OH, HOW WE LOVE TO WEAR A BADGE

Ik heb reizen met de trein nooit een probleem gevonden. Nu heb ik ook geen rijbewijs, dus ik moet wel als ik verder wil komen dan Tiel, maar de wereld een beetje langs me heen zien gaan, muziekje op m’n oren; ik vind het fijn. Dus dat ik elke maandag bijna 2 uur heen en 2 uur terug moet reizen om te werken bij Mail & Female vind ik geen enkel probleem. Daarnaast; Mail & Female is geopend van 11:00 tot 19:00, dus ik reis, lekker rustig, altijd buiten de spits.

Dus ook afgelopen maandag zat ik in een zo goed als lege trein van Tiel naar Utrecht. Muziekje op m’n oren, klaar om de werkweek te beginnen. Als de conducteur langskomt om m’n vervoersbewijs te checken zet ik keurig m’n koptelefoon af, zodat ik ‘m kan begroeten en aan kan kijken terwijl hij m’n NS-business-card scant. Want zo ben ik opgevoed. Als je een interactie hebt met iemand, bij de kassa, in een café, bij de apotheek, in een restaurant; dan kijk je diegene aan. En het zou helemaal leuk zijn als er van beide kanten een lachje vanaf kan. Maar bij deze conducteur kan er geen lachje vanaf, ook al is mijn NS-business-card helemaal netjes ingecheckt.

“Wil je je tas in het bagagerek zetten?”, zegt de conducteur nors.
“Wat zegt u?”, vraag ik.
“Je tas moet in het bagagerek.”

Ik kijk om me heen en zie alleen maar lege plekken. Voor me zie ik 2 lege plekken, aan de andere kant van het gangpad zijn nog 4 lege plekken en als ik m’n hoofd ietsje richting gangpad draai, dan zie ik minstens 60 lege plekken. Naast me staat m’n poezentas.

“Meent u dit nou?”
“Je tas neemt een plek in waar iemand kan zitten.”
“Meent u dit?”
“Dit zijn de huisregels.”
“Er zijn nog tientallen plekken, misschien wel honderd in de hele trein waar mensen kunnen zitten, kijk dan.”

Ik ga staan en wijs de conducteur op alle lege plekken.

“Dit zijn de regels.”
“Als er iemand in de trein komt die heel erg graag op deze specifieke plek naast mij wil zitten, dan neem ik m’n tas op schoot, maar kijk nou, de trein is bijna leeg.”

Maar daar heeft de NS-conducteur helemaal niks mee te maken, want dit zijn de regels en regels zijn regels. En terwijl ik mezelf in een ‘staring-competition’ begeef met de NS-conducteur kan ik alleen maar denken; jij zielig, zielig mannetje. Heeft je vrouw je vanmorgen een boterham met kaas in plaats van worst meegegeven? Wat een kutleven moet jij hebben.

“Ik zet m’n tas op schoot, maar op het moment dat u zich omdraait zet ik ‘m weer terug”, zeg ik terwijl ik m’n poezentas op schoot neem.

De conducteur draait zich om, loopt door en ik zet de tas weer naast me. Daarna begin ik te lachen en ik ben niet meer gestopt met lachen tot de trein in Utrecht arriveerde.

p.s. In de huisregels van de NS staat het volgende: ‘Je zorgt ervoor dat je bagage het gangpad en andere reizigers niet belemmert of hindert en niet een zitplaats inneemt als een medereiziger daarop aanspraak maakt.’