LUNA’S EERSTE AUTORIJLES

Mijn oma had geen rijbewijs. Mijn moeder heeft geen rijbewijs. Ik heb geen rijbewijs. “Ja, en straks heeft dochter S. eerder haar rijbewijs dan jij”, grapte de verkering regelmatig. “Kan me niks schelen”, zei ik dan.

“Mis je het dan nooit?”
“Mis je de vrijheid niet?”
“Wil je het niet gewoon proberen?”
“Heb je echt nog nooit een les gehad?”

Nee!
Nee!
Nee!
Nee!

“Ga maar zitten”, zei de rij-instructrice vorige week.
“Neeeee”, gilde ik, “nee hoor, je rijdt me maar naar een industrieterrein, dit gaat ‘m niet worden.”
“Ah, niks aan de hand, gewoon gaan zitten.”
“Neeeee, ik heb zelfs nog nooit in een botsautootje gereden in m’n leven en ik ben 37!”
“Ah, joh, ik heb ook nog nooit in een botsauto gezeten.”

Oh.
Tja, daar had ze een punt en ik ging braaf achter het stuur zitten.

“We gaan nu eerst even T. thuisbrengen, die heeft voor jou les gehad”, zei de instructrice en ze wees naar een meisje op de achterbank van een jaar of 18.”
“Nee joh”, zei ik.
“Jawel joh”, zei ze en ze vertelde me in 5 minuten hoe de auto werkte, maar zei dat ik alleen maar hoefde te sturen en gas te geven deze introductieles.
“Ik ben nu alles alweer vergeten, ik zit überhaupt voor het eerst achter een stuur, ik moet het allemaal even op me in laten werken, kunnen we niet alsnog naar dat industrieterrein?”, piepte ik. “Nee, nergens voor nodig, komt allemaal goed.”
“Echt?”
“Ja, echt, T. woont in het centrum, dus daar rijden we eerst naartoe.”
“Laat je me met m’n eerste les meteen naar het centrum van Tiel rijden?”
“Ja, autorijden is hartstikke leuk, duw het gaspedaal maar ietsje in.”

En daar ging ik. En ik heb een uur lang vol ongeloof tegen de rij-instructrice lopen brabbelen en gillen dat ik het gewoon niet kon geloven dat ik een auto bestuurde.

“Kijk me gaan dan! Kijk me gaan!”, lachte ik. “Ik kom elke dag op m’n fietsje van die Tielse kutmoekes in een auto tegen en dan vraag ik me af hoe het kan dat zij wél hun rijbewijs hebben, maar ik niet! En ik heb nog wel op de universiteit gezeten! Dat kan toch niet de bedoeling zijn van het leven?” “Kun je nagaan hoe goed je je straks voelt! Dan heb je én je rijbewijs én op de universiteit gezeten”, zei de instructrice, “hoe mooi is dat!”

De rij-instructrice heeft me volledig in het diepe gegooid en dat was eigenlijk precies wat ik nodig had. Ze gaf me het gevoel dat autorijden helemaal niet eng is en dat alles goed komt en dat het helemaal niet gek is dat je een rotonde na 20 keer passeren nog steeds niet lekker soepel pakt. Ze liet me in m’n hysterische eerste auto-trip en nu ik ben bijgekomen van de overwinning op mezelf geloof ik daadwerkelijk dat ik volgend jaar m’n autorijbewijs ga halen.