Nadat ik gisterochtend om 5.30 weer een rondje over het bouwterrein had gemaakt en om 8.00 nog een keer en om 9.30 nog even checken bij een buurvrouw die het weekend was weggeweest zakte de moed me volledig in de schoenen. Gelukkig kwam m’n moeder langs zodat ik tegen haar aan kon huilen, al had ik dat de afgelopen 2 dagen eigenlijk al meer dan genoeg gedaan. Er bleek ook nog een heleboel oud zeer te zitten en dat komt er in tijden van complete wanhoop natuurlijk meteen uit: "En ik voel me weer hélemáál als vorig jaar!"

Maar!
Maar!
Maar toen stond de buurvrouw voor de deur: "Hij zit in de winkel hoor, ze gingen net open en er zitten 2 katten opgesloten, een rode en een zwarte."
Dus ik rennen naar de outlet-store om de hoek!

"Zit hier een zwart poesje?", vraag ik hoopvol.
"Ja, er zit een klein zwartje en een dikke rode", zegt het oude winkelmannetje.
"Oh, echt?"
"Ik ben hier helemaal niet blij mee."
"Nou, ik ben er helemaal wel blijhijhij mee", snik ik hysterisch, "ik me 2 dagen kapot gejankt en het is m’n kihihind en m’n oudste kat en we hebben samen al heel veel meegemaakt hohohoor."
Het oude winkelmannetje bind meteen in en wrijft over m’n schouder: "Och, meidje, toch, ga maar snel kijken, ze zitten achter in de loods."
En achterin de loods zie ik nog net het zwarte kippenkontje van Bruce achter een stel dozen verdwijnen. En ik hoor het belletje van z’n bandje ook nog rinkelen.
"Het is ‘m, het is ‘m", roep ik en ik begin nu van blijdschap nog veel harder te janken en te lachen door elkaar, "ik ga een mandje halen en een blikkieblikkie om tegenaan te tikken en wat brokjes en als-ie hier gepoept of geplast heeft dan moet je het maar komen zeggen, want dan ruim ik alles op en ik stofzuig meteen je hele winkel erbij! Echt waar hoor! Ik ben zo blij! Ik dacht dat-ie hartstikke dood was!"

Een kwartier ‘blikkieblikkie’ roepen later durft Bruce eindelijk onder z’n schuilplaats vandaan te komen en heb ik m’n kat-in-bakkie! En eenmaal thuis drinkt Bruce wat en eet Bruce wat. En wil meteen weer terug naar buiten.

Dacht het niet.

Ik heb zo asociaal veel lieve mailtjes, sms-jes en twitter-berichtjes gekregen dat ik nooit iedereen persoonlijk kan bedanken voor al het online en offline meeleven! Dus; heel, heel, heel erg bedankt!!!!!!

Naar aanleiding van mijn bruce-is-zoek-briefje werd ik gisterochtend gebeld door een buurvrouw. Haar man had zondagnacht een zwart poesje bij het bouwterrein zien rondlopen, daar kon ik misschien wel even een kijkje gaan nemen.

Dus ik naar het bouwterrein. "Blikkieblikkieblikkie."
En ik een paar uur later weer naar het bouwterrein.
En een paar uur later weer.
En weer. "Blikkieblikkieblikkie." 

Terwijl ik terugloop van m’n laatste checkronde op het bouwterrein komen er 2 grote, wat oudere vrouwen me tegemoet lopen.
"Zoek je een poes?", vraagt 1 van de vrouwen.
Oh God. Dit lijkt me ineens een zeer geschikte plek om aangerand te worden door 2 lesbiennes van een kilootje of 100 per stuk. En m’n dag was toch al naar de klote, dus dit kan er ook nog wel bij.
"Ja", zeg ik, maar niet de jouwe, denk ik.
"Er loopt er hier eentje", zegt een lesbo en ze wijst richting een bosje.
Mijn hart begint ineens sneller te kloppen.
"Echt?", vraag ik.
"Ja, een klein zwartje."
"Echt?"
M’n hart gaat nog sneller kloppen en ik loop richting het bosje en zie een zwart poesje met een kippig zwart kontje. Dat kan alleen maar de kont van Bruce zijn! Dus ik grijp het poesje zachtjes bij z’n nek en til ‘m op.

