LUNA EN EEN GEMISTE KANS

“Mag ik nog even wat vragen stellen?”

Voor mij staat een neger die een pasje van de politie toont.

Oh ja! Dank u wel lieve Heer in de hemel, God bestaat, dit is mijn dag! Hier heb ik mijn leven voor geleefd! Hiervoor ben ik op aarde! Eindelijk, maar dan ook eindelijk heb ik mijn ultieme natte droom binnen handbereik! Een neger! Binnen! En er is verder niemand in huis! En nog wel een neger met een politiepasje. Ja, mevrouwtje, gaat u daar maar even tegen de muur staan, ja, met uw billen naar mij toe. Ja, we hoorden dat u een beetje stout bent geweest. Dus dat komen wij even controleren. Ja, wat u nu voelt is een politiestok. Nee, echt, blijft u maar gewoon even stil staan.

“Er doet een verhaal de ronde dat de bewoners van nummer 19 vorige week donderdag hier waren?”, vraagt de rechercheur.

“Eh, ja, de buurman en de buurvrouw die kwamen hier even wat drinken. En de sleutel brengen”, zeg ik.

“De sleutel brengen?”

“Ja, voor de poesjes, ik heb voor de poesjes gezorgd, want ze gingen een weekendje weg.”

“En hoe laat was dat?”

“Ja, kan 3 uur geweest zijn”, zeg ik.
“Of misschien 4 uur.”
“Ja, nee, toch 3 uur.”
“Of 5.”
“Eh.”
“Ja, volgens mij tussen 3 en 5, zoiets, want ze moesten daarna nog ergens naartoe en wij gingen barbecuen.”
“Eh, maar weet je, misschien kun je dat beter aan m’n man vragen, want die is veel beter met tijden en onthouden en dat soort dingen. En die drinkt ook niet. Ik had die middag al wat roseetjes op.”

Fuck.

Zei ik nou zelf dat ik een man had?

Fuck.