LUNA HEEFT EEN HEKEL AAN ZIELIGE MANNEN

“Liefje”, hoorde ik P. met een heel hulpeloze stem gisteren door de telefoon zeggen, “ik kom zo naar huis. Ik heb zo’n pijn in m’n rug. Het is nog nooit zo erg geweest.” “Oh, nou, kom hier maar liggen dan”, zei ik. Nu heeft mijn P. inderdaad een nogal zwakke rug. Ik weet niet anders. Maar hoe hij gisteren binnen kwam geschuifeld, dat had ik nog niet eerder gezien. Voetje voor voetje schoof hij richting het hemelbed, stortte daar neer en bleef daar ook liggen. De verpleegster in mij kwam bovendrijven en ik zou wel eens even voor hem gaan zorgen. Uitkleden. Kopje thee. Massage. “Ik wil een pijnstiller”, riep P., “ik wil een pijnstiller, ik hou het niet meer.” “Wil je een Ibuprofen?”, vroeg ik. “Nee, ik wil zo’n pil van S.”, zei hij. “Wat?’, vroeg ik. Zijn collega S. heeft ook een verleden met rugklachten en standaard een paar strippen Tramadol in huis. Die hij met alle liefde wilde delen met mijn man. “Nee hoor”, zei ik, “die neem je niet, je neemt maar een Ibuprofen.” “Ik heb al vaker Tramadol gehad hoor”, zei P., “niks mis mee.” “Wanneer hou je nou eens op met dat thuis-dokteren?”, riep ik. “Ik wil dat je naar de dokter gaat. Een dokter. De huisarts. Iemand die er verstand van heeft. Een mannetje! En je houdt op met het slikken van andermans medicijnen. Mafkees. Ongelooflijke mafkees dat je bent. Je gaat morgen naar de dokter. Verdomme. Lul!” “Auwwwww”, kermde P. nog maar een keertje. Maar hij kreeg dus mooi die Tramadol-pillen niet van me. Ik doorzocht al zijn tassen en jassen en keek in alle laadjes. Als hij zo’n Tramadol wilde, dan mocht hij ze komen halen. En het zag er niet naar uit dat hij in staat was om het hemelbed te verlaten de komende avond. En dat deed hij ook niet. Hij sliep zelfs boven, omdat het niet lukte om naar beneden te lopen. En de volgende ochtend sommeerde ik hem de huisarts te bellen. “Nu, nu, nu”, riep ik, “of je doet wat aan het probleem, of je stopt met dat zielige gemekker van je.” En hij belde. En een paar uur later strompelde hij richting de huisarts. Ondertussen nog steeds luid en zielig kermend van de pijn: “Auwwww.” “En?”, vroeg ik toen hij een uur later thuiskwam. “Een week plat”, zei P., “en ik heb medicijnen gekregen.” “Wat dan?”, vroeg ik. “Tramadol”, zei hij. “Nou”, zei ik, “dan heb ik hier mooi nog een paar strippen extra voor je.”