Het is misschien wat laat, maar de laatste weken ben ik voor het eerst in de 8,5 jaar dat ik dit weblog bijhoud pas écht bewust van het feit dat ik gelezen word. Nu wist ik dat natuurlijk al jaren, want dat kan ik ook al jaren zien aan m’n statistieken, maar op de een of andere manier voelt het anders nu. De laatste weken. Vooral ook omdat er zich in mijn statistieken een bepaald soort weblog-ramptoerisme manifesteert. Er gebeuren heftige dingen, dus dan krijg je automatisch meer bezoekers. En ook automatisch meer reacties. Zowel positief als negatief. Logisch. De eerste jaren schreef ik hier voornamelijk over seks en drugs en dus stond ik bekend als een ‘shockblogger’ of ‘dat meisjes dat die vibrators test’ en ‘die van de drugs’ en ook dat was logisch. Al was ik blij dat m’n ouders niet meelazen. Dat dan weer wel. Maar een paar jaar geleden kregen m’n ouders internet en ik zei: "Jullie mogen alles lezen, maar ik wil het er niet over hebben. Als jullie er problemen mee hebben, dan moeten jullie het gewoon niet meer lezen." Een tijdje terug vertrouwde m’n moeder me wel toe dat ze m’n hele archief ooit heeft doorgenomen en zich kapot is geschrokken. En ik denk dat ze ook nu nog wel eens moet slikken bij sommige teksten. Al weet ze ook dat ik in het dagelijks leven niet alleen de Luna ben die stukjes schrijft. Want het blijft altijd maar een klein stukje van mij dat ik deel. Het overgrote deel blijft bij mij en bij degenen van wie ik houd en dat wat ik wil delen met de rest van de wereld, dat deel ik. En dat betekent nu dat ik niet alleen 1500 onbekende bezoekers per dag vertel over mijn hoogte- en dieptepunten. Maar ook mijn ex. De vrienden van mijn ex. De familie van mijn ex. De ex van m’n nieuwe verkering. Zijn familie. Zijn vrienden. Mijn familie. En God weet wie nog meer. Maar ondanks alle reacties, positief en negatief, online en offline, haal ik geen stukjes weg, haal ik geen reacties weg en ik doe al helemaal niet aan IP-bans. "Vind jij het vervelend dat ik van alles op het internet zet?", vroeg ik aan hem. "Nee, die site hoort bij jou toch?", zei hij. En dat was precies het goede antwoord. Dus niet dat het verder iemand wat aangaat, maar ik had gisteren een orgasme dat wel 3 minuten duurde.

Vorige week kwamen m’n ouders voor het eerst kijken en een paar dagen logeren in m’n tijdelijke pannenkoekenhuisje. En omdat het pannenkoekenhuisje een eigen oprit heeft konden ze ook voor het eerst met de auto naar Amsterdam komen. En ja, met de auto komen biedt natuurlijk meteen meer meeneem-mogelijkheden. Voorheen namen m’n ouders als ze kwamen logeren altijd wat superlekkere blikjes mee om de poezen te verwennen. Nu hadden ze plastic tassen vol met boodschappen voor mij meegenomen. Want dat kon ik vast allemaal goed gebruiken, hadden ze bedacht. Afbakbroodjes, zakken met senseo-pads, een kilo kaas, 6-packs witbier, shampoo, haarverf, schuursponsjes, een tosti-ijzer, zakken spaghetti en macaroni, 5 kilo aardappelen, en nog veel en veel meer verscheen er uit de tassen. En zoveel liefs en zoveel cadeautjes zorgden voor een breekmoment. Dikke tranen terwijl ik alles in m’n keukenkastjes aan het opbergen was. "En ik heb ook al een wasmachine en een oventje en een magnetron en een stofzuiger en een bank van jullie gekregen", snikte ik, "en ik had eerst alles en nu moet ik weer helemaal opnieuw beginnen." "Daar ga je toch niet om janken?", zei m’n moeder. "Ik ben godverdomme 33", zei ik. "Nou en?", zei m’n vader. En dat was dat, vonden ze. Al stort ik helemaal van boven naar beneden, m’n ouders zijn er altijd voor me om me weer op te rapen en me een zetje in de goede richting te geven. En een extra zetje gaven ze me afgelopen vrijdag, na hun logeerpartij in Amsterdam, door me af te zetten bij het nieuwe huis van m’n nieuwe verkering. Toen ik hem ontmoette was ik net weg bij P. en woonde hij nog samen met een andere vrouw. Niet echt de allerbeste start om er eens lekker tegenaan te gaan samen. Om eens lekker helemaal optimaal van elkaar te gaan genieten en allemaal leuke dingen te gaan doen. Want op de achtergrond speelden er altijd dingen mee die soms veel groter en ingewikkelder waren dan onze verliefdheid. Zo groot en ingewikkeld dat ik af en toe dacht; ik kan m’n eigen shit niet eens dragen, dus die van jou kan ik er zeker niet bij hebben, waar ben ik mee bezig? Maar toch altijd en meteen daarna; ik wil hiervoor gaan, ik weet het zeker. En hij wilde dat ook, en hij wist het ook zeker. Vandaag stond ik in zijn nieuwe huisje het plafond van z’n badkamer te verven. In zijn nieuwe huisje in Tiel. In de plaats waar mijn ouders wonen. In de plaats waar ik geboren ben. De plaats waar mijn verleden ligt. En sinds kort ook weer een stukje van mijn toekomst.

