LUNA ZONDER BRIL

“Wil je met bril op de foto?”, vraagt de fotograaf.
Het is het eerste wat ze vraagt als ze bij me binnen is.
“Ja natuurlijk, ik ben een brildrager en ik bén deze bril. Al meer dan 20 jaar. En ik zie trouwens ook helemaal niks zonder bril. Ik heb -3.5 aan elke kant”, zeg ik.

Vervolgens wordt er een flitsinstallatie geïnstalleerd in m’n woonkamer, de luxaflex worden open- en weer dichtgedraaid. Er wordt gefotografeerd, er wordt geflitst, de luxaflex weer open en dan toch weer dicht. Flits. Er worden 500 foto’s gemaakt van mij mét bril óp m’n bank met regenboog-schapenvellen, tégen de bank en liggend op de grond. Flits. En ondertussen moet ik serieus kijken. Flits. “Kijk maar gewoon ontspannen uit het raam”, zegt de fotograaf. En nu kan ik heel veel dingen, maar serieus kijken én ontspannen op commando zit er eigenlijk nooit echt in. Misschien had ik van tevoren even een jointje moeten roken of 2 wijntjes achterover moeten gooien, maar mijn kaken ontspannen niet van zichzelf. Mijn kaken staan of in de lachstand, of in de praatstand of in ieder geval in een beweeglijke stand als ik wakker ben. Flits. Flits. Flits.

“Ik wil toch nog een paar foto’s zonder bril”, zegt de fotograaf.

Het voelde wat dwingend en dit was het moment waarop ik ‘nee’ had moeten zeggen. Ik heb Godverdomme ‘NEE’ op m’n pols getatoeëerd, om mezelf eraan te herinneren om nooit meer iemand, wie dan ook, over m’n grenzen heen te laten gaan.

En ik had vooral na mijn meer dan 20 jaar media-ervaring met fotografen, visagisten en cameramannetjes beter moeten weten. Maar na 1,5 uur foto’s maken was ik murw van de hele flits-situatie. En ik vertrouwde erop dat een fotograaf van een gerenommeerde krant weet wat ze doet. Mij ziet. Mij écht ziet. En mij toch ook wel beschermt. Want… that’s her job.

Even later staar ik, zonder bril, richting een voor mij nauwelijks te ontwaren camera. Met m’n -3.5 zie ik m’n woonkamer niet meer scherp. Wat zeg ik? Ik zie niks meer scherp. En van de dingen niet scherp zien ga je wazig kijken. Kippig. Ik voel me wat gedesoriënteerd. Flits. De fotograaf maakt een foto of 20 zonder bril en daarna gaan we verder met het fotograferen van wat losse sekstoys voor bij het artikel.

“Kies jij maar de foto die jij het mooiste vindt”, zeg ik als we na 2,5 uur klaar zijn met de shoot. En daar heb ik eigenlijk meteen weer spijt van. Want wanneer de fotograaf en haar assistente vertrekken voel ik; ze gaat een foto zonder bril kiezen om te publiceren in de krant.

En ik kreeg gelijk.

De enige die mij ziet zonder bril is mijn partner. In bed. Het eerste wat ik ’s ochtends doe is m’n bril opzetten en het laatste wat ik ’s avonds doe is m’n bril afzetten. En het is niet dat ik mezelf zonder bril geen lekker wijf vind. Integendeel. Met bril, zonder bril, ik ben het natuurlijk allebei. Maar ik herken mezelf gewoon niet in de foto in het NRC, net als overigens al m’n vrienden, familie én online community. ‘Ik herkende je niet’, ‘zo niet jij’, ‘waarom heb je je bril niet op’, ‘ik moest echt 2 keer kijken’, ‘ik mis je sprankel’ en ‘je kijkt zo serieus, zo ken ik je helemaal niet.’

Vraag je aan Nana Mouskouri om haar bril af te zetten voor een foto? Elvis Costello? Mark Rutte? Iris Apfel? Elton John? Je kan het als fotograaf altijd proberen natuurlijk, maar waarschijnlijk zouden Nana, Elvis, Mark, Iris en Elton gewoon ‘nee’ zeggen.

Ik niet.
Had ik achteraf wel moeten doen.