LUNA OP DE ZEEDIJK

“Piet! Piet! We zitten op de Zeedijk”, fluistert m’n moeder naar m’n vader. Ze kijkt angstig en wijst voorzichtig naar het straatnaambordje. Lichte paniek. Ook bij m’n vader. Ik ben me van geen kwaad bewust en vraag wat er mis is met de Zeedijk. “Stttttt”, sist m’n moeder. Het is me duidelijk dat we hier zo snel mogelijk vandaan moeten. Pas als we weer terug in de trein richting Tiel zitten, nadat m’n ouders de weg naar het Centraal Station hebben gevraagd aan een stel politieagenten, vertelt m’n moeder dat er onlangs iemand vermoord is op de Zeedijk. Iets met criminelen en junks. Ik was 6 en dit is m’n eerste herinnering aan Amsterdam. Meer dan 20 jaar later woon ik op 1 minuut afstand van de Zeedijk en loop ik er wekelijks. En al wordt deze straat nog steeds heftig bevolkt door enge types, gisteren liepen vriendin M. en ik er met sletterige panterjurkjes doorheen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. We moesten naar de Casablanca voor een diner met de vaste kern van FOXY-magazine. Want het gaat goed met FOXY en dat moest gevierd worden. Casablanca is een variétérestaurant, dus tussen de gerechten door bezochten we de voorstelling ‘Het orakel van Amsterdam’, waarbij een wat oudere heer verhalen vertelde over oud-Amsterdam en de hoerenbuurt. Leuk, maar liever luisterde ik naar de verhalen die hoofdredacteur P. en advertentieacquisiteur C. aan tafel vertelden. Twee mannen die elkaar al jaren kennen, allebei 50+, allebei echte Amsterdammers en allebei al jaren werkzaam in de seksbusiness. Ze vertelden over Amsterdam, de Zeedijk, de Wallen, de hoeren en andere flamboyante personen. De FOXY-crew is altijd aangenaam en bijzonder gezelschap. Als m’n ouders 20 jaar geleden hadden geweten dat ik voor een sekstijdschrift zou gaan werken en dat ik midden in de nacht met een strak tijgerjurkje over de Zeedijk terug naar huis zou lopen, dan hadden ze me nooit uit Tiel laten gaan.
www.foxymagazine.nl
www.casablanca-amsterdam.nl