Dat het 10 weken na het beëindigen van een relatie van 10 jaar allemaal wel heel snel gaat, dat had ik zelf ook al wel bedacht natuurlijk. "Ik vind je heel erg leuk", zei ik, "echt héél, héél leuk, en je haar zit ook heel goed, vooral als je het net hebt afgeschoren en dat het dan zo geinig voelt als een harde borstel, maar eigenlijk is een nieuwe relatie het laatste waar ik op zit te wachten momenteel. Dus ik bel je over een jaar wel weer en dan heb ik alles wat meer uitgekristalliseerd en dan kom je lekker bij me eten." "Ik begrijp het", zei hij. Maar ja, daarna lig je ’s nachts toch te malen hè? Want had ik hem nu op pauze gezet omdat ik écht niet op hem zat te wachten, of omdat ik niet op de reacties van anderen zat te wachten? Omdat ik bang was om m’n vrienden te vertellen dat ik alweer zo snel na P. in de armen van een andere man lag? Of aan m’n ouders? Of omdat ik het oneerlijk vond naar P. toe? Omdat anderen vonden dat ik eerst maar eens een poosje alleen moest zijn na een relatie van 10 jaar. Omdat ik eerst maar eens de dingen in m’n eentje moest verwerken. Maar een handleiding ‘hoe verwerk je de dingen’, die krijg je er nooit bij. En bij het advies ‘neem even lekker de tijd voor jezelf’ wordt nooit verteld hoe je dat dan precies moet doen. Alle tijd is toch van mijzelf? Ik geef toch al altijd invulling aan die tijd? Ook zo’n mooi cliché; je moet de dingen een plekje geven. Hoe dan? Lekker op de bank gaan zitten staren naar de muur en dan ondertussen de dingen een plekje geven? Flikker op. Dan kan je volgens mij een paar jaar op die bank blijven zitten en dan ben je nog geen ene reet opgeschoten. Het enige wat ik kan doen is elke avond gaan slapen, de volgende ochtend weer opstaan, de dingen doen die ik moet doen en kijken wat er die dag verder op mijn pad komt. En op mijn pad was nu deze man gekomen en als ik heel eerlijk naar mezelf toe was, en dat bleek achteraf toch eigenlijk het allerbelangrijkste, dan had ik er dus helemaal geen zin in om een jaar te moeten wachten om hem weer te zien. En ook geen paar maanden. En geen weken trouwens ook. "Ik heb me bedacht", zei ik. En daarna pakte hij midden in de nacht z’n auto en reed van Groningen naar Amsterdam.

Ik zei:
"Ik wil geen kinderen."
"Ik moet er niet aan denken. Echt niet, echt niet, ik wil het niet, ik wil het niet."
"Ik ben een goede moeder maar bewust kinderloos."
"Ik kan die verantwoordelijkheid niet aan."
"Dan zit ik daar de rest van m’n leven aan vast! Ja, doei!"

En dan staat er een gescheiden man met kind voor je.

"Doe eens rustig aan."
"Ik zou hem lekker alleen gebruiken voor de seks."
"Maar met zijn kind heb jij toch helemaal niks te maken?"
"Je gaat echt veel en veel te snel."
"Je hoeft z’n dochter toch niet te zien als je dat niet wil?"
"Het gaat toch om hem, niet om dat kind?"

Maar de liefde laat zich dus niet leiden.
En al helemaal niet door anderen en hun goedbedoelde adviezen.

En als ik niet bereid ben om in de toekomst ook af en toe zijn dochter te zien.
Of als ik zijn kind dus écht heel erg stom zou vinden.
Of zij mij.
Dan is het niet eerlijk voor mij en al helemaal niet voor haar om verliefd te worden op haar vader.
Al was ik dat eigenlijk al.
Dus.

"Kijk een vis."
"Nee, joh."
"Echt wel, kijk!"
"Je hebt gelijk!"
"Dat zei ik toch!"
"Maar kijk je wel een beetje uit bij dat water?"
"Ja hoor."
"Want die balk is glad, straks val je erin."
"Nee hoor."
"Blijf maar gewoon een beetje van de kant."

Dan ineens 5 vingertjes in mijn hand.

En zo sta je ineens met je ex voor je oude huis met een poezenlijkje in een blauwe IKEA-tas te wachten op een taxi richting dierencrematorium.

Een Gauiloise blauw.
Een Gauiloise rood.

"Hoe gaat het verder met je?", vroeg P.
"Kut", zei ik.
"Wat dan?"
"Breek me de bek niet open."
"Nu al problemen met mannen?"
"Niet op de manier die je denkt."
"Heb je een vriendje?"
"Ja."
"Is-ie groter dan ik?"
"Ja, wat dacht jij dan? Hij slaat je zo in elkaar."

Lachen.

"Ken ik hem?"
"Nee."

Dan toch die tranen.

"En hij heeft vanmorgen een kut-uitslag van een ziekenhuisonderzoek gekregen en ik maak me hartstikke zorgen en ik ben er gewoon misselijk van en dan nu ook Digweed dood en ik ben zo moe en ik zie het soms helemaal niet meer zitten en het is me gewoon allemaal veel en veel te veel af en toe", snikte ik.

Daarna reed de taxi voor.
En ik tilde de IKEA-tas met John in de kofferbak.

Vanmorgen belde mijn ex-buurman om te vertellen dat kater John Digweed vannacht is overleden… John at en dronk al een tijdje slecht en ik ben vorige week nog langsgegaan om te kijken hoe het met ‘m ging… "Ga toch maar even langs de dierenarts", zei ik toen. Daar bleek dat hij een vergrootte lever had, maar medicijnen, een infuusje en dwangvoeding hebben niet geholpen… Vannacht heeft John zelf een plekje onder de bank gezocht om voor altijd te gaan slapen… En al woonde hij al een maand niet meer bij mij, toch was het mijn allerliefste poezenmannetje… En godverdomme wat ben ik nu verdrietig…

Hij zei een paar weken geleden dat het misschien wel een goed idee was om te gaan sporten. "Ben ik te dik ofzo?", vroeg ik meteen. Maar hij zei dat rennen echt heel lekker kon zijn en dat het echt iets voor mij was. "Je wordt er rustig van", zei hij. “Ja, doei! Ik doe niet aan sport!”, was voorheen meestal mijn vaste antwoord als iemand over bewegen begon, en dat was ook precies wat ik tegen hem zei: "Ja, doei, echt niet dus hè, echt niet!" Maar de volgende dag stond ik op en jogde op m’n simpele sneakertjes volgens een simpel jog-schema en ik dacht daarna: nou, ik ben in dit kwartiertje dan wel ongeveer 4 keer hartstikke dood neergevallen, al was ik de helft van de tijd aan het wandelen, maar uiteindelijk was het toch best wel lekker en doe me nu maar een biertje, want ik heb ‘m verdiend. En zo ging dat dan 4 keer achter elkaar. Ik kreeg er zelfs schik in. "Als je nog meer gaat rennen moet je echt wel goede renschoenen kopen hoor Luun", zei iedereen, "want anders krijg je blessures." Dus ik goede renschoenen kopen. Roze Nikes. En met die roze Nikes zweefde ik over de Amsterdamse grachten en het ging allemaal helemaal volgens het simpele jog-schema en ik zou binnen een paar maanden non-stop 5 kilometer kunnen lopen, dat was het plan. Tot ik tijdens het verhuizen door m’n rug ging en een maand amper kon lopen, tillen en al helemaal niet kon rennen. Heel m’n jog-schema naar de klote! Godverdomme! En toen gebeurde er iets wat ik zelf nooit voor mogelijk had gehouden; ik miste het rennen. Ik miste het bewegen! Ik! Ik die in 33 jaar nog nooit aan sport had gedaan! Ik! Dus toen 2 weken geleden m’n rug weer okay was en ik weer kon rennen hier in de polder in Amsterdam-Noord stond ik om 6.00 ’s ochtends met tranen in m’n ogen te genieten van alle bloemetjes om me heen en daarna de opkomende zon en dan ondertussen de meest trancy trance-plaat van Armin van Buuren op m’n iPhone en godverdegodver wat was het leven toch eigenlijk prachtig!!! Ik ging dus initieel niet rennen om af te vallen. Ik ging rennen om m’n hoofd leeg te krijgen. Dat soort dingen. M’n alcoholverslaving inwisselen voor een endorfineverslaving, dat vooral. Gezond doen. De controle over m’n lichaam krijgen. Kijken of ik het kon. En ik kan het! Want ik was dus niet te dik ofzo. Echt niet! Maar ik ben de afgelopen 3 maanden wél 8 kilo afgevallen. En die kon ik stiekem best missen.