OBLADI-OBLADA

Weten jullie al wat er met Skinner gaat gebeuren hierna?”, vroeg de dierenarts terwijl ik met een langzaam inslapende Skinner op schoot zat. “Ehm”, zei ik en ik keek haar betraand aan, “hoe bedoel je?” Ze vulde wat in op een computer. Even daarvoor had ik mijn eigen telefonische noodkreet ‘hij is aan het doodgaan’ teruggelezen op de monitor: ‘aan het doodgaan’. Ik nam aan dat de dierenarts nu iets invulde in de trant van; ‘kat overleden op 11 september 2008 om 14:32’ en daarna het hele dossier van Skinner afsloot. “Ja, wat willen jullie dat er met z’n lichaam gebeurd?”, vroeg de arts. “Oh, Jezus, daar moet natuurlijk ook over nagedacht worden”, zei ik. “Ja, dat hoort er allemaal bij”, zei ze en kwam even later met 2 foldertjes aan lopen. “Er zijn 2 dierenuitvaartcentra”, vertelde ze en ondertussen gaf ik Skinner nog maar een aai, al was hij al lang in een diepe coma, “je kunt zelf kiezen welke.” “Ja, ehm, jeetje”, zei ik. “Ik heb zelf het meeste ervaring met het U.D.C.”, zei ze. “Nou, doe die maar dan”, antwoordde ik en ze gaf mij het foldertje. Het leek wel de menukaart van een Italiaans restaurant. Ik las: ‘Kleine dieren, middelgrote honden, katten, konijnen, met urn, zonder urn, individueel, gezamenlijk, begraven inclusief 4 jaar onderhoud .’ En ja, wat doe je dan op zo’n moment? Waar kies je voor? Rationeel gezien snap ik ook wel dat na de dood alleen het lijf van Skinner overblijft en dat dat slechts omhulsel was, maar ja, op het moment dat hij nog halfwarm op je schoot ligt, wil je toch vasthouden aan het leven, vasthouden aan iets tastbaars. “Doe maar optie 3. Individueel met as retour, inclusief urn”, zei ik tegen de dierenarts. “Willen jullie ‘m zelf naar het crematorium brengen?”, vroeg ze. “Oh, nee, echt niet”, zei ik. Ik kon mezelf met een dode kat in een mandje en dan samen in de bus richting een dierencrematorium in Amsterdam Noord niet voorstellen. Dus momenteel ligt het lijkje van Skinner te wachten om maandag gecremeerd te worden. En ik heb even overwogen om met de as van Skinner een tatoeage van een grote indiaan met pijl en boog op m’n kont te laten tatoeëren, als een soort van Tribute to Skinner, maar heb toch besloten dat ik genoeg heb aan mijn herinneringen.