OP REPEAT: LUNA HEEFT NERGENS SPIJT VAN

In een grijs verleden schreef ik samen met Kaat, Zezunja, Esther en Octavie voor het NietLief-collectief. Iedere week gaven we elkaar een schrijfopdracht. En omdat ik vandaag even geen zin heb om te schrijven, en omdat het NietLief-collectief niet meer bestaat (en die site ook niet meer) en omdat ik het wel prettig vind dat alle stukjes die ik online schreef op 1 plek verzameld zijn; de komende dagen wat stukjes op repeat. Hieronder een stukje naar aanleiding van de vraag; Waar heb je spijt van? Geplaatst op 7 juli 2007.

Ik vind spijt de meest zinloze emotie die er bestaat. Wat als? Wat als ik toen? Maar misschien had ik toen? Misschien? Misschien had ik vroeger vaker naar mijn opa’s en oma’s moeten gaan toen ze nog leefden, dan had ik ze beter leren kennen. Misschien had ik in mijn studententijd wat rustiger aan moeten doen, ik heb zoveel drugs gebruikt dat ik waarschijnlijk op mijn 80’ste op een speciale afdeling voor xtc-bejaarden terecht kom. Misschien moet ik af en toe wat minder drinken, want iedere keer als ik ’s ochtends wakker word met een kater neem ik me voor dat dit écht de laatste keer is geweest. Misschien had ik wat vaker op bezoek moeten gaan bij die vriendin die kanker had. Misschien had ik toen die ene keer niet vreemd moeten gaan. En die andere keer ook niet. Dat waren niet zulke chique acties. Misschien had ik het van die ene keer niet moeten vertellen. En van die andere keer juist wel. Misschien had ik mijn studie psychologie wel af moeten maken. Misschien had ik juist toch voor mijn werk in de verstandelijk gehandicaptenzorg moeten kiezen. Misschien had ik toen niet naar hem moeten luisteren, omdat hij niet het beste met mij voorhad, al dacht ik van wel. Misschien had ik dat stukje niet moeten schrijven. Misschien had ik toen ik problemen had op m’n werk wat assertiever moeten zijn, wat meer van me af moeten bijten. Misschien had ik toch voor dat blauwe jurkje in plaats van dat rode jurkje moeten gaan. Misschien had ik vanmorgen toch maar kaas in plaats van ham op mijn brood moeten nemen. Iedere misschien is een keuze. En iedere keuze maakte ik uiteindelijk zelf. Ik. En niemand anders. Ik had op ieder moment van de 31 jaar dat ik leef dingen anders kunnen doen. Gewoon iets anders kunnen kiezen. Het blauwe jurkje in plaats van het rode. Maar dat deed ik niet. Ik deed het zoals ik het deed. En iedere keuze was uiteindelijk goed. Want iedere keuze, hoe futiel ook, heeft mij gebracht tot dit moment. Nu. Spijt hebben is het niet accepteren van wie je nu bent.