Een seconde later sta ik oog in oog met een niet-De-Bruce. En de niet-De-Bruce vindt het net zo’n onaangename kennismaking als ik. De niet-De-Bruce begint als een dolle om zich heen te maaien en zet z’n nagels diep in m’n hand en pols.

"Au", zeg ik zielig.
"Was ’t ‘m niet?, vraagt een lesbo nadat de poes onder een auto is gevlucht.
"Weet je, ik weet het eigenlijk niet eens zeker", zeg ik, "want de mijne heeft een bandje om en deze niet, maar die kan-ie kwijt zijn geraakt en misschien heeft-ie van de stress en ellende en geen water en brokjes wel een heel andere blik in z’n ogen gekregen."
"Je herkent je eigen kat heus wel", zegt de lesbo lief, "ga maar even onder de auto kijken, wij wachten nog wel even hier."
En terwijl ik op de grond lig om het zwarte poesje nog eens diep in de ogen te kijken, zie ik meteen dat het écht niet-De-Bruce is.

"Ik heb Bruce al een paar uur niet gezien", zei ik gistermiddag tegen de verkering. "Misschien ligt-ie gewoon lekker ergens te loungen buiten", zei hij, "het is hartstikke warm." "Ja, maar hij gaat nooit naar buiten in de hitte, dan ligt-ie altijd binnen en hij ligt nergens binnen", zei ik. Maar er was nog geen reden tot paniek vond de verkering en dat vond ik eigenlijk ook. Maar aan het einde van de middag werd ook J. een beetje ongerust, want Bruce komt altijd even buurten als-ie buiten speelt, of hij blijft gewoon in onze eigen tuin en het is gewoon geen held, het is een poezenmietje, maar wel ons poezenmietje. En met ieder uur dat verstreek ben ik voor het gemak steeds maar uit gegaan van erge dingen, want dan kan het uiteindelijk alleen maar meevallen, of ik ben enigszins voorbereid op het identificeren van een poezenlijkje of het aannemen van z’n zwart-met-roze-stipjes-bandje, omdat de rest al opgevreten is door de maden,al heeft de verkering gezegd dat hij dat dan wel zal doen, maar ik wil Bruce liever gewoon weer heelhuids terug, want het is gewoon mijn Baby Bruce, maar iets in me zegt dat dat niet meer gebeurd, en als Bruce dus niet terugkomt, dan betekent dat voor mij dat er 3 katten dood zijn in iets meer dan een jaar en dat is voor niemand leuk, maar al helemaal niet voor een totaal doorgeflipt poezenvrouwtje als ik! En ze gaan ook nog allemaal volgens het principe first in, first out en ze gaan ook steeds jonger dood en m’n bedrijfslogo is ook Bruce, aan alle PloesiePoesie-producten hangt een labeltje met Bruce, het plekje in de kast naast me met de zwarte stofjes is van Bruce, al m’n computer-inlogcodes hangen samen met Bruce, m’n desktop-wallpaper is Bruce en Bruce vertegenwoordigd m’n laatste liefdeslijntje met Amsterdam en dat beest heeft godverdomme zoveel geld gekost en hij heeft al zoveel operaties en ellende meegemaakt en ik heb al zoveel tranen om ‘m gelaten en het ging zo goed met hem en hij is hier in Tiel helemaal opgebloeid en hij vond het zo lekker om buiten te spelen en hij is zelfs sociaal geworden naar andere mensen toe en hij ging bij iedereen op schoot, dus het kán gewoon niet dat-ie dood is. Blikkieblikkieblikkie!

1. We gingen de camper ophalen in Eindhoven en kregen meteen een klapband bij Zaltbommel. Verkering J. stuurde de 3400 kilo wegende Camper met zoveel souplesse naar de vluchtstrook dat ik niet eens bang was.

2. We waren wel héél zielig! De feestvreugde van joehoe-we-hebben-een-camper sloeg toch wel lichtelijk om in waar-zijn-we-aan-begonnen.

3. Een ANWB-mannetje zette het reservewiel onder de camper en eenmaal thuis besloten we om maar gelijk 4 totaal nieuwe banden eronder te laten zetten. Met de achterliggende gedachte: better safe than sorry.

