LUNA’S HUNKERENDE HART

Misschien zijn de dingen waar je je het hardste tegen verzet ook wel de dingen waar je het hardste naar hunkert. Hart-hunkeren. Ik heb jaren geroepen dat ik nooit meer wilde samenwonen, omdat ik me, tijdens het samenwonen met vorige partners soms zo ontzettend alleen heb gevoeld dat ik dacht; laat dan ook maar. Laat het me dan ook maar gewoon allemaal alleen doen. De financiën, de huur, de kapotte vaatwasser, de lekkende kraan, het buitenzetten van die kutkliko’s, de was, het regelen en betalen van leuke dingen buiten de deur, het inschenken van een drankje. Laat het mij dan Godverdomme ook maar écht alleen doen, in plaats van in een soort schijn-samenzijn. En dat alleen-doen deed ik. En ik deed dat alleen-doen redelijk goed.

Doordat ik met mijn vorige vriendje niet samenwoonde kon ik die relatie rigoureus beëindigen en na wat vage Tinder-dates daarna dacht ik; laat niet alleen dat samenwonen maar zitten, laat ook alle mannen maar zitten, want dit schiet niet op. Misschien ben ik gewoon niet geschikt voor samenwonen in het algemeen en relaties in het bijzonder. Doei. Bedankt.

Tot Ruud ergens in juli vorig jaar voor m’n deur stond. We hadden niet eens een date in de klassieke zin van dat niet-zo-klassieke-woord, we gingen een foto maken, maar ik had die dag al vrij snel de gedachte; waarom heb ik deze man niet 20 jaar eerder ontmoet? En dan écht echt ontmoet en niet online, zoals we elkaar al wel al meer dan 23 jaar kennen. De eerste weken dat ik met Ruud samen was zat er tussen al m’n blijheid en geluk ook verdriet; hij is 57, ik 49, ik word ouder, hij is ouder en hoe lang hebben we nog samen?

Ik hoop de rest van ons leven.

31 december 2024 zaten Ruud en ik bij mij thuis op de bank. Hij moest de volgende dag weer naar zijn huis in Capelle aan den Ijssel om zijn kater Mickey te voeren. Ik keek hem aan en zei; ‘Ik wil helemaal niet dat je morgen naar huis gaat.’ Ruud zei; ‘Ik wil ook helemaal niet weg.’

Ik wilde het niet. Ik wilde het wel. Ik wilde het niet. Ik wilde het wel. Mijn hoofd vroeg zich af of dit nou wel slim was, ik had immers al zo lang geroepen dat samenwonen het allerdomste is wat je kan doen om je relatie leuk te houden, maar m’n hart, m’n hele lijf zei ‘ja’.

Ik stond even daarna voor m’n keukenraam. Mijn moeder is al 5 jaar dood en ik weet verstandelijk heus wel dat ieders moeder, ieders dode nichtje, tante, overgrootmoeder, ieders dode, debiele buurvrouw een roodborstje is geworden, maar mijn moeder is écht een roodborstje geworden na haar dood. En ik had haar al een jaar niet gezien. Niet in mijn tuin in ieder geval. Wel altijd in de tuin van m’n vader als ik bij hem op bezoek ben.

Maar ik zie haar altijd in mijn dromen. Ze is nog elke nacht bij mij. Maar nooit meer overdag in mijn tuin.

Ik vroeg het, gewoon een beetje tegen dat keukenraam, richting het universum; ‘Als ik nu een ongelooflijke fout ga maken, dan blijf je maar lekker weg, maar als het goed is, als jij het snapt, kun je dan alsjeblieft heel, heel, heel alsjeblieft heel even, voor een keertje weer op een takje komen zitten?’

En. Daar zat ze. Nog geen seconde later.

Ze was ook een seconde later weer weg, maar voor mijn gevoel heeft mijn moeder toestemming gegeven voor het samenwonen en samenzijn van Ruud en mij.

Een uur later sprongen Ruud en ik in de auto om kater Mickey op te halen.

(een gedeelte van deze tekst is onderdeel van de brief die ik schreef voor de moeder van Ruud, om haar te vragen om zijn hand)
(want je mag als vrouw ook best om de hand van je aanstaande man vragen aan zijn moeder)
(Ruud vroeg ook mijn vader om mijn hand)
(zowel mijn vader als zijn moeder zeiden allebei; ‘ja’)