schatte ik niet hoog. Nee. Het moest vandaag gebeuren. Dus om 11.00 begon ik met het passen van diverse modellen bij de Bijenkorf. Daarna de H&M. En daarna naar nog meer winkels. Niks paste. Niks stond kek. Alles stond verre van sexy. Ik staarde iedere keer naar een albino walvis in een te strak slipje. Of een te strakke bikini. En dan had ik de grootste aanwezige maat aan. De fucking bloody, fucking kledingmaffia. Kut-kledinghoeren uit Italië. Kut-kledinghoeren uit Spanje. Fuck! Fuck! Fuck, ze allemaal! Ik besloot naar de C&A te gaan. Als ze ergens weten hoe Hollandse heupen in elkaar zitten, dan is het daar wel. Dacht ik. Na het passen van de vierde C&A-bikini besloot ik er even bij te gaan zitten op het bankje in de paskamer. Ik begon te denken dat het misschien toch aan mij lag. Ik was dik. Ik was niet meer een beetje lekker chubby. Nee, ik was dik. Ik was wit en dik en als het zo moest, nou dan ging ik dus mooi niet naar Ibiza. Ik was de dikste en witste van heel Amsterdam en daar kon ik wel om janken. En dat deed ik ook. Van pure frustratie. Er zat maar 1 ding op. Ik moest mijn ‘geen-tweedehands-ondergoed’ principe overboord gooien. Dus ik fietste naar Laura Dolls, dé vintage-winkel van Amsterdam. En het eerste badpak dat ik daar paste was meteen raak. Wat zeg ik? Dat badpak deed wonderen voor mijn figuur! Wat een lekker wijf was ik eigenlijk! En wat zat m’n haar goed! En die bril! Leuk zeg! Die maakte het plaatje helemaal af! Ik droeg een typisch jaren 50 badpak met een hysterische bloemenprint in zwart, groen en blauw. Het was een topstuk. Ik was een topstuk! Ik kon zo in een tijdschrift! De 2 andere fifties badpakken die ik daarna paste zaten ook als gegoten. En voor de 15 euro per stuk hoefde ik het niet te laten, dus ik rekende even later alledrie de badpakken af. En dat ze tweedehands zijn en dat een of ander vrouwtje er misschien 50 jaar geleden in heeft gepist kan me weinig interesseren. Wat? Al heeft ze zich volledig onder gescheten terwijl ze dit badpak droeg! Niks staat mij meer in de weg om straks over de stranden van Ibiza te paraderen.

Ik weet nog dat ik met mijn boekhouder praatte over succes. En dat mijn definitie daarvan waarschijnlijk een heel andere was dan die van hem. Dat succes voor hem waarschijnlijk was: veel geld verdienen. Dat mijn definitie was: een mooie dag hebben. Maar ja, wat is een mooie dag hebben nou precies? En het 1 sluit het ander natuurlijk niet uit. Gisteren kreeg ik een mailtje van Jealine, de moeder van Jarientje en oprichtster van www.shirtjemeteenmissie.nl. Een paar weken terug maakte ik voor Jarientje een cadeautje, omdat ik vind dat zieke kindjes af en toe een cadeautje verdienen. Of eigenlijk gewoon de hele dag. Ik maakte een voel-PloesiePoesie. Want Jarientje is door de tumor in haar hoofd blind en dan kon ik nog zo’n mooie PloesiePoesie maken in alle kleuren van de regenboog, als er niks geinigs was om aan te voelen, dan werd de PloesiePoesie waarschijnlijk niet zo’n succes. En al maakte de kleur voor Jarientje ook niet uit, ik maakte toch een roze, want roze is nu eenmaal dé kleur voor meisjes. Ook voor kleine blinde meisjes. De Jarientje-PloesiePoesie (scroll naar beneden naar #112) had ik voorzien van allerlei verschillende stofjes, van hard naar zacht. En de poes droeg een hele speciale halsband, met lintjes en kraaltjes en kettingen en geinige dingetjes. Het mailtje van de moeder van Jarientje vandaag: “Ik schreef je vorige week al hoe goed de PloesiePoesie zich vermaakt hier. Maar vandaag was toch wel echt het klapstuk. Niet alleen haar kussen, maar ook de PloesiePoesie moest mee naar de narcose. Dank je Luna. Het is een groots cadeau.” En toen ik klikte naar de website van Jarientje en daar zo’n klein meisje zag slapen met haar PloesiePoesie in de hoek van haar ziekenhuisbedje, toen moest ik even heel, heel hard slikken. Dat meisje had mijn PloesiePoesie meegenomen naar een heel nare en moeilijke ziekenhuiservaring. Wow. Wat een groot cadeau juist voor mij! Mijn PloesiePoesie, die gaf haar misschien een beetje troost. Of misschien geen troost, maar ze vond het in ieder geval gezelliger met de PloesiePoesie erbij. En ik geloof dat het zien van zo’n foto toch wel heel aardig in de buurt komt bij mijn definitie van succes. Na het zien van die foto durf ik in ieder geval met recht te zeggen dat ik een prachtige dag had.
www.shirtjemeteenmissie.nl

Omdat ik het al zo druk heb leek het mij verstandig om vandaag het nuttige met het aangename te combineren en vandaag samen met vriendin I. boodschappen te doen. Ondertussen elkaar op de hoogte brengen van alle lopende zaken, langs de visboer, de boodschappen voor de hele week inladen, wat lachen, langs de Turk voor groenten en daarna nog even snel een wijntje bij haar thuis. Gezellig en pragmatisch! Maar toen ik met een volledige bepakte fiets al weer bijna bij mij thuis was kwam ik er achter dat ik de verse zeewolffilet bij vriendin I. in de koelkast had laten liggen. Kut, maar ik had geen tijd om terug te gaan, dus kocht ik nieuwe zeewolffilet bij een visboer bij mij om de hoek. Daarna schilde ik de aardappelen, dopte de boontjes, kruidde de vis en ondertussen maakte ik nog wat buttons, verzond nog wat belangrijke e-mails, las de rest van mijn online en offline post, bedacht wat voor dingen ik nog in huis moest halen voor de vakantie en schonk mezelf nog een wijntje in. En toen P. thuis kwam had ik alles onder controle. Mezelf, m’n werk en het huishouden. “Wat eten we vanavond?”, vroeg partner P. toen hij z’n jas uittrok. “Aardappeltjes met sperzieboontjes en zeewolffilet met een lekker boter-sjuutje”, zei ik triomfantelijk en zeer met mezelf in m’n nopjes dat ik ondanks alle drukte toch een volledige schijf-van-5 op de tafel ging zetten. “En voor mij?”, vroeg hij. “Hoe bedoel je?’, vroeg ik. “Wat voor vlees heb je voor mij?”, vroeg hij, “je weet toch dat ik niet zo van vis houd?” En toen sloegen bij mij even alle stoppen door. “Fuck you”, riep ik, “fuck you. Weet je hoe lang ik bezig ben geweest met de boodschappen vandaag?” “Hoe lang zijn we nou al samen, ik hou gewoon niet zo van vis”, zei hij. “Godverdomme”, riep ik, “kook jij voortaan maar lekker voor jezelf, klootzak. In die 9 jaar dat wij samen zijn heb jij nog niet 1 keer voor mij gekookt. En je kan niet eens koken! Je zou hartstikke dood gaan zonder mij!” En het is dat ik er even later achter kwam dat alle boter op was. Dus het is dat ik alsnog met een chagrijnige bek naar de winkel fietste om boter te halen en dat mijn ergste agressie al was afgekoeld toen ik in de Albert Heijn langs de biefstukjes liep. Maar anders.

Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.

Vorige week bezochten vriend F. en ik het fotofestival in Naarden en naar aanleiding daarvan maakte hij bovenstaande tekening. Voortaan hier op maanisch.com weer op regelmatige basis een stripje van www.franzwilhelm.com over onze art-dates!

Ik kan teveel en ik wil teveel. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik van mezelf teveel van de dingen die ik wil ook moet. Dat ik de dingen die ik bedenk ook moet uitvoeren, terwijl het hebben van een goed idee eigenlijk ook al genoeg zou moeten zijn. Ik zou vandaag het hele huis schoon kunnen maken, dat is natuurlijk een briljant idee, maar in plaats daarvan kan ik ook gewoon de hele dag op de bank gaan liggen en nog een keer de ‘Oprah dvd-box’ kijken. Mijn probleem is dat ik dan niet kan genieten van die ‘Oprah-dvd-box’, maar dat ik me dan de hele dag schuldig voel dat ik niet heb opgeruimd. En zo gaat het ook met andere goede ideeën. Ik heb pas rust in m’n hoofd als ik een idee uitvoer, maar het probleem is dat ik tijdens het uitwerken van ideeën, meteen weer nieuwe ideeën krijg. En dan heb ik ook nog allemaal opdrachten die ik voor een bepaalde tijd moet uitvoeren. En dan heb ik ook nog 3 beurzen de komende 2 maanden, waar ik de PloesiePoesies mag exposeren of verkopen. Ik heb het dus een beetje moeilijk. In m’n hoofd. Storm in m’n hoofd. Of meer een orkaan eigenlijk momenteel. Zoveel te doen en zo weinig tijd. En het is voor het eerst in m’n leven dat ik mezelf betrapte op het zinnetje: “Ik ben nodig aan vakantie toe.” Gelukkig gaat dat ook gebeuren, want over 2 weken gaan P. en ik met 6 anderen naar Ibiza. Maar ja, voor die vakantie moet ik nog zoveel regelen: nieuwe slippers, nieuwe bikini, zonnebrandcrème factor 80. En nog veel meer. En dan ken ik ook nog eens teveel leuke mensen en ik wil ze ook allemaal graag zien. En het grootste probleem dat ik mezelf aandoe is dat ik met iedereen contact wil houden, maar dat dat me gewoon niet lukt. En daar voel ik me dan weer schuldig onder. Ik wil iedereen die mij mailt terugmailen. Nee, van mezelf moet ik iedereen terugmailen. Nee, ik zit zelfs al hele mailtjes in m’n hoofd terug te schrijven, ik vergeet ze alleen uit te schrijven op m’n computer en op ‘send’ te drukken. Ik kan teveel. En ik ken teveel mensen. Het enige dat ik niet kan is ‘nee’ zeggen. Vooral niet tegen mezelf.