4. De mamma van Luna hielp mee met het naaien van gigantisch bijpassende kitsche gordijntjes in oranje en bruin.

5. En ook de rest van het interieur van de camper is 1 groot retro-gebeuren! Mooi! Zo leuk! Ik word er zo blij van!

6. Voor onze grote vuurdoop reden we naar een camping op de Veluwe, maar ik was, ondanks de nieuwe banden, nog steeds bang voor autopech of dat de verkering een hartaanval zou krijgen en ik dan niet zou weten hoe ik moest rijden of dat ineens de wereld zou vergaan of overstekende herten. "Rijd je lekker liefie?", vroeg ik de hele tijd. "Ja, ik rijd heerlijk", zei hij. "Echt?" "Echt?" "Echt?" "Echt?" Pas na een uurtje rijden (maximaal 85 kilometer per uur) kon ik m’n angst loslaten en genieten! En zwaaien naar iedereen die langsrijdt: "Joehoe, motherfuckers! Wij hebben een hele gave camper!" Ondertussen draaiden we liedjes uit 1973 (het geboortejaar van de camper!).

7. Ik heb m’n hele leven lopen spugen op het campingleven: "Stom! Niks voor mij! Ik lig liever in een hotelbed." Maar ik vond het dus helemaal geweldig. Er was plenty of toiletpapier, wij zaten tussen de bejaarden met allemaal héle lelijke campers en caravans, het frietje in het caming-cafetaria smaakte heerlijk en de campingdouche was beter dan die van thuis.

8. Samen 5 uur lang ge-skip-bo’t en ik heb geen 1 keer gewonnen.

9. Prosecco uit een plastic wijnglas. Leuker wordt camperen niet! Met waxinelichtjes erbij, toastje met wat kaasjes, gordijntjes dicht, goddomme wat fijn!!

10. Van de banken een bed gemaakt en als de verkering helemaal diagonaal ligt, dan pas ik er precies tegenaan! Heerlijk geslapen. En dan wakker worden met tsjilpende vogeltjes op de achtergrond. Nice!

11. Oploskoffie!
Nice!

12. IKEA-style ontbijten met een broodje knakworst met mosterd, mayonaise en gebakken uitjes. Ook nice!

Het plan is om over 2,5 week, samen met deeltijd-dochter S. (die een eigen bed heeft (mét retro-dekbed uiteraard) boven de bestuurders- en bijrijdersstoel) voor 2 weken naar Italië te vertrekken. Misschien besluiten we uiteindelijk om lekker in Duitsland te blijven, maar fuck it! Camperen is vrijheid!

Soms zit het mee en soms zit het tegen, maar qua hoeveelheid slaap die ik de laatste week heb gehad zit het vooral tegen. Ik dank de Here Jezus Christus en de Heilige Maagd Maria op mijn blote knietjes dat ik toch zeker 3 uur per nacht meepik. En tijdens de uren dat ik niet slaap vraag ik me af of alle mannen snurken, en dat moet haast wel, want na een week amper slapen weet je gewoon niet eens meer wat het is om normaal te slapen en je kan je geen nacht meer herinneren waarin je gewoon lekker naast elkaar lag en het enige geluid dat je kon horen het geluid van het tingeletangel-wind-ding buiten in de tuin was. En ja, natuurlijk, net in het halfuurtje dat ik wél lekker lig word ik wakker van m’n eigen niet-optimaal-functionerende lichaam. Pijn! Pijn! Pijn! "Liefie, liefie", zeg ik terwijl ik m’n verkering wakker schud, "er zit iets niet goed." "Wat is er dan?", vraagt hij. "Volgens mij liggen de matrassen niet vlak. Ik heb het gevoel dat ik met m’n hoofd achterover lig. Een beetje in een helling van 5 graden. Ik heb helemaal een raar gevoel in m’n bovenlijf. Ik ben helemaal misselijk. "Ach, schatje toch, kom maar hier", zegt hij en hij trekt me lepeltje-lepeltje naar zich toe en gaat weer verder slapen. "Hé, joehoe, ik meen het hoor, hier zit het heel raar", zeg ik, en ik leg zijn hand tussen m’n borsten, "hier voelt het raar. Ontploft. Volgens mij heb ik een lekkende hartklep. Misschien moeten we de ambulance bellen? Je weet het niet." "Schatje, dat is gewoon je maag", zegt hij. "Kan ook", zeg ik. "Maar dan voelt die niet goed hoor. Misschien is-ie geperforeerd? Dat kan hoor, dat heb ik wel eens gezien op televisie. Maagperforatie! Zou het van dat glaasje whiskey komen? Of…" "Liefie, ga eens gewoon rechtop zitten", zegt hij, "je hebt gewoon last van brandend maagzuur." "Oh", zeg ik. En nadat ik rechtop zit bedenk ik me dat het Engelse ontbijt van die ochtend, daarna de hele middag niks en daaroverheen een frietje met, een frikadel speciaal, ’s avonds nog een gezellig kaasplankje en dit alles weggespoeld met eigenlijk alleen maar heel veel koffie en wijn en dus een whiskey niet echt heel veel wonderen zullen hebben gedaan voor mijn interne huishouding. Oorzaak, effect, zo simpel is het! En van de gedachte dat ik géén lekkende hartklep of maagperforatie heb, had ik in principe in een zorgeloze slaap kunnen vallen. Ware het niet dat de verkering weer begon te snurken.

"Zo dom als een …?", vraag ik.
"Varken", zegt mevrouw B.
"Ja, die zien er wel dom uit hè? Maar dat is niet het goede antwoord."
"Koe", zegt mevrouw J.
"Nee, ook niet goed, weet u het misschien mevrouw O.? Zo dom als een …?"
Ik zie mevrouw O. denken.
"Klein vogelijn op groene tak", begint ze even later, "Wat zingt g’een lustig lied."
En ach, dan zing ik ook maar mee, en als ik inval, zingen we ineens met de hele afdeling: "Wij hebben in ons hele boek… zo’n vrolijk wijsje niet… Oooh zeg ons, zeg ons aardig beest… Wie of uw meester is geweest… Oooh zeg ons zeg ons aardig beest … Wie of uw meester is geweest!"
"Het goede antwoord is ‘Zo dom als een gans’, maar ik vind dat de punten voor deze vraag naar mevrouw O. gaan, want die heeft heel mooi gezongen, vinden jullie dat goed?"
Iedereen vindt het goed.
"Gooit u even met de dobbelsteen mevrouw O.?", vraag ik.
Mevrouw O. gooit groen.
"Een groene vraag voor mevrouw O.!", roep ik.
Maar nog voordat ik een kaartje met een groene vraag kan pakken begint mevrouw O. te zingen: "In een groen, groen, groen, groen knollen, knollenland, daar zaten 2 haasjes…"
En fuck it, gewoon weer met z’n allen: "heel parmant… en de 1 die blies de fluiten, fluiten, fluitenfluit… en de ander sloeg de trommel!"
"Ja, u denkt zeker onder de groene vraag uit te komen door te gaan zingen, mevrouw O.? Maar zo zijn we niet getrouwd hoor! Hier komt de vraag: wat voor kleur hebben vergeet-me-nietjes?"
"Blauw", zegt mevrouw K.
"Heel goed!", zeg ik.
Even later gooit meneer de R. oranje.
"Een oranje vraag voor meneer de R.!"
"Meneer de R. kunt u dit gezegde misschien afmaken?"
Meneer de R. kijkt me aan.
"Er is geen koe zo bont of…?"
"Ehm, jajaja, ehm, de here Jesus, jaja, gezegend zij gij, Jesus, jajaja, Amen", zegt hij.
"U bent vroeger toch boer geweest?"
"Jajajajajajaja."
"Nou, dan moet u dit gezegde toch wel af kunnen maken; er is geen koe zo bont of…?"
"Melk, melk, melk."
"Ik reken ‘m goed hoor meneer de R."
"Jajajaja, gezegend, Here Jesus, Amen", zegt hij.

En inderdaad; Here Jesus Christus! Ik heb m’n roeping gevonden! Als ware ik Gaston Starreveld speel ik sinds kort elke vrijdagochtend voor quizmaster bij de demente bejaarden! Met supersimpele vragen die door iedereen door elkaar en voor elkaar worden beantwoord en ik vind het leuk! Zo leuk! Here Jesus Christus! Amen!