LUNA IS LAF

“Wat vinden jouw ouders eigenlijk van jouw website?”, vroeg vriend P. me onlangs in de kroeg. “Eh mijn ouders hebben geen internet. Dus die kunnen het ook helemaal niet lezen”, antwoordde ik. “Weten ze het wel dan?” Ja, ze weten het dus wel. En ik heb ze ook wel een aantal stukjes op papier laten lezen, maar de stukjes over seks, alcohol en drugs heb ik maar achterwege gelaten. Niet dat ze helemaal niets weten van mijn levensstijl; ze weten van alles een beetje. In iedere dag een directe confrontatie heb ik geen zin. “Gebruik jij nog steeds xtc?”, “Moet dat nou zo?”, “Zo heb ik je niet opgevoed!”, “Je moet echt niet zoveel drinken!” en “Je moet het zelf weten.” Nu had ik laatst mijn vader aan de telefoon: “Je moeder en ik willen ook wel een keer zo’n computer. Je moeder gaat volgend jaar met de VUT, dus dan heeft ze daar mooi tijd voor. Als het zover is, dan moet je maar even met ons mee naar zo’n computerzaak.” “Jullie hebben helemaal geen computer nodig, pappa! Wat willen jullie daar nou mee doen?”, reageerde ik voorzichtig. “Nou, jij hebt toch zo’n website? En dan kunnen we mailen, zo heet dat toch? En je hebt toch ook zo’n webcam? Dan kunnen we je toch een beetje zien, want je komt zo weinig thuis!” En toen was ik uitgepraat. “Denk je dat je anders zou schrijven als je ouders het zouden lezen?”, vroeg vriend P. me nog. “Eh ik weet het niet. Ik denk het niet.” Maar Luna is laf. Ik zal mijn ouders het adres van deze site nooit geven. En ik ga er hard voor zorgen dat die computer er niet komt (“Jullie kunnen toch veel beter nieuwe fietsen kopen voor dat geld?”). M’n ouders hoeven namelijk niet alles te weten, dat is niet goed voor ze.