LUNA IN DE WACHTKAMER

Ik zit om 10.30 in de wachtkamer van de tandarts in Tiel. “Koud wah buiteh?”, zegt een man die net binnenkomt tegen niemand in het bijzonder. “Ik heh me eigeh vahmorgeh maar goed ingepak.” Hij hangt z’n jas aan de kapstok en gaat zitten op een wit klapstoeltje. Hij kijkt onrustig om zich heen. Ik probeer me te concentreren op een Libelle, maar de man is een prater. En die praten toch wel. “Ge bin toch nie senu-achtig wah?”, vraagt de man. Hij kijkt mij aan. Nee hè, hij heeft het tegen mij. Er zitten hier 7 wachtenden en hij kiest mij. Heb ik weer. “Nee hoor, ik ben helemaal niet zenuwachtig”, zeg ik beleefd. Om dat te bewijzen geef ik hem een vriendelijke glimlach zodat hij kan zien dat al mijn tanden keurig op een rijtje staan. “Ja, want witteh, ik zeg altijd moar, ge kun bitter bij de tandarts zitteh dan bij de dokter”, vervolgt de man. Hij heeft iemand gevonden om tegen te praten, dus nu is er geen houden meer aan. Hij vervolgt zijn monoloog over een bedrijfsongeval van 6 jaar geleden. Hij was betonvlechter. Iets met een machine die niet werkte, en huppakee, zo een stalen buis door z’n pols. “Ja, en dan stoah de wel effe te kieken”, zegt hij. “Nou”, zeg ik. Hij balt z’n vuist en draait z’n pols op en neer. “Maar gelukkig heh de dokter alles weer aan elkoar witteh te zetteh”, zegt hij. “Ja, dat kan allemaal tegenwoordig”, zeg ik. “Soms hedde een dokter gewon nodig”, zeg hij. Hij doet z’n vuist open. Ah! Nee! Nee! Die kerel mist 2 kootjes van z’n wijsvinger! Ah! En het is nog ochtend! Als ik amputaties wil zien dan kijk ik wel op Yorin naar ‘Shock Doc’. Waarschijnlijk vertelt deze man, al 6 jaar lang, aan iedereen het verhaal van zijn bedrijfsongeval. En dan laat hij aan iedereen een beetje terloops z’n geamputeerde vinger zien. Zo van, kijk, ik zit er helemaal niet mee. Heus niet. “Ja, soms hedde een dokter gewon nodig”, herhaalt de man. “Nou”, zeg ik. En ik kijk de andere kant op.