LUNA EN HAAR HERFST-CRASH

“Oh, liefje, ik heb het er nu écht mee gehad hoor”, kermde ik vorige week alle dagen zachtjes door de telefoon. “Wat is er dan?”, vroeg P. begripvol. “Ik wil dingen gaan doehoehoen”, zei ik, “maar ik ben zo moehoehoe. En ik heb zo’n spierpijn. En ik vind er helemaal niks meer aan zohoho.” “Doe nou maar gewoon eens rustig aan”, was zijn advies. “Ja, maar dat is het ‘m juist”, zei ik, “ik kan niet anders dan rustig aan en daar word ik zo ziek van.” Dus ook al voelde ik me vreselijk, ik vond het toch nodig om elke dag eventjes rustig-aan wat dingetjes te doen. En zondag vond ik het ook wel weer genoeg geweest met dat rustig-aan-doen. Ik ging op volle kracht weer dingen doen. Dus ik naar de verjaardag van vriendin Y., want die had hapjes en drankjes beloofd! En ik voelde mij daar wonderbaarlijk opgeknapt. Praatje hier, praatje daar, glaasje gewürztraminer hier, heerlijk hapje daar. Niks mis meer met mij. Ik stond weer in het leven! Ik kon weer aan het werk maandag. Maar ik belde maandagochtend weer naar partner P.: “Ik ben nog veel ziehiehiehieliger dan eerst!” Om daarna de hele dag op de bank te hangen en mezelf volledig in de weg te zitten. Dinsdagmiddag weer hetzelfde verhaal en na een zeer intensieve opleving van 3 uur deze ochtend, stortte ik weer enigszins in deze middag. “Jij zegt altijd dat ik zo zielig loop te doen als ik ziek ben, maar jij bent nog een veel ergere zieke dan ik”, vond P. toen ik weer door de telefoon liep te zeuren. “Echt niet”, zei ik. “Jij bent een zieke die zo snel mogelijk weer wil gaan werken, dat zijn de ergste”, vond hij nog veel meer, “en als je je er nou niet gewoon aan overgeeft, dan duurt het echt nóg veel langer voordat je aan het werk kan. Het is hollen of stilstaan met jou, dat slaat nergens op.” Hij zegt het. En ik weet het. Maar er iets mee doen, dat lukt me dus niet. Mijn lijf is momenteel een motor die steeds maar weer afslaat. Vanavond maar weer eens wat dingen doen. En morgen zie ik dan wel weer.