LUNA EN HET BIKINI-DRAMA
Een nieuwe bikini kopen dus. Ik zag er al weken tegenop. Zelfs op het moment dat de Ibiza-vakantie eindelijk definitief op de agenda stond, kon ik alleen maar denken aan de aanschaf van een nieuwe bikini. Het boterde namelijk niet meer zo tussen mij en mijn in 2005 aangeschafte panter-bikini. Maar ik wilde niet naar een bikini-winkel. Ik wilde niet! Mijn lichaam is namelijk volledig gebaseerd op het Coca Cola-flesje-principe: dikke tieten, dikke kont. Maar dan wel een taille. Nu sluit dat gelukkig ook naadloos aan op een ander principe: ik hou van tweedehands jurkjes uit de jaren 50, 60 en 70. Want op de een of andere manier hadden vrouwen in de jaren 50, 60 en 70 wél een normaal vrouwelijk figuur, met heupen en borsten. Maar de vrouwen, en vooral de kleding anno nu, lijken steeds rechter en dus mannelijker te worden. Mijn grens voor het dragen van tweedehands kleding ligt echter bij ondergoed en sokken. Die wil ik nieuw. En ook een tweedehands badpak of bikini zie ik dus niet zo zitten. Dus ik moest wel naar een winkel met bikini’s. Het moest. Het moest! Dus! Allereerst ging ik naar de grootste H&M van Amsterdam. Die in de Kalvertoren. Lekker opgaan in de massa en dan een beetje stiekem anoniem een bikini passen, dat leek mij een fijn plan. Gewoon wat broekjes en bikini’s uit de rekken rukken en dan in het felle TL-licht kijken naar jezelf en naar wat je allemaal aan jezelf zou willen veranderen. Ik zag daarna een rij van 10 vrouwen, allemaal wachtend op een pashokje, en ik besloot dat dit niet de dag was voor mij en de perfecte H&M-bikini. Misschien zou ik meer succes hebben bij een wat kleinere winkel. Dus ik vertrok naar een ‘speciaalzaak’ voor ondergoed en badkleding. En na 30 seconden staren naar wat minuscule velletjes stof werd ik al aangesproken: “Zoek je iets speciaals?” Zoek ik iets speciaals? Zoek ik iets speciaal? Wat denk je? Ik zoek verdomme een bikini waardoor ik er in 1 klap uitzie als Claudia Schiffer, maar ik neem genoegen met een exemplaar dat al mijn plekken waar zich teveel vet bevindt op een elegante manier verhuld. “Nee, ik kijk even”, zei ik. En ik verliet na 1 minuut de ‘speciaalzaak’. Toen ik thuis kwam trok ik mijn panterbikini nog maar een keertje aan. Kon net. Maar niet van harte. Dus trok daar overheen 1 van mijn 60’s zomerjurkjes. Hoppeta. In 1 keer al mijn probleemzones weggewerkt.
Je moet er bij de aanschaf van een bikini altijd rekening mee houden dat ie, als je hem eenmaal draagt in een zonnig land, je minstens tien keer zo goed staat als in een naargeestig pashokje. Volgens mij heb je met veel borst en bil en een slanke taille juist een prima bikini-figuur. Dus naar mijn bescheiden mening hoef je je geen zorgen te maken!
Kijk en daar heb ik een hekel aan; rijen voor de pashokjes. Dus koop ik meestal een exemplaar of wat, om thuis op t gemakje te passen.
Ook een optie: http://www.esprit.nl of http://www.hm.nl
helemaal geweldig!
Luun maak je niet druk. Je word daar doodgegegooid met bikini’s. Dus waarom alle winkels afspeuren hier in Nederland, als ze straks in Ibiza voor je voeten gegooid worden. Dus ik zou zeggen. 1 dagje panterbikini en dan in Ibiza de rest kopen.
Juistem Petra. Helemaal mee eens.
Inderdaad…….daar heeft Petra een punt!!:):)
Ga naakt recreeren dan maakt het niet meer uit hoe je eruit ziet!
Volgend jaar naar turkije, daar houden ze wel van stevig.
Leuk stukje!
Dat idee hierboven vind ik ook wel goed, gewoon ginder een bikini kopen!
Toen ik naar Spanje ging heb ik daar een bikini gekocht… In warme landen zijn er veeeeeel meer en veeeeeel mooiere dan in België/Nederland!!
het echte drama begint pas bij het passen vind ik…als je in het pashokje met die k**verlichting weer een paar nieuwe putten in je dijen ontdekt en een vetrol die er vorig jaar echt nog niet zat…zucht…ik zeg: gewoon een simpele badpak scoren bij de HEMA, thuis passen en klaar is klara
Je zou toch zeggen dat je er onderhand zelf wel eentje kunt naaien, opgepimpt en wel :)
Geen